Heimilisritið - 01.08.1956, Blaðsíða 39

Heimilisritið - 01.08.1956, Blaðsíða 39
aftur? Af hverju gerir hún það ekki?" „Guð þarfnast hennar líka, góða mín," sagði ég, því ég vissi, að það myndi Elinóra hafa sagt. Við Sara vorum afar samrýmd næstu dagana. Við hugguðum í sameiningu litlu drengina, og böð- uðum Jönu. A nóttunni kom Sara og skeið upp í hjónarúmið til mín, tók utan um mig og sofnaði. En oft sagði hún ósakandi: „Pabbi, þú gætir náð okkur í nýja mömmu." Nú lá ég einn í rúminu, þar sem ég hafði svo oft sofið hjá Elinóru, og hugsaði um Goldy. Ég finn hana, lofaði ég sjálfum mér, og ég skal ekki hegða mér eins og fífl, þegar ég finn hana. Ég skal ekki fæla hana í burtu með því að koma fram eins og kven- mannsþurfandi ekkill. Þrem dögum seinna ók ég til spíalans. Ég hringdi, og glaðleg rödd Goldy svaraði. „Þetta er Davið,” sagði ég. Ég var með öndina í hálsinum. „Hve- nær hættir þú að vinna?" Ég átti frí um kvöldið, því ég hafði íeng- ið frú Gates til að gefa börnunum að borða og hátta þau. Ég bauð Goldy til kvöldverðar, og síðan í næturklúbb, sem ég hafði stöku sinnum íarið með Elinóru í. Kvöldið var dásamlegt. Að því búnu bauð hún mér upp í her- bergi sitt til að fá einn bjór, áður en ég æki heim. Ég mundi ásetn- ing minn og gerði mitt bezta til að koma ekki of nærri Goldy. En jafnskjótt og við komum inn, var Goldy komin í faðm minn. Aftur brá mér ofurlítið, eins og heima hjá mér á sunnudaginn. Ég sagði sjálfum mér að vera ekki gamal- dags durgur. Goldy var tíu árum yngri en ég —• einungis saklaus krakki, hugsaði ég. Máske vissi hún ekki vel, hvað hún var að gera. Svo ég settist á stól í hin- um enda stofunnar. Aður en ég vissi af, var Goldy komin í kjöltu mína. Eftir það gat ég ekki haldið aftur af mér. Ég kyssti hana áfjáður, og reyndi að taka ekki eftir, hvernig pilsin drógust upp á granna fótleggi hennar. Að lokum tókst mér með mikilli áreynslu að hætta. „Ég bið afsök- unar, Goldy,” sagði ég, „þú mátt treysta mér. Þó ég sleppi mér svona nú. Ég lofa að hegða mér sómasamlega, ef þú vilt heim- sækja okkur á sunnudaginn. Krakkarnir eru sífellt að spyrja eftir þér." Hún þrýsti andlitinu að vanga mínum. „Elskan, ég er ekki eins mikið barn og þú heldur. Ég er hjúkrunarkona og þekki lífið. Ég er tuttugu og þriggja ára gömul. Hver segir, að ég kæri mig um karlmann, sem ég get treyst?" ÁGÚST. 1956 37
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Heimilisritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilisritið
https://timarit.is/publication/976

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.