Heimilisritið - 01.01.1956, Blaðsíða 59

STUART ENGSTRAND
Handan við skóginn
NÝ SPENNANDI FRAMHALDSSAGA
NÓTTIN var hcit í skóginum, þok-
an var ekki komin enn.
Rósa lá á ábrciðunni sinni, með höf-
uðið á bakpokanum. Við glætuna af
eldinum, sem var að kulna, sá hún karl-
mennina þrjá. Maðurinn hennar Iá hin-
um megin við eldinn, með. fæturna
kreppta undir ábreiðunni. Þótt andar-
dráttur hans væri djúpur og reglulegur
og augun virtust lokuð, vissi hún samt,
að hann var ekki sofandi, að hann lá
og gaf henni gætur. Hann var hrædd-
ur við að sofna — hræddur um að Vikt-
or rnundi færa sig nær henni, eða að
hún mundi flytja sig yfir á ábreiðuna
til Viktors. Hún hvessti augun á mann-
inn srnn. Það var allt honum að kenna,
sem gerzt hafði — og allt, sem hún
þráði, en aldrci hafði gerzt, var honum
að kenna. En nú fann hún ekki til
haturs, aðeins viðbjóðs og fyrirlitning-
ar.
Lew lækrnr sneri sér af hliðinni yfir
á bakið og stundi eins og maður, sem
er að rumska. Hann er hræddur, hugs-
aði Rósa, þó að ég geri ckki annað en
horfa á hann.
Hún hætti að stara á stóran og feit-
laginn líkama hans. Hann var ólögu-
legur, hvapfcitur, með ístru. Eldurinn
varpaði rauðum bjarma á þykkan vanga
hans.
JANÚAR, 1956
Hún lokaði augunum til þess að sjá
hann ekki, og þegar hún opnaði þau
aftur, skotraði hún þeim til mannsins,
sem kallaður var Elgur. Henni geðjað-
ist ekki að Elgi, vini mannsins síns.
Hann lá steinsofandi milli tveggja
stórra fururóta, og leit sjálfur út eins
og kræklótt rót, þar sem hann lá undir
trénu, hálfgrafinn í barrinu. Hún hafði
rnegna andúð á Elgi, þvi að hún vissi,
að honum geðjaðist ekki að henni. Það
var henni nóg. Hann áleit hana ckki
nógu góða handa Lew Moline.
Eldurinn blossaði snögglega upp,
þegar kviknaði í limríkri grein, og lýsti
upp trén kringum þau. Hún hrökk við
og leit yfir til Viktors. Hann sat uppi
og var að horfa á hana. Viktor var af
hollenzkum ættum. Hár hans var ljóst
og liðað, og húðin hrein og skær eins
og á ungbarni. Sólin gat ekki brennt
hana né vetrarfrostin gcrt hana hrjúfa.
Hann var nokkrum árum yngri cn
Rósa.
Hún le:t aftur á manninn sinn og sá,
að hann hafði hallað höfðinu út á
aðra hliðma til þess að geta gefið hcnni
gætur. Augu hans voru opin, en hann
lokaði þeim snögglega, og andardrátt-
ur hans varð aftur djúpur og regluleg-
ur. Láturn hann þjást, sagði Rósa við
sjálfa s:g. Látum hann kveljast.
57