Fjölnir - 04.07.1997, Blaðsíða 53

i þessu heffti
Ráðist á brauðbúðina
annað sinn
Caukur
Fréttatilkynning
útskýrð
Teitur Þnrkelsson
Fréttatilkynning útskýró
>.Ég er búinn að drepa hann, ég drap helvíris
kvikindið hérna inni hjá mér. Og nú er allt
fullt af fólki hérna fyrir utan, kastandi stein-
um og ædar að krossfesta mig. Þú verður að
hjálpa mér maður, koma með einhverja skýr-
ingu, sögu sem virkar. Ég tvöfálda þóknunina.
Heyrirðu það, tvöfalda hana!“ Formaðurinn
spti í símann í angist sinni.
„Ooohhh, Höddi“ emjaði ritarinn
ánægjulega þegar Hörður Melsteð P.I. greip
báðum höndum um mjúk brjóstin á henni.
Hann hafði alveg sérstakt lag á konum.
„Svooo sterkuuur, svooo stóóór!“ Hún opnaði
tnunninn, hallaði undir flatt og sýndi á sér
hálsinn. Hann leit snöggt á úrið, skelld síðan
hægri krumlunni í klofið á henni og lyfti
henni upp á skrifborðið. Hún hélt báðum
höndum um upphandleggsvöðva hans á
meðan, hallaði sér fram, gretti sig af unaði og
stundi hátt. Stutt plastpilsið rann sjálfkrafa
upp á mjaðmir og af því að hún var nær-
buxnalaus og í sokkum með sokkaböndum
tók þetta fljótt af. Hún náði ekki að segja
„Ooohhh Höddi, fastar“ nema einu sinni
áður en hann var búinn að fá það. Síðan
kreisti hann á henni rasskinnarnar í kveðju-
skyni og sagði henni að setja tekkolíu á borð-
*ð. Hann festi beltið á leiðinni inn á skrifstofú.
Það var kominn tími á Kúbana.
Hörður hlammaði sér niður í leddarann
°g kveikti á einni Three Stars. Hann hélt log-
andi eldspýtunni þétt upp að vindlinum og
sogaði að sér hvað eftir annað án þess að draga
andann. Þegar glóðin var orðin eldrauð og
fimmta hringingin á leiðinni frá hinum enda
símalínunnar fékk hann sér loks smók, teygði
sig í símann og lyfti upp tólinu. Hann lét
reykinn liðast út á milli tannanna, svaraði
síðan með djúpri einkaspæjararödd:
Melsteð.
„Já, einkaspæjaraskrifstofan?" spurði hik-
andi karlmaður mjóróma röddu. Það stóð
heima. Gunnar, formaður húsfélags fjölbýlis-
húss var á línunni. Það hafði verið pissað í
stigagang, endurtekið. Húsfélagið hafði hald-
ið tvo fundi um málið og reglur um umgang
gæludýra, gesta og lyklavöld að sameign höfðu
verið hertar. En áran’gurslaust, það var pissað
síðast í gærkvöldi. Málið var farið að vandast,
sumir héldu að um íbúa væri að ræða og
stjórn húsfélagsins var við það að klofna. Og
hundurinn, hann sagðist viss um að þetta væri
hundurinn, það væri bannað að vera með dýr
* fjölbýlishúsum. Formaðurinn var orðinn svo
æstur undir lokin á frásögn sinni að Hörður
Melsteð RI. greip djúpraddaður inn í til að
halda andliti fagmannsins: „Hægan gæskur,
við skulum ekki gera neitt Geirfinnsmál úr
þessu strax, brennum okkur ekki á svoleiðis
tvisvar." Hann notaði þessa athugasemd oft til
að láta líta út fyrir að hann hefði verið lengi í
bransanum. Hörður vissi hvað hann var að
gera, formaðurinn byrjaði að róast niður og
muldraði síðan eitthvað um hundinn, reglur
húsfélagsins og skjóta lausn málsins. Síðan
þagnaði hann. Þeir mæltu sér mót og sömdu
um verðið, tuttugu þúsund fyrirfram og
tuttugu við lausn málsins. Og það átti að
halda þessu undir yfirborðinu, hvorki íbúar né
stjórn húsfélagsins máttu vita af rannsókn-
inni. Enginn annar en þeir tveir. Enginn,
sagði hann.
Upp úr tvö sendi hann ritarann út að
kaupa bjór. Síðan fengu þau sér nokkra saman
og hann káfaði á henni þangað til hann vildi
meira. En af því að hann var slappur eftir bjór-
inn og nennti ekki að hamast, ýtti hann henni
undir skrifborðið og sagði henni að hún mætti
fara snemma heim í dag, eftir hálftíma eða
svo. Svo tók hann símann af. Og hún saug.
Þegar hún var komin með ferskan varalit
og farin heim hringdi Hörður í prófessorinn,
fjöllærðan andskota með þrjú háskólapróf
sem vann við að selja kjúklinga fyrir pabba
sinn. Prófessorinn svaraði með nafni: „Sigur-
hans Vignir“.
„Hvað veism um hundapiss, Sissi? Ég er
með leiðindamál hérna á borðinu hjá mér,
meint hundapiss í teppi.“ Prófessorinn byrjaði
að tala. Hann sagði frá merkingu og hlutverki
vökvans í hundasamfélögum, efnauppbygg-
ingu hans og ammóníakinnihaldi og taldi upp
helstu staði og efni sem hundar vildu pissa á.
Síðan klykkti hann út með stuttum fyrirlestri
um hlutverk hundapissins í tilhugalífi hunda
og með því að segja að hundstík á lóðaríi væri
afar æst í að eiga mök með hundi ef hún hefði
lyktað af pissi hans stuttu áður. Þegar
prófessorinn var farinn að tala um að getnaður
kvenmúsar gæti ekki heppnast nema hún
hefði lyktað af pissi karlmúsarinnar stuttu
áður fánnst Herði vera komið nóg og lagði á.
Þeir hittust í húsdýragarðinum síðdegis.
Hörður fékk lykil að sameigninni, ljósmynd
af púddelhundi og fjóra bláa.
Lyklinum stakk hann í skráargatið stuttu
eftir miðnættí. Síðan lagðist hann, Hörður
Melsteð P.I., í leyni við hjólageymsluna á
neðstu hæð stigahússins. Klukkan tvö kom
skuggaleg vera niður stigann og bograði eitt-
hvað við póstkassana um stund. Síðan heyrð-
ist vökvi renna á teppið og nasavængir Harðar
þöndust út. „Hundur hvað,“ hugsaði hann
með sér þegar hann klofaði yfir pollinn og
fylgdist með verunni skuggalegu hraða sér
upp stigann. Þegar hún fór inn í íbúðina á
annarri hæð til hægri sagði Hörður „Klukk" í
hálfúm hljóðum. Hann fór út hálftíma síðar
og þegar hann sá nafnið á bjöllunni fyrir íbúð
2HH, kinkaði hann aðeins kolli og sagði:
„Bingó, Höddi. Bingó.“ Á leiðinni heim velti
hann því fyrir sér hvernig væri best að rukka
inn seinni tuttuguþúsundkallinn.
Þegar Hörður kom á skrifstofúna rétt fyrir
hádegið daginn eftir greip hann um mjaðmir
ritarans aftan frá, tók nokkra hnykki rymjandi
og hristi svo hausinn eins og blautur hundur.
„Höddi Tiger!“ skríkti ritarinn og vildi meira.
En Hörður vildi hringja fyrst, hlussaði sér
niður í stólinn og sagði ritaranum að ná í
Gunnar fyrir sig. Hún sagði honum þá að for-
maðurinn væri búinn að hringja fjórum
sinnum síðan klukkan ellefú, hefði verið mjög
æstur og talað um neyðartílfelli. Á sama
andartaki hringdi síminn. Gunnar formaður
var á línunni, í algjöru æðiskasti. Hann sagðist
vera búinn að drepa hundinn, hefði ekki getað
setið á sér þegar hann sá hann í miðjum stiga-
ganginum dillandi rófúnni með viðbjóðslega
bláa slaufúna í hausnum. Hann hefði náð
honum inn til sín og barið honum utan í ofn-
inn. Svo þegar helvítið hefði farið að glefsa
hefði hann orðið að hengja hann í sippu-
bandinu. Síðan játaði hann allt, það hefði
verið hann sjálfúr sem hefði pissað í teppið,
hefði ætlað að freima hundinn til að losna við
hann úr húsinu og... Brothljóð kvað við frá
hinum enda línunnar og formaður húsfélags-
ins rak upp skaðræðisöskur: „Nú krossfesta
þau mig, heyrirðu það. Þau eru búin að brjóta
eldhúsgluggann!“
Hörður hélt kúlinu og bað formanninn
að bíða augnablik. Síðan seildist hann í
öldina okkar 1800-1865 í hillunni fyrir aftan
sig og fletti upp orðinu Hundar í atriðisorða-
skrá. Blaðsíða 231, hann hafði munað það
rétt. Síðan greip Hörður símann og talaði af
festu og öryggi: „Hlustaðu á mig Gunnar, ég
er búinn að finna heimildir sem geta bjargað
þér. Ég má hundur heita ef það verður ekki
tekið tillit til þessa í lögreglurannsókn. Þú
verður bara að segja að þetta hafi verið óhapp
þarna við póstkassana í gærkvöldi, þú hafir
orðið myrkfælinn eða eitthvað og misst þvag.
Síðan kemur tíkin inn í morgun, fer beint í
pollinn og þú ert svo óheppinn að vera með
hurðina opna. Afgangurinn er eintóm hunda-
Iógík.“
Æði í hundum og köttum — allt hengir
sig sem sem fær æðið.
Undarlegur faraldur sem fólki stendur
hinn mesti stuggur af hefúr nú í heilt ár herjað
á Fljótsdalshérað. Þetta er ókennilegt æði í
hundum og fleiri dýrum og eltast þau svo við
einstakt fólk að þau hlaupa á hluti og hengja
sig með hastarlegum hætti ef þau eru bundin.
Segja sumir að tildrögin séu þau að enskur
skipstjóri er þótti Árni bóndi í Nesi pretta sig
á brennivíni hafi hleypt galdri á tík þar á bæ
með því að láta hana lykta af þvagi Árna.
Gerðist tíkin þá óð og sótti svo í bóndann í
Nesi að þurfti að binda hana. Hengdi hún sig
svo í ólinni við að reyna að nálgast Árna á
meðan hann svaf. Færðist þetta æði á aðra
hunda í sveitinni og stráfelldi þá. Hinir sjúku
hundar eltu bæði hvorir aðra og búpening og
fóru á fjörurnar við hann en hver skepna er
lyktaði af hlandi þeirra sýktist undarlega og
hengdi sig í þeim böndum sem sett voru á
hana. Héldu margir að óhreinn andi væri í
dýrunum. Á Hofi í Fellum ærðist og köttur
eftir að hafa komið í fjárhús og eltist hann við
fjórar ær. Þær lyktuðu svo af hlandi hans og
fengu við það æðið. Hengdi allt þessara dýra
sig í bandi. Eins og nærri má geta er fólk skelf-
ingu lostið er svo fúrðulegir atburðir gerast því
að enginn veit hverju þessi firn sæta né hversu
víðtækar og illar afleiðingarnar kunna að
verða.
Gunnar formaður húsfélagsins læsti sig
inni á klósetti með síma, blað og penna og
byrjaði að semja fréttatilkynningu handa fjöl-
miðlum.
Endir