Heimilisritið - 01.08.1956, Qupperneq 39

aftur? Af hverju gerir hún það
ekki?"
„Guð þarfnast hennar líka,
góða mín," sagði ég, því ég vissi,
að það myndi Elinóra hafa sagt.
Við Sara vorum afar samrýmd
næstu dagana. Við hugguðum í
sameiningu litlu drengina, og böð-
uðum Jönu. A nóttunni kom Sara
og skeið upp í hjónarúmið til mín,
tók utan um mig og sofnaði. En
oft sagði hún ósakandi: „Pabbi,
þú gætir náð okkur í nýja
mömmu."
Nú lá ég einn í rúminu, þar sem
ég hafði svo oft sofið hjá Elinóru,
og hugsaði um Goldy. Ég finn
hana, lofaði ég sjálfum mér, og
ég skal ekki hegða mér eins og
fífl, þegar ég finn hana. Ég skal
ekki fæla hana í burtu með því
að koma fram eins og kven-
mannsþurfandi ekkill.
Þrem dögum seinna ók ég til
spíalans. Ég hringdi, og glaðleg
rödd Goldy svaraði.
„Þetta er Davið,” sagði ég. Ég
var með öndina í hálsinum. „Hve-
nær hættir þú að vinna?" Ég átti
frí um kvöldið, því ég hafði íeng-
ið frú Gates til að gefa börnunum
að borða og hátta þau. Ég bauð
Goldy til kvöldverðar, og síðan
í næturklúbb, sem ég hafði stöku
sinnum íarið með Elinóru í.
Kvöldið var dásamlegt. Að því
búnu bauð hún mér upp í her-
bergi sitt til að fá einn bjór, áður
en ég æki heim. Ég mundi ásetn-
ing minn og gerði mitt bezta til að
koma ekki of nærri Goldy. En
jafnskjótt og við komum inn, var
Goldy komin í faðm minn. Aftur
brá mér ofurlítið, eins og heima
hjá mér á sunnudaginn. Ég sagði
sjálfum mér að vera ekki gamal-
dags durgur. Goldy var tíu árum
yngri en ég —• einungis saklaus
krakki, hugsaði ég. Máske vissi
hún ekki vel, hvað hún var að
gera. Svo ég settist á stól í hin-
um enda stofunnar. Aður en ég
vissi af, var Goldy komin í kjöltu
mína. Eftir það gat ég ekki haldið
aftur af mér. Ég kyssti hana
áfjáður, og reyndi að taka ekki
eftir, hvernig pilsin drógust upp á
granna fótleggi hennar.
Að lokum tókst mér með mikilli
áreynslu að hætta. „Ég bið afsök-
unar, Goldy,” sagði ég, „þú mátt
treysta mér. Þó ég sleppi mér
svona nú. Ég lofa að hegða mér
sómasamlega, ef þú vilt heim-
sækja okkur á sunnudaginn.
Krakkarnir eru sífellt að spyrja
eftir þér."
Hún þrýsti andlitinu að vanga
mínum. „Elskan, ég er ekki eins
mikið barn og þú heldur. Ég er
hjúkrunarkona og þekki lífið. Ég
er tuttugu og þriggja ára gömul.
Hver segir, að ég kæri mig um
karlmann, sem ég get treyst?"
ÁGÚST. 1956
37