Heimilisritið - 01.01.1956, Qupperneq 19

ars er hún mjög elskuleg og að-
laðandi stúlka. Og svo býr hún
til dásamlegan mat!“
Augu hennar skutu gneistum.
„Einmitt það, svo að þú vog-
ar þér að koma með ókunnuga
kvensnift inn í mitt eldhús!“
hvæsti hún sármóðguð.
,,Okkar eldhús!“ leiðrétti ég
stillilega.
Rétt í því kom Elsa inn með
fangið fullt af rósum og augun
glitruðu af glettni.
„Kláus! Komdu og finndu
hvað ilmurinn er dásamlegur!
Ó, fyrirgefið, ég sá ekki . .
„Elsa, þetta er konan mín,
Mímí. Þú hefur ef til vill lesið
greinar eftir hana á kvennasíð-
unni.“
Þær heilsuðust og mældu hvor
aðra út, og augun í Mímí urðu
lítil, eins og í ketti, þegar hann
dregur út klærnar.
„Það var ánægjulegt að kynn-
ast yður,“ sagði hún stuttlega.
„En nú skal ég ekki trufla ykk-
ur lengur.“
Hún gekk snúðugt út og fór
inn til sín. Elsa hafði næstum
eyðilagt allt saman með því að
fara að hlæja, en hún tók sig á
í tíma.
Þetta varð gott og skemmti-
legt kvöld, og þegar spilafélag-
ar mínir fóru, varð Elsa eftir og
fór að þvo upp leirinn. Ég sett-
ist og tók að lesa í bók í mak-
indum.
Ekki heyrðist eitt einasta
hljóð úr deildinni hjá Mímí.
Engir gestir í kvöld, hugsaði ég.
Enginn Pontus, engar hróka-
ræður. Aðeins ein og ein hljóm-
plata, alltaf sú sama. . . .
Um tólfleytið fylgdi ég Elsu
heim og þakkaði henni fyrir
hjálpina.
„Ég kem aftur, ef á þarf að
halda,“ sagði hún.
Til þess kom þó ekki. Ég var
tæpast búinn að stinga lyklin-
um í mínar dyr, þegar Mímí
opnaði sínar.
„Ég vildi gjarnan fá að segja
við þig orð,“ sagði hún kulda-
lega.
„Með mestu ánægju. Á það að
vera hjá mér eða inni hjá þér?"
„Við skulum fara í eldhúsið,“
sagði hún eins og æfður dipló-
mat.
„Hvers vegna ekki í baðher-
berginu? Það er einnig hlutlaust
svæði, og þá get ég rakað mig
á meðan við tölum saman.“
Hún gekk án þess að segja
aukatekið orð á undan mér inn
í baðherbergið og kveikti sér í
sígarettu. Ég fór úr skyrtunni
og tók að sápa mig. Ég stalst
nokkrum sinnum til að líta á
hana í speglinum. Allan þann
tíma, sem við höfðum þekkzt,
JANÚAR, 1956
17