Heimilisritið - 01.01.1956, Qupperneq 66

Viktor gekk niður að bátnum. Lækn
írínn settist upp í hann og leit á konu
sína. „Vertu sæl, Rusa,“ sagði hann.
„Bless, Viktor,“ sagði Rósa.
Viktor lagði pokann sinn á bakkann.
,5vo ýtti hann bátnum á flot og stökk
upp í hann um lcið. Elgur stóð á brygg-
unni og horfði á eftir bátnum yfir vatn-
ið. Rósa iá á grasinu, með handleggina
krosslagða undir hnakkanum.
Á bakkanum hinum megin vatnsins
sást dálít-.ð rjóíur milli trjánna. Þar
byrjaði slóðin, sem Iá gegnum skóginn,
tíu mílna lcið, að veginum til bæjarins.
Læknirinn hafði skihð bílinn sinn eftir
við enda slóðarinnar.
ROSA lá kyrr um stund. Þegar hún
settist upp, hafði hún ofbirtu í augun-
um og var ringluð af hitanum. Hún
horfði yfir Latimersvatn, og hugur
hcnnar skerptist og fjörgaðist. Á suður-
bakka vatnsins stóð Latimershús. Það
var byggt úr bjálkum, stórt og stæði-
legt veiðibús. Með aldrinum var það
orðið eins á litinn og skógurinn í kring,
svo að erfitt var að greina það, nerna
Ijósið skini beint á það. Kjarrið var far-
ið að þokast ínn á grasvöllinn, sem
sléttaður hafði verið kringum það.
Margar stofur voru í húsinu, og arinn
í hverri stofu. Þar var jafnvel rafmagns-
stöð, og allt húsið upplýst með rafljós-
um. Rósa hafði nokkrum sinnum geng-
ið kringum húsið og gægzt inn um ryk-
uga gluggana. En hún hafði aldrei kom-
ið inn í það, og aldrei séð Latimer, sent
var konungur timburiðnaðarins á þess-
unt slóðum og eigandi skógarins kring-
um vatnið.
Latimer hafði fengið á sig eins kon-
ar æfintýraljóma í augum hennar. Hann
sást aldrei í bænum, en nokkrum sinn-
um á ári kom hann til skógarins. Þá
fcom hann fljúgandi frá Chicago í
einkaflugvélinni sinni, settist á sitt eig-
O O
ið vatn, var nokkra daga um kyrrt og
fór síðan aftur. Um veiðitímann komu
kunningjar hans, og þá var glaumur
og gleði í bjálkahúsinu. Rósu fannst,
að Latimer hlyti að eiga alla þá pen-
inga, scm ti! voni í víðri veröld. Lew
hafð; talað við hann nokkrum sinnum,
og hann sagði Rósu, að Latimer væri
rúmlega þrítugur að aldri, hefði skilið
við konu sína vegna þess, að honunt
þótti hún taka of mikinn bátt í sam-
kvæmislífinu, og væri myndarlegur
maður, geðfelldur og hávaðalaus.
(Framh. i næsla hefti)
Lnusn á nóv.-krossgátunni
LÁRETT: i. spör, 5. spræk, 10. stal,
14. kuti, 15. kauða, 16. kala, 17. úð-
uð, 18. ættir, 19. illu, 20. mallaði, 22.
nefnist, 24. afi, 25. annan, 26. kvísl,
29. Ali, 30. rissa, 34. röst, 35. dul, 36.
liðkar, 37. íri, 38. máð, 39. jóð, 40.
enn, 41. tungur, 43. gón, 44. vina, 45.
árgur, 46. ver, 47. víðar, 48. skref, 50.
gos, 51. líftaug, 54. auðugur, 58. ætra,
59. snauð, 61. neti, 62. nauð, 63. lauga,
64. draf, 65. armi, 66. arður, 67. aðra.
LÓÐRÉTT: 1. skúm, 2. puða, 3. öt-
ul, 4. riðlast, 5. skæði, 6. pati, 7. Rut,
8. æðinni, 9. Karen, 10. skinnið, 11.
tali, 12. alls, 13. laut, 21. afl, 23. farið,
25. all, 26. kríta, 27. vörur, 28. ísing,
29. auð, 31. skcið, 32. sanna, 33. arn-
ar, 35. dár, 36. lón, 38. murka, 39. jór,
42. gustaði, 43. gef, 44. vísunda, 46.
vegnar 47. voð, 49. rusla, 50. guðar,
51. læna, 52. ítar, 53. frum, 54. augu,
55. gerð, 56. utar, 57. rifa, 60. auð.
64
HEIMILISRITIÐ