Heimilisritið - 01.01.1956, Blaðsíða 61

af því að hann var ungur og fallegur,
og af því að hann tilbað hana.
En Elsur aftur á móti. . . . Hún
hcrpti saman varirnar, er henni varð
hugsað tii hans. Elgur var ekki hrædd-
ur, að minnsta kosti ekki við hana. En
það skipti engu, hvað hann hugsaði
eða gcrði. Hann var bara einsctumað-
ur, sem faldi sig og flýði lífið, kom
sjaldan í bæinn, og þá vcnjulega til þess
að drekka sig útúrfullan og vitlausan.
Hún hataði hann, af því að hann gat
horft á hana eins og hún væri ekki
neitt. Eins og hún verðskuldaði ekki að
vera kona vinar hans.
Þegar maðurinn hennar sagði henni
frá bifurbúunum hans Elgs, hafði hún
farið til Viktors og beðið hann að
hjálpa sér til að finna þau. Svo skyldu
þau veiða alla bifrana og skipta pen-
ingunum milli sín. En Viktor hafði
færzt undan, hræddur við að hafna bón
hennar, en ennþá hræddari við annað.
Hann sagðist ekki rata á þeim slóðum,
þar sem Elgur bjó, sagðist aldrei mundu
finna bifurbúin, og svo væm bifurveið-
ar bannaðar með lögum. Og hvað
mundi læknirinn segja, ef þau strykju
saman út í skóginn og yrðu marga
daga í burtu?
Við hnakka sér fann hún blóðið fossa
í æðurn Viktors. En hún vissi, að það
stafaði ekki af geðshræringu vegna nær-
veru hennar, hcldur aðeins af ótta.
Hann skalf af ótta — ótta við að lækn-
irinn mundi opna augun og sjá, að hann
var að gæla við konuna hans. Viktor
þorði aldrei að stíga út af slóðum sið-
seminnar. Álit annarra réði flestum
gerðum hans. En hún gaf ekki fimm
aura fyrir skoðanir annarra, sagði hún
stolt við sjálfa sig.
Hún gat ekki gcrt að því, að henni
leizt vel á Viktor. Hún gat ekki stillt
sig um að leika sér að honum, koma
JANÚAR, 1956
honum til að skjálfa af gimd. Það var
unun að horfa á hann. Þegar hún lá
andvaka á nóttunni og gat ekki sofnað
fyrir einhverri þrá, hugsaði hún stund-
um um hann með losta og sagði við
sjálfa sig, áður en hún sofnaði, að hún
mundi láta undan honum.
En í dagsljósinu hurfu þessar tilfinn-
ingar. Þesar hún var úti að ganga með
Viktor, cða reið með honum út um
sveitirnar, hugsaði hún með sér: Nei,
auðvitað ekki. Hvað var upp úr þv/ að
hafa? Viktor var aðeins sveitadrengur,
þótt fallegur væri.
Hún leit upp og sá hreina drættina
kringum kjálka hans. „Vertu ekki
hræddur,'1 sagði hún til þess að fá hann
til að líta á sig. „Lcw er sofandi.“
„Ég er ekkert hræddur við það.“
Hún hló með sjálfri sér, þegar hún
heyrði þessa lygi. Nú geðjaðist henni
að honum, þegar sterkir fingur hans
struku háls hennar og vanga.
„Það er skrítið, að nokkur skuli vera
hræddur við Lew,“ sagði hún.
„Ég er ekki hræddur við neitt,“ sagði
Viktor veikum rómi.
Hún vissi að maðurinn hennar horfði
á hana. En þegar hún leit á hann, lok-
aði hann augunum snögglega, og aftur
heyrði hún hægan andardrátt hans, sem
hann hélt í skefjum með öllu viljaþreki
sínu. Svo, þegar augnalok hans bærðust
örlítið, lyfti hún hcndinni að skyrtu-
brjóstinu og hncppti henni frá sér. En
Viktor þorði ekki að þiggja þetta boð.
Þó skipti það engu máli. Maðurinn
hcnnar hafði séð hana og skilið. Hún
brosti og sagði við sjálfa sig: Já, þú
mátt kveljast, skepnan þín, þú mátt
kveljast. . . .
Þetta var þá ferðin, sem hann hafði
lofað henni, sem hana hafði verið að
dreyma um allt sumarið. Fcrðin til Chi-
cago, þar sem hún mundi sjá ríkt og
59