Heimilisritið - 01.01.1956, Side 53

afar falleg og þeim mun skæðari
áróðurshetja, sem fórnarlömb
hennar voru veikari fyrir kven-
legum yndisþokka og snörum,
upp þeim kvitt, að hann væri að
minnsta kosti „impótent“ ef
ekki eitthvað verra. En ráðs-
kona hans mótmælti þeim sög-
um af slíkri áfergju í kaffigildi
kvenfélags síns, að hafi hún leg-
ið undir grun vinkvenna sinna
um betra vinfengi við vinnuveit-
anda sinn, en nauðsynlegt var
starfsins vegna, þá hlaut sá
grunur þeirra að hverfa nú, og
þær sannfærast um óheppni
hennar í starfinu.
Auðvitað var dr. Jóhannes
Hagan utan við sig á stundum,
svo að af bar, en slíkt tilheyrir
nú einu sinni.
Á sólgullnum júlímorgni
renndi lystiskeið frá suðurlönd-
um inn á ytri höfn bæjarins.
Það varð auðvitað uppi fótur og
fit í bænum, því skipið flutti
með sér margt frægra manna
og lærðra utan úr heimi, og
borgarstjórinn hélt gestunum
miðdegisveizlu. Til veizlunnar
var að sjálfsögðu boðið öllum
fyrirmönnum bæjarins sem til
náðist: bæjarstjórninni, verk-
fræðingum hennar, ritstjórum
blaðanna, skáldum, prestum og
prófessorum háskólans, einum
eða tveim þingmönnum, sem til
náðist ásamt frúm og heilmiklu
af dætrum. Og auðvitað var pró-
fessor Jóhannes Hagan, doktor í
guðfræði, sjálfsagður.
Þetta var indæl veizla með
ágætum steiktum rjúpum og
vermdu rauðvíni, laxi og rínar-
víni, kampavíni og skálaræðum
enda urðu gestir hinir glöðustu
er um lauk.
Það var meir en orðið áliðið
dags þegar lystibátur snekkj-
unnar sótti hina suðrænu gesti
og skeiðin hélt til hafs. En síð-
degissólin var ennþá heit og dr.
Jóhannesi fannst sem höfði sínu
væri gott gert með löngum
göngutúr inn með firði. Hann
var skartmenni hið mesta, og
hafði komið til veizlunnar í
samkvæmisfötum með hvíta
hanzka og stóreflis pípuhatt, og
með því prófessorar eru utan
við sig ekki sízt eftir veizlur,
gleymdi hann að fara heim og
hafa fataskipti, en fór að spáss-
éra eins og hann stóð. Hann
gekk alla leið inn í fjarðarbotn
og niður að árósnum. Það var
síðdegisflóð og glaðar smábárur
léku við fjörusandinn, ilvolgan
eftir kossa hinnar hnígandi sól-
ar.
Það var freistandi að fá sér
sjóbað eftir hitasvækju veizlu-
salarins og göngutúrinn, og þeg-
ar dr. Jóhannes hafði fullvissað
JANÚAR, 1956
51