Fjölnir - 04.07.1997, Qupperneq 56

Ein hann getur heyrt það sem við segjum þó
við séum úti,“ kallaði Trölli til félaga sinna þar
sem hann stóð við kálfagirðingu og reyndi að
hrista í sig hita.
Bíbí og Einar gengu tregir niður af vegin-
um og að girðingunni. „Ég segi að við skiljum
hann eftir,“ hvíslaði Einar að Bíbí. „Teipum
hann við staur,“ hvíslaði Bíbí og glotti út í
annað. „Veit hann að við erum að fara að ræna
hann?“ spurði Bíbí Trölla þegar þeir komu að
girðingunni.
Kjálkarnir á Trölla skulfú. „Ég sagði þér
það í gær, já.“ „Var erfitt að svara þessu?“ Bíbí
var kominn upp að andliti Trölla. „Ekki
hérna, en allt sem við segjum í bílnum heyrir
Eddí og ég ætla ekki að fara að sitja inni út af
því að þú vildir ekki drepa skitinn páfagauk.“
Einar faldi límbandsrúlluna fýrir aftan
bak. Bíbí tók af skarið, reif í hárið á Trölla og
hrinti honum niður í jörðina um leið. Einar
stökk ofan á ferlíkið og notaði hnén til að
halda höndunum á honum niðri.
„Fyrst munninn,“ skipaði Bíbí.
Einar dró límband af rúllunni. Bíbí lyfti
hausnum á Trölla upp og Einar límdi tvær
umferðir yfir hausinn þannig að límbandið
náði vel yfir talfærin áTrölla. Síðan límdu þeir
saman hendur og fetur. Trölli gat ekki hreyft
sig og stundi bara í gegnum límbandið.
„Þögn, algjör þögn,“ öskraði Bíbí þegar
adrenalínið fór að gera vart við sig í lúnum
kroppnum og sá til þess að bæði hausverkur-
inn og beinverkirnir hurfú með undraverðum
hætti.
„Skiljum hann bara eftir,“ sagði Einar.
Bíbí reif Trölla upp og sagði, „Nei, við
staur sagði ég!“ Einar hjálpaði Bíbí að reisa
Trölla almennilega upp. Síðan drógu þeir
hann að girðingunni og lögðu hann á gadda-
vírinn. Fyrir innan girðinguna í miðri kálfa-
hjörðinni stóð rafmagnsstaur. Bíbí vippaði sér
yfir girðinguna og tók á móti Trölla. Einar
lyfti löppunum upp og Bíbí togaði hann yfir
þrátt fyrir mótstöðuna. Stunur Trölla urðu
óhugnanlegar þegar litlir gaddarnir stungust
inn í holdið og rifú það upp. Skyrtan hans
varð alblóðug.
Eftir að hafa dröslað stynjandi fanganum
að staurnum og límt hann fastan við staurinn
hugðust Bíbí og Einar ganga aftur að bílnum.
En þá fékk Bíbí nýja hugljómun. Hann gyrti
niður um Trölla, bæði buxur hans og nærbux-
ur, þannig að napurt frostið lék um eistun og
typpið.
Trölla leið illa. Hann horfði á eftir fyrrver-
andi félögum sínum hlaupa að bílnum og setj-
ast inn í hann. Þeir flissuðu og hlógu eins og
smástrákar eftir lítið prakkarastrik.
Svo varð Trölla kalt. Hann fann frostið
bíta sig í lærin, eistun herpast saman, sviðann
frá gaddavírssárunum ágerast og jökulkalda
goluna þyrlast upp rassboruna. Hvenær kæmi
einhver? spurði hann sig. Sást hann frá vegin-
um? Hvað var þetta sem sleikti á honum lær-
ið? Hann leit niður. Sá ógnvaldinn. Brún-
skjöldóttur kálfúr. Samt eiginlega of stórt fer-
líki til að geta kallast kálfur. Næstum því naut.
Dýrið rak þá allt í einu út úr sér tunguna.
Rök og hrjúf rétt snerti hún skapahárin en
þrýsti svo með öllu afli upp eftir kviðnum.
Ólýsanlegur hrollur og fúrðulegur flökurleiki
fór um Trölla þegar skörðótt tungan tætti upp
gaddavírssárin á maga hans. Hann reyndi að
öskra en límbandið var of sterkt.
Trölli reyndi þá með öllu sínu afli að ná
taki á sjálfúm sér. Þetta gæti verið verra, hugs-
aði hann með sér en datt ekkert í hug. Þá
gerðist það. Kálfurinn fór að þefa af staðnum.
Staðnum sem hann mátti ekki finna. Átti ekki
að finna ef eitthvert réttlæti væri til í þessum
heimi. Andardráttur nautsins ýtti við limnum
og kalt trýnið fylgdi á eftir. Svo kom tungan.
Kvikindið nuddaði tungubroddinum við for-
húðina. Nei, grenjaði Trölli inni í sér og
kyngdi ælu sem ætlaði að ryðja sér leið upp
um vélindað. Hann reyndi að líta niður til að
sjá hvað væri eiginlega að gerast en sá ekkert.
Augun voru komin í baklás. Koparsvört blæja
umlukti sjóndeildarhringinn.
Og nautið rak út úr sér alla tunguna. Not-
aði lengdina til að láta tungubroddinn nema
við endaþarmsopið. Dró því næst tunguna
aftur, lyfti eismnum og tók þau ásamt limn-
um upp í sig. Soghljóð. Trölli fann húðina í
kringum dýrmæta fjársjóðinn sinn bresta.
Maginn gaf sig. Sendi kvöldmatinn ásamt
magasýrum upp í munn og að límbandinu
sem hleypti engu út. Soghljóðið hækkaði.
Magasýrublandan ruddi sér leið upp í nasa-
göngin. Sýran þurrkaði slímhúðina upp, nasa-
vængirnir fylltust og að lokum stífluðu matar-
leifarnar nefgöngin. Soghljóðið gerðist fúrðu-
lega hátt og Trölli lognaðist út af. _
Huldar Breiðfjörð
Piltur og stúlka
HUN: Ég meina íslenskir karlmenn eru glataðir og með hjörtu sem slá bara fimm
mínútur í þrjú vantar allt þetta kósí í þá allan sjarma rómantík svona að sitja við
kertaljós og rauðvín og eitthvað djúsí svo að strjúka hvort annað í gegnum hárið og
sleikja hálsinn og narta í eyrnasneplana kitla naflann og gera svo dodo á eftir eða fara
í bað saman svona freyði það er svo krúsí ég meina sumir eru kannski dálítið næs en
þeir vilja alltaf eiga mann þoli það ekki þoli ekki abbó gæja ég rneina maður á sig
sjálf og vill fá smá virðingu það er alltaf bara „ríðum“ sem er gott en ég meina niaður
vill eitthvað meira vill smá knúserí og kelíkel og að þeir segi eitthvað sætt við mann
eða hvísli einhverju dúllulegu í eyrað svo kannski fara í slopp af hvort öðru og hafa
það hórní og borða jarðarber eða einhvern svona sexí ávöxt og gera svo dodo aftur
öll í jarðarberjasafe en þeir hafe ekkert til að tala um og þegja bara sem er ömurlegt
það er svo æðislegt þegar það er hvíslað í eyrað á manni þegar maður er að gera dodo
og ég þoli ekki hvað íslenskir karlmenn eru ótrendí klæddir eins og þeir spái ekkert
í útlitið ég meina það er það fyrsta sem maður laðast að þó að sálin skipti náttúrlega
öllu máli og þegar þeir eru að reyna við mann eru þeir alltaf svo fúllir og svo bara
strax að gera það þegar maður fer með þeim heim sem er gott en maður vill eitthvað
meira ég á örugglega eftir að giftast útlenskum ég meina ég er bara með of mikla
tilfinningahlýju til að vera með íslenskum manni og er svo svakalega öll næm að
innan og þarf þess vegna mikla ást til að líða vel og þarf að geta dúllað dálítið mikið
við mig eins og að fera út að borða og svona því annars líður mér bara eins og í
fangelsi eða eitthvað ég meina maður þarf að geta lifað til að líða vel.
HAN N: Það búa 250.000 hræður á þessu skeri. Af þeim fjölda er helmingurinn
konur. Helmingurinn af því eru börn eða gamlar konur. Og þá eru 62.500 konur
eftir. Helmingurinn af þeim er gifitur eða trúlofeður eða á föstu. Og þá eru eftir
31.250 konur. Helmingurinn af þeim er ekki heillandi og þá eru 15.625 píur eftir.
Helmingurinn af þeim býr úti á landi og þá eru 7812,5 píur eftir. Helmingurinn af
þeim er skuggalega heimskur og þá eru efitir 3906,25 píur og af þeim er helmingur-
inn frekar vitlaus og eftir eru 1953,125 píur. Af þeim fjölda klæðir helmingurinn sig
hallærislega og þá eru 976,5625 eftir og helmingnum af því eru félagar ntanns búnir
að ríða og þá eru eftir 488,28125 píur. Helmingurinn af þeim eru einhverjar skápa-
píur sem maður sér aldrei og þá eru 244,140625 píur eftir. Helmingurinn af þeim
er skyldur manni eða of skyldur einhverjum sem maður þolir ekki og þá eru eftir
122,0703125 píur. Helmingnum af þeim er maður sjálfúr búinn að ríða og eftir eru
61,03515625 píur. Helmingurinn af þeim eru lesbíur og þá eru eftir 30,51757812
straight píur. Helminginn af þeim eru vinir manns að reyna við og þá eru ekki eftir
nerna 15,25878906 fríar píur. Helminginn af þeim á maður ekki séns í og eftir
standa 7,62939453 píur. Af þeim er helmingurinn einhverjar píur sem vilja eignast
börn og svoleiðis og þá eru eftir 3,814697265 píur. Helmingurinn af þeim eru
orðnar of góðar vinkonur manns og þá er 1,907348632 pía eftir, og ég er með henni.
Og þó ég þoli hana varla þori ég ekki að hætta með henni því þá er ekki eftir nema
0,907348632 pía. Og það er ekki einu sinni heil pía.
Haruki Murakami
Ráóist á
brauðbúóina
annaó sinn
Ég veit ekki enn hvort það var rétt af mér að
segja eiginkonunni minni frá brauðbúðarárás-
inni. En samt var það kannski ekki spurning
um rétt eða rangt. Ég á við að rangar ákvarð-
anir geta leitt af sér rétta niðurstöðu og öfúgt.
Sjálfúr álít ég að í raun ákveðum við aldrei
neitt.
Það sem gerist á sér stað. Eða ekki.
Ef maður lítur á það á þennan hátt, þá
gerðist það að ég sagði konunni minni frá
brauðbúðarárásinni. Ég ædaði mér ekki að
minnast á það — ég hafði gleymt þessu öllu
saman — en það var heldur ekki svona fyrst-
þú-minnist-á-það mál heldur.
Það sem minnti mig á brauðbúðarárásina
var óbærilegt hungur. Við fúndum til þess rétt
áður en klukkan varð tvö um morguninn. Við
höfðum borðað léttan málsverð klukkan sex,
skriðið í rúmið um hálftíu og ferið að sofe. Af
einhverri ástæðu vöknuðum við bæði á sama
andartaki. Nokkrum mínútum seinna réðst
verkurinn á okkur með krafti fellibylsins í
Galdrakarlinum frá Oz. Þetta voru ótrúlegir,
kraftmiklir hungurverkir.
í ísskápnum okkar var ekki einn einasti
hlutur sem tæknilega væri hægt að flokka sem
mat. Við áttum flösku af franskri salatsósu, sex
bjórdósir, tvo skorpna lauka, smjörklípu og
kassa af ilmeyði fyrir ísskápa. Þar sem við
höfðum aðeins verið gift í tvær vikur áttum
við eftir að komast að nákvæmu hjúskapar-
samkomulagi um matarvenjur.
Hvað þá nokkuð annað.
Ég vann á lögmannastofú á þeim tíma og
hún var ritari í hönnunarskóla. Ég var annað-
hvort tuttuguogátta ára eða tuttuguogníu ára
— af hverju get ég ekki munað nákvæmlega
árið sem við giftumst? — og hún var tveim
árum og átta mánuðum yngri. Matvörur voru
ekki forgangsatriði hjá okkur.
Við vorum bæði of svöng til að fera aftur
að sofe en það var jafnvel sárt að liggja þarna.
Samt vorum við of svöng til að gera eitthvað
að gagni. Við fórum á fætur og ráfúðum inn í
eldhúsið, þar sem okkur bar niður við borðið,
sátum á móti hvort öðru. Hvað gæti hafe or-
sakað svo slæma hungurverki?
Við skiptumst á að opna ísskápinn og
vona en það skipti engu hversu oft við litum
inn í hann. Innihaldið breyttist ekki. Bjór og
laukur og smjör og salatsósa og ilmeyðir. Það
hefði verið hægt að steikja laukinn í smjörinu
en það var ekki möguleiki á að þessir tveir
skorpnu laukar gætu fyllt tóma maga okkar.
Þeir eru ekki feða sem maður notar til að
seðja hungrið.
„Má bjóða frúnni salatsósu snöggsteikta í
ilmeyði?"
Ég bjóst við að hún myndi hunsa þessa
tilraun til gamansemi og hún gerði það.
„Tökum bílinn og leitum að veitingahúsi
sem er opið allan sólarhringinn", sagði ég.
„Það hlýtur að vera eitt slíkt við
þjóðveginn."
Hún hafnaði tillögunni. „Við getum það
ekki. Maður á ekki að fera út eftir miðnætti.“
Hún var frekar gamaldags.
Ég dró andann djúpt og sagði: „Ég býst
við að það sé rétt“.
I hvert skipti sem eiginkona mín tjáði
slíka skoðun (eða fúllyrðingu) í þá daga,
hljómaði það í eyrum mínum sem opinberun.
Kannski gerist það ætíð hjá nýgiftum pörum,
ég veit það ekki. En þegar hún sagði þetta við
mig, fór ég að ímynda mér að þetta væri sér-
stakt hungur, ekki þannig að það væri hægt að