Fjölnir - 04.07.1997, Blaðsíða 75

Gunnar Smári Egilsson Syndug kirkja
guðspjöllin og Jesú haldið áfram utan kirkjunnar.
Hún er nú í höndum háskólamanna og ieik-
manna. A Islandi má helst sjá votta fyrir henni í
pistlum Njarðar P. NjarðvIk í Mogganum og
Illuca Jökulssonar í útvarpinu. Og á sama tíma
og vitræn umræða hefur flúið kirkjuna hefur
heitasta trúin einnig yfirgefið hana. Hún finnur
sér ekki lengur skjól í þjóðkirkjunni heldur hefiir
hrakist í lítinn bílskúr við Rauðarárstíginn.
Ef einhver heldur að ég segi þetta til þess eins
að koma því að að eftir sitji kirkjan bæði vidaus
og trúlaus — þá var það ekki ætlun mín. En ég
er hins vegar sannfærður um að kirkjunni veitti
ekki af bæði gleggra viti og heitari trú.
13. apríl
Kvennakírklan
j Oiqraneslcirlclu______________________
ANNAR SUNNUDACUR EFTIR PÁSKA
Ég er svo illa að mér, en er Kvennakirkjan ekki
siðbótarkirkja?
Það var í það minnsta mín tilfinning þar sem
ég sat í Digraneskirkju í kvöld og hlýddi á messu
í Kvennakirkjunni. Ég tók líka örlítinn þátt í
henni sjálfur og tók undir í sálmasöng en gætti
þess þó að hafa ekki hátt — ekki sökum þess að
ég fyrirverði mig fyrir reikula lagvísi mína —
heldur gaus upp í mér einhvers konar kurteisi. Ég
vildi ekki flagga um of mínum strigabassa innan
um þessar eitt hundrað konur sem höfðu flúið
karlakirkjuna, þjáðar af aldalangri kúgun manna
eins og mín. Sumar hverjar geta víst ekki beðið
til Guðs ef hann er karl. Mér vitanlega hafa þær
hins vegar engar athugasemdir gert við kynferði
myrkrahöfðingjans. Og með þau ósköp á bakinu
fannst mér tilhlýðilegt að söngla lágt og beint
ofan í bringuna á mér.
Við vorum fimm karlarnir í kirkjunni. Einn
spilaði á gítar, tveir voru í fylgd eiginkvenna
sinna og við tveir sem vorum á eigin vegum sát-
um á aftasta bekk og vorum fyrstir út. Ætli við
höfum ekki báðir áttað okkur á að við gátum
ekki sagt: „Ég er með henni" og gengið að kaffi-
borðinu eftir messu eins og hinir þrír.
Ég ætla ekki að geta mér til um ástæðuna
fyrir þessum ímyndaða eða raunverulega aðskiln-
aði Kvennakirkjunnar frá þeim helmingi mann-
kynsins sem er ekki konur. Ég hef aldrei áttað
mig á ávinningi kvenna af því að sækja sjálfs-
mynd sína í réttindabaráttu minnihlutahópa og
þá einkum baráttusögu svartra í Bandaríkjunum.
„It's a black thing,“ segja þeir svörtustu og vilja
með því spara manni erindisleysuna við að skilja
þá, hvernig þeim líður eða hvað þeir vilja. Þeir
leggja áherslu á það sem aðskilur þá frá öðrum
mönnum, ekki það sem sameinar þá. Ég hef hins
vegar alltaf litið á það sem einn stærsta galdurinn
við fagnaðarerindi Jesú Krists að þvert á móti
stækkum við og eflumst með því að virða það
meira sem sameinar okkur en aðskilur. „Því að
hver sem vill bjarga lífi sínu, mun týna því, og
hver sem týnir lífi sínu mín vegna, mun finna
það,“ segir Jesús einhvers staðar. í þessu felst að
þegar við hættum að einblína á sjálf okkar — það
sem aðgreinir okkur frá öðru fólki — munum
við öðlast nýtt, stærra og innihaldsríkara líf. Við
munum ekki týna okkur heldur finna okkur.
Ég held að þetta eigi ekki aðeins við um sjálf-
ið sem gerir okkur eigingjörn heldur einnig það
sem fær mig til að skilgreina mig sem ungan,
karlmann, íslending, KR-ing, kristinn. Það er
þegar mér tekst að hefja mig upp yfir þetta að
sýn mín er skörpust og skilningur minn næmast-
ur. Þá verður boðskapur Krists um að allir menn
séu bræður óvefengjanleg staðreynd. Ég hef misst
tækin til að aðgreina þá frá mér.
Er ég að halda því fram að ég sé á réttri leið
en Kvennakirkjan á villigötum? Samanstendur
hún af konum sem vilja ekki einungis finna Guð
heldur líka andstæðing sinn, heiðingjana, villu-
trúarmennina, þá sem eru ekki hólpnir, karlana?
Nei.
Ef undan eru skilin fáein ummæli Liuu Hjart-
ardóttur, fulltrúa Amnesty International, sem
mín næmu karlmannseyru námu (Hún sagði að
konur og börn væru 80 prósent af flóttamönnum
heimsins. Hvað eru börnin mörg? hugsaði ég.
Kannski 60 prósent? Þá eru konurnar jafn marg-
ar og karlarnir, sínhvor 20 prósentin. En hver
myndi segja að karlar og börn væru 80 prósent af
flóttamönnum heimsins? Kannski Ingólfur hjá
karlanefnd Jafnréttisráðs?) og tvær bænir af um
fimmtán þar sem Guð var ávarpaður með orðun-
um: „Góða Guð“ þá var ekkert í messunni í
kvöld sem ekki gæti átt sér stað í hvaða messu
sem er. Og heilmargt sem ætti að finna sér stað í
fleiri messum.
Messa Kvennakirkjunnar í kvöld var nefni-
lega einlægasta tilraun til að endurnýja kirkjuna
sem ég hef orðið vitni að. Ef undan er skilið
„Faðir vorið“ og blessunarorð í lokin þá var í
henni ekkert af hefðbundnum eða nýendurupp-
vöktum helgisiðum þjóðkirkjunnar. í stað þessar-
ar tignunar á sögu og arfleið kirkjunnar var kom-
inn raunveruleiki okkar daglega lífs. Og í stað
upphafins Guðs þjóðkirkjunnar — sem næstum
er orðinn óskiljanlegur eftir meðferð kirkjulegra
kennisetninga — var kominn Guð sem við gæt-
um kannast við. >-
„ Við getum ekki
laðað fólk tiljylgis
víð kirkjuna og
haldið að því sömu
guðshugmyndinni
ogfieldi það fiá
henni. Og líklega er
þaðþannig að ef
víð byrjum á Guði
kemur hitt allt af
sjálfu sér; messu-
formið endumýjast,
boðskapurinn verð-
ur tœrari ogfólk
tekur við honum.
Efokkur tekst að
halda Guði á lífi
þurfum við ekki að
hafa áhyggjur af
kirkjunni. “