Heimilisritið - 01.01.1956, Page 64

Heimilisritið - 01.01.1956, Page 64
og var að vcfja saman ábreiðuna sína. Viktor hafði fært sig nær, stóð fyrir aft- an Rósu, cn leit ekki á lækninn. „Farið þið þá,“ sagði Rósa. „Það er enginn að banna ykkur það. Við Viktor finnum bifurbúin." „Nci, þið finnið þau ekki,“ sagði Elgur. „Við skulum heldur fara heim með þcim,“ sagði Viktor lágri rödd. Hún vatt sér við. „Þú verður hér kyrr með mér, Viktor. Látum þá fara, ef þeir vilja. Við getum fundið bifur- búin.“ „Ég er ókunnugur hér —“ hvíslaði Viktor og þagnaði svo. „Viktor þorir ekki að stíga út af slóð- inni,“ sagði Elgur. Svo gekk hann að eldinum og fór að sparka mold yfir hann. „Taktu saman dótið þitt, Viktor. Og þú, Lew, vefðu upp ábreiðuna þína.“ Læknirinn gekk þangað, sem hann hafði lengið, og setti á sig skóna. Vikt- or fór að troða matarílátunum í bak- pokann sinn. Rósa stóð cin eftir. Svo sagði hún við Elg: „Ég fæ ekki einu sinni skinnin í kápuna mína?“ „Ekki í þetta sinn. Og næst fer ég einn. Þetta var líka bölvuð vitleysa frá byrjun. Ef frú Sorren deyr, þá er það Lew að kenna.“ „Ég hef andstyggð á þér, Elgur,“ sagði Rósa. „Þú ert bara hrat, Rósa,“ svaraði Elg- ur. „Bara hrat mátuleg í skepnufóður." Hún svaraði ekki heldur lagaði riffil- inn sinn og gekk á eftir Viktor og Elgi, sem fór fyrstur. Læknirinn gekk aftast. Þau gengu þegjandi, og ekkert heyrðist nema fótatak þeirra. Þau fylgdu Elgi eins og hann hefði þau í taumi. Þegar tunglið kom upp, varð betra að ganga. Tunglsljósið féll milli trjánna og varpaði á þau silfurlitum blæ, milli svartra skugganna. Bátarnir voru við bakkann, þar sem þau höfðu skilið þá eftir daginn áður. Elgur ýtti öðrum þeirra á flot, lagði pokann sinn og riffilinn í hann og hélt honum kyrrum, meðan læknirinn steig varlega niður í hann. Svo steig hann sjálfur um borð og ýtti bátnum út í strauminn með árinni. Straumurinn var sterkur, og bátnum miðaði vel áfram. „Eigum við ekki að bíða eftir —“ læknirinn þagnaði snögglega. Hann gat ekki beðið eftir neinu. Hann varð að komast til frú Sorren. Hann sá konuna sína og Viktor standa á bakkanum, og Rósa hélt í handlegg hans; ætluðu þau að verða eftir? Svo varð honurn rórra, er hann sá þau færa sig sundur. Viktor gekk niður bakkann og rétti upp hend- urnar til þess að styðja Rósu. Þau settu hinn bátinn á flot, og brátt voru þau komin af stað á eftir þcim niður ána. „Elgur, ég vildi, að ég hefði farið til Duluth með frú Sorren. Ég vildi, að ég hefði byggt sjúkrahúsið eins og ég ætl- aði mér. Hún er ung kona og má ekki deyja. Ég skil ekki hvernig ég gat gleymt —“ „Það ef vegna þess, að þú hugsar ekki lengur um starf þitt. Þú sér ekk- ert nema Rósu.“ , Nci, ekkert. . . . Það er undarleg ást.“ „Hver sagði að það væn ást?“ „Ég- gst ekki um annað hugsað —“ „Það gæti eins verið hatur." , Nei, Elgur. Ég vissi, hvar ég stæði, ef ég hataði hana. En ég losna ekki undan áhrifum hennar. Og Viktor ekki htidur Ég kenni í brjósti um hann. Þnð er allt og sumt. Kenni í brjósti um hann. Hann ætti að vera að draga sig eftir einhverri sveitastúlku. En —“ Læknirinn þagnaði. Hann fór að hugsa 62 HEIMILISRITIÐ

x

Heimilisritið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Heimilisritið
https://timarit.is/publication/976

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.