Heimilisritið - 01.01.1956, Síða 20

hafði ég aldrei séð hana svona
yndislega og aldrei svona ó-
styrka.
„Jæja, hvað liggur þér ann-
ars á hjarta?“ spurði ég í vin-
gjarnlegum tón.
Það gekk erfiðlega fyrir hana,
að opna munninn. Loks kom það
þó:
,,Hvað hefurðu hugsað þér að
láta þetta viðgangast lengi?“
„Ég hefði kannske ekkert á
móti því að fá að vita það sjálf-
ur. Það er ekkert skemmtilegt,
en nú hefi ég að minnsta kosti
fengið sönnun fyrir því, að
kenning þín er rétt.“
„Hvaða kenningu ertu að tala
um?“
„Að maður losnar við fullt af
óþarfa rifrildi og svefnlausar
nætur, með því að koma sér fyr-
ir, eins og við höfum gert. Ég
sagði einmitt við Elsu áðan . . .“
„Elsu,“ greip hún fram í fyrir
mér í hæðnistón. „Hvað veit
hún um þess konar? Svoleiðis
dúkkur hafa ekki annað en sag
í höfðinu.“
Ég brosti til hennar í speglin-
um.
,,Höfuðið er kannske ekki
. . . humm . . . aðalatriðið, þegar
um er að ræða stúlkur eins og
Elsu,“ sagði ég.
Ég hitti beint í mark. Mímí
þaut á fætur, greip í hárið í
hnakka mér og kippti í. Hún
hvæsti beinlínis:
„Þú ættir bara að voga þér.
. . . Ef ég sé þessa kvensu einu
sinni enn á heimili okkar, þá
skal . . .“
Ég lagði rakvélina varlega frá
mér. „En kæra vina, . . .“
„Þegiðu! Ég sé rautt þegar ég
hugsa um . . .“
„Prýðilegt, haltu því bara á-
fram. Ég kann miklu betur við
eldrauða reiði en grámygluleg-
ar kenningar.“
Hún sleppti takinu á hárinu
og horfði framan í mig með
augnaráði, sem sagði allt — af-
brýðisemi, ást og þrákelknislega
löngun til þess að verja kenn-
ingar sínar í lengstu lög. En til
allrar hamingju sigraði afbrýði-
semin.
„Voru tilfinningar þínar þann-
ig, þarna um kvöldið þegar ég
sat og rabbaði við Pontus?“
„Já,“ laug ég af klókindum.
„Ég var að verða brjálaður af
afbrýðisemi!”
Hún brosti ánægð á svip. „Svo
að þú elskar mig þá!“ sagði hún.
„Það er ekki hægt að neita
því, elskan mín,“ sagði ég og
kyssti hana.
Næsta dag var hurðin í dyr-
unum milli íbúðanna tekin í
burtu og í stað hennar voru
komin dyratjöld. Rauð. ... *
18
HEIMILISRITIÐ