Heimilisritið - 01.01.1956, Qupperneq 23

„Gott, herra minn. Venjulega
tölu?“
„Já.“
„Og — hm — hvaða dama?“
„Ungfrú Diana Metcalfe. í
Suburban Cottage spítalanum.“
„Ég skil, herra minn. Og ætti
ég svo að senda orðsendingu nr.
1 eða 2 eða 3?“
„Enga þeirra. Segið aðeins:
„Með beztu óskum um skjótan
bata.“
Þessi undarlega tilhneiging til
að hringja til blómasala greip
ekki einungis kaupsýslumenn
þennan morgun. Fjórir eða
fimm ungir menn komu inn í
blómabúðir og litu á vörurnar.
Upphæðin, sem þeir eyddu,
var mjög mismunandi. Tylft af
gríðai’stórum dalíum var stærsta
sendingin og lítill fjóluvöndur
sú minnsta, en hvort þær voru
stórar eða smáar, voru þær all-
ar sendar sama viðtakanda —
— ungfrú Diana Metcalfe í Sub-
urban Cottage spítalanum.
Ungfrú Metcalfe var mjög
svo venjuleg ung stúlka. For-
eldrar hennar höfðu látizt, þeg-
ar hún var tólf ára, og hún hafði
alizt upp hjá frænda sínum í
Suður-Afríku.
Höfðaborg er auðvitað ágætur
staður, en hvorki frændinn né
kona hans höfðu miklar mætur
á börnum. Þau voru ekki vond
en þau voru heldur ekki ástúð-
leg, og Díana ákvað fljótt, að
hún yrði að vinna sér inn næga
peninga til að komast sem fyrst
til heimalands síns.
Það hafði hún gert, er hún var
tuttugu og þriggja ára, og síðan
kom hún til London einn vot-
veðursdag með tuttugu og fimm
pund í vasanum. Hún átti eng-
an vin til að snúa sér til, en
þrátt fyrir það, fannst henni
London ljómadi staður, og hún
fékk ódýrt húsnæði og fór að
svipast um eftir vinnu.
Hið eina, sem hún furðaði sig
á, var það, að hún var svo
þreytt, en hún kenndi loftslags-
breytingunni um, og hélt áfram
að svipast um eftir vinnu, unz
hún féll í yfirlið á götunni og
var flutt í Cottage spítalann.
Sjúkdómurinn var sérstak-
lega bráð gula, og hún var í
hættu og einangruð í hálfan
mánuð. Jafnvel eftir að hún var
talin úr hættu, fannst henni
sem hún væri aðeins skuggi af
sjálfri sér, og þó keyrði um
þverbak, þegar hjúkrunarkonan
lánaði henni spegil til að skoða
sig.
Það sem hún sá, var lítið, ból-
ótt gult andlit með stórum, blá-
um, starandi augum. Hún þakk-
aði konunni fyrir spegilinn og
sneri sér til veggjar.
JANÚAR, 1956
21