Heimilisritið - 01.01.1956, Qupperneq 64

og var að vcfja saman ábreiðuna sína.
Viktor hafði fært sig nær, stóð fyrir aft-
an Rósu, cn leit ekki á lækninn.
„Farið þið þá,“ sagði Rósa. „Það er
enginn að banna ykkur það. Við Viktor
finnum bifurbúin."
„Nci, þið finnið þau ekki,“ sagði
Elgur.
„Við skulum heldur fara heim með
þcim,“ sagði Viktor lágri rödd.
Hún vatt sér við. „Þú verður hér
kyrr með mér, Viktor. Látum þá fara,
ef þeir vilja. Við getum fundið bifur-
búin.“
„Ég er ókunnugur hér —“ hvíslaði
Viktor og þagnaði svo.
„Viktor þorir ekki að stíga út af slóð-
inni,“ sagði Elgur. Svo gekk hann að
eldinum og fór að sparka mold yfir
hann. „Taktu saman dótið þitt, Viktor.
Og þú, Lew, vefðu upp ábreiðuna
þína.“
Læknirinn gekk þangað, sem hann
hafði lengið, og setti á sig skóna. Vikt-
or fór að troða matarílátunum í bak-
pokann sinn. Rósa stóð cin eftir. Svo
sagði hún við Elg: „Ég fæ ekki einu
sinni skinnin í kápuna mína?“
„Ekki í þetta sinn. Og næst fer ég
einn. Þetta var líka bölvuð vitleysa frá
byrjun. Ef frú Sorren deyr, þá er það
Lew að kenna.“
„Ég hef andstyggð á þér, Elgur,“
sagði Rósa.
„Þú ert bara hrat, Rósa,“ svaraði Elg-
ur. „Bara hrat mátuleg í skepnufóður."
Hún svaraði ekki heldur lagaði riffil-
inn sinn og gekk á eftir Viktor og
Elgi, sem fór fyrstur. Læknirinn gekk
aftast. Þau gengu þegjandi, og ekkert
heyrðist nema fótatak þeirra. Þau
fylgdu Elgi eins og hann hefði þau í
taumi.
Þegar tunglið kom upp, varð betra
að ganga. Tunglsljósið féll milli trjánna
og varpaði á þau silfurlitum blæ, milli
svartra skugganna.
Bátarnir voru við bakkann, þar sem
þau höfðu skilið þá eftir daginn áður.
Elgur ýtti öðrum þeirra á flot, lagði
pokann sinn og riffilinn í hann og hélt
honum kyrrum, meðan læknirinn steig
varlega niður í hann. Svo steig hann
sjálfur um borð og ýtti bátnum út í
strauminn með árinni. Straumurinn var
sterkur, og bátnum miðaði vel áfram.
„Eigum við ekki að bíða eftir —“
læknirinn þagnaði snögglega. Hann gat
ekki beðið eftir neinu. Hann varð að
komast til frú Sorren. Hann sá konuna
sína og Viktor standa á bakkanum, og
Rósa hélt í handlegg hans; ætluðu þau
að verða eftir? Svo varð honurn rórra,
er hann sá þau færa sig sundur. Viktor
gekk niður bakkann og rétti upp hend-
urnar til þess að styðja Rósu. Þau settu
hinn bátinn á flot, og brátt voru þau
komin af stað á eftir þcim niður ána.
„Elgur, ég vildi, að ég hefði farið til
Duluth með frú Sorren. Ég vildi, að ég
hefði byggt sjúkrahúsið eins og ég ætl-
aði mér. Hún er ung kona og má ekki
deyja. Ég skil ekki hvernig ég gat
gleymt —“
„Það ef vegna þess, að þú hugsar
ekki lengur um starf þitt. Þú sér ekk-
ert nema Rósu.“
, Nci, ekkert. . . . Það er undarleg
ást.“
„Hver sagði að það væn ást?“
„Ég- gst ekki um annað hugsað —“
„Það gæti eins verið hatur."
, Nei, Elgur. Ég vissi, hvar ég stæði,
ef ég hataði hana. En ég losna ekki
undan áhrifum hennar. Og Viktor ekki
htidur Ég kenni í brjósti um hann.
Þnð er allt og sumt. Kenni í brjósti um
hann. Hann ætti að vera að draga sig
eftir einhverri sveitastúlku. En —“
Læknirinn þagnaði. Hann fór að hugsa
62
HEIMILISRITIÐ