Fjölnir - 04.07.1997, Page 86

TKJ ADFERDIN
(...framHald)
5) HLUTUR
Hver og einn velur sér hlut
sem er einstakur í tómu
rými, án umhverfis. Hlutur-
inn verður að tengjast
mörgum skilningarvitum.
Ein ieið til að koma af stað
slíkri hugsun er að ieika að
þú sért með hlut, t. d. kaffi-
bolla. Pú drekkur úr ímynd-
uðum kaffibolla, finnur fyrir
hita, þyngd, snertingu, lykt
og sérð fyrir þér útlit boll-
ans. Mikilvægt er að upplifa
hlutinn sem raunverulegan
en ekki sem ímynd eða
hugmynd af hlutnum.
6) MINNINCAR
Reynið að upplifa einhverja
minningu, í smáatriðum og
með öllum skilningarvitum.
Til dæmis minningu um það
að vera blautur.
Reyndu að greina alla þætti
skynjunarinnar, kalla fram í
smáatriðum upplifun á
sjálfum þér og upplifun á
umhverfinu.
Reyndu að muna eftir hljóð-
um úr öllum áttum, hljóðum
í prfvídd. Finndu fyrir þeim
tiHínningum sem komu upp
við þessar aðstæður. Finndu
fyrír fatnaði, hita og kulda
o. s. frv. Taktu upp ímynd-
aðan hlut og skoðaðu hann,
finndu fyrir áferö, þyngd,
lykt, bragði og útliti.
Markmið þessarar æfingar
er að kalla fram minningar
og gera þær raunverulegar.
7) AÐFERÐIR
Reyndu að sjá hvaða að-
ferðir eru notaöar þegar
einhver er að skapa. Hvað
sést, heyrist, hvar, hvenær,
við hvaða kringumstæður
og hverjar eru tilfinning-
arnar?
8) LÍKAN
Hugsaðu um einhvern sem
þú þekkir eða hefur heyrt
um og þú álítur skapandi.
Reyndu að átta þig á hvað
hann gerir, hugsar, hvaða
tilfinningar hann hefur og
hvaða aðferðir hann notar
til að skapa. Tileinkaðu þér
þær aðferðir sem þú hefur
uppgötvað að hann notar
við skapandi vinnu og
reyndu að nýta þær á sama
hátt.
9) HUGTÖK
Hver og einn þátttakandi
velur sér orð, en orðin
verða að vera í sama hug-
takaflokki. Reynið að breyta
um hugtakaflokk ef hægt
er að rökstyðja það.
Imeira á siðunni á móti)
Fj
86
íolnir
timarit handa
islendingum
sumnr '97
Huldar Breiðfjörð Maður brýtur hund
formaður þcr eruð! Ég er með vanhæfni yðar og
tilvonandi kosningasigur minn í hundaól hérna
Olafur og mun sjá til þess að það fari ekki fram
hjá nokkurri einustu manneskju í
stigaganginum!" Svo strunsaði hún burt og dró á
eftir sér tíkina. Vanhæfnina. Kosningasigurinn.
Formennskuembættið. Hann stóð stjarfur eftir
og starði ráðalaus á kúkinn í hlandpollinum.
Það var ekki lengur friður.
T.
Þó að lítil tík ætti kannslci ekki að skipta máli
svona yfirleitt þá skiptir allt meira máli þegar það
er komið inn í blokk. Þar ríkja prinsípin. Lady
Queen var brot á reglum og kom eins og tiplandi
kjarnorkusprengja inn í líf íbúanna í Efstaleiti.
Enda ekki nóg með að Dabbý væri búin að þjálfa
kvikindið í að gera phu og thu í teppið og væri
dugleg við að verðlauna hana með kexi (bæði til
að halda tíkinni góðri og svo hún hefði stöðugt
einhverju til að thua) heldur hafði hún líka legið
yfir hundabókum og tekið sér góðan tíma í að
velja óþægilegasta kynið til að hafa í stigagangi.
Lady Queen var af svokölluðu Terrierkyni sem er
þekkt fyrir taugaveiklun og að geta gjammað allt
að þrjú þúsund sinnum á klukkutíma. Til að fólk
átti sig betur á þessari gríðarlegu gjammgetu má
benda á að Poodlekynið nær aðeins níuhundruð
skiptum per klukkustund og íslenski hundurinn
ekki nema rétt tæplega sjöhundruð. Það var því
nánast ómögulegt strax frá byrjun fyrir íbúana að
umbera Lady Queen. Það hefði þó hugsanlega
verið hægt með miklum viljastyrk og kartoni af
eyrnatöppum á viku ef Dabbý hefði ekki verið
eins dugleg og raun bar vitni við að ala tíkina að
mesm á kaffi og súkkulaðirúsínum og sleppa
henni svo lausri í stigaganginum þar sem hún
hljóp um koffíntjúnuð og gjammandi, skítandi
og mígandi á víxl.
En þó íbúarnir væru orðnir verulega pirraðir
var það Dabbý sem kvartaði manna mest á hús-
fúndum. Henni fannst það alveg hreint með
öllu ólíðandi að hún kæmist upp með að hafa
hundinn. Og benti á það offar en tölu verður á
komið að Lady Queen væri lifandi sönnun þess
að formaðurinn réði ekki við að framfylgja
húsfélagsreglum og hlyti að þurfa að víkja ef
hann væri ekki nógu mikill maður til að hrein-
lega segja af sér! Hvernig áni að vera hægt að búa
í þessum stigagangi meðan hundurinn væri skít-
andi og mígandi upp um alla veggi?! Og hvað ef
henni dytti í hug að fá sér geit!?
A milli fúnda fékk hún svo vinkonu sína, sem
aðeins hafði verið að dútla við ljóðagerð um
ævina og því góður penni, til að skrifa hvöss og
hæðin lesendabréf í DV. Grípum niður í eitt:
„Hvernig er það? Hafa formenn ekki lengur
ábyrgðartilfinningu? Öldruð vinkona mín sem
býr í blokk í Efstaleiti fær að hafa hund í blokk-
inni sem hún býr í. Hvers á vinkona mín að
gjalda? Er það svona sem er farið með eldra fólkið
í þessu landi? Þykir mér nú hætt við að blessaðir
alþingismennirnir okkar séu eitthvað farnir að
leggja árar í bát. Eru þeir kannski farnir að sprikla
á skötunni? Ekki kaus ég þá nú til þess. Er Island
kannski ekki lengur lýðræðisríki, manni er spurn.
Hefði eflaust annað verið upp á teningnum efvið
ættum ennþá hann Bjarna okkar Ben.“
Olafur var í vandræðum. Þetta hafði verið
ótrúlega klókur leikur hjá Dabbý. Lady Queen
var ekkert sem hægt var að laga eða þrífa. Það
þyrfti að koma tíkinni endanlega burt. En bæði
var hann hálfsmeykur við Lady Queen sem byrj-
aði að urra í hvert skipti sem hann nálgaðist,
enda Dabbý búin að vera dugleg að kenna henni,
og svo var tíkin lítil og eitursnögg og því erfitt
fyrir roskinn mann bæði að elta hana um stigana
og ná almennilegu taki á helvítinu. Og þó hann
næði henni og henti út úr húsinu allur nagaður
og bitinn, þá var hún komin inn aftur effir
klukkutíma, einn dag eða í mesta lagi tvo.
Og áfram thuaði og phuaði tíkin.
Og áfram fússuðu og sveiuðu íbúarnir.
Og áfram reyndi Olafúr að koma tíkinni
burt.
Hann reyndi til dæmis að eitra fyrir henni
með smygluðu alkazeltzer sem hann bruddi ofan
í tveggja daga gamlan 1944-rétt, en ekkert gekk,
því La La kom jafnóðum upp úr kjallaranum og
hirti það af stigaganginum. Hvað hún gerði við
það vissi Olafúr ekki en tók eftir að punghárin á
hausnum á Gerta voru byrjuð að krullast. Hann
reyndi að smíða stóra og flókna hundagildru þar
sem útsjónarsemi og skipulagshæfileikar gamla
verkfræðingsins nutu sín til fúllnustu. En ein-
hverra hluta vegna var það alltaf berrassaður Bert-
hold sem festist í henni en ekki tíkin. Og hann
reyndi að liggja út í eldhúsglugga með kinda-
byssu og skjóta helvítið þegar það birtist úti á
túni. En byssan skalf svo mikið í höndunum á
honum vegna hugaræsings og haturs á tíkinni að
hann skaut kókdós úr hendi gangandi vegfaranda
í staðinn með þeim afleiðingum að víkingasveitin
var kölluð á vettvang. Sem betur fer fyrir Olaf fór
hún íbúðavillt og braust inn á heimspekinemann.
Og sem betur fer fyrir víkingasveitina fannst
heimabruggað rauðvín í íbúð nemans sem
umsvifalaust var dreginn út í lögreglubíl organdi
að vonlaust væri að ná endum saman með náms-
lánunum eingöngu.
Og Olafúr reyndi að snúa vopnunum í
höndum Dabbýar og benda á það á húsfundum
að kannski væri það nú ekki svo slæmt að hún
héldi hundinn. Hún fengi sér varla geit á meðan?
En íbúarnir pirruðust bara meir við tilhugsunina
um geitina og voru byrjaðir að taka undir með
Dabbý þegar hún sagði augljóst að formaðurinn
væri vanhæfúr og því þyrftu þau hin að taka
húsfélagsmálin í sínar hendur og kjósa hana
formann, því aðeins hún gæti losað stigaganginn
við tíkina.
Olafúr var að niðurlotum kominn. Og það
var fárið að styttast í næsm kosningar. Síðasta
úrræðið var að kæra hundahaldið og mánuði fyrir
kosningar féll reyndar dómsúrskurður þess efnis
að Lady Queen mætti ekki vera í húsinu. En það
breytti engu. Enda dómsúrskurðurinn bara eitt
plaggið í viðbót og hvarf svo undir meinhæðið
lesandabréf á korktöflunni sem vinkonan skrifáði
í kjölfárið á dómnum: „Eru nú blessaðir ráða-
mennirnir alveg að tapa sér? Nú ákveða þeir að
hundurinn megi ekki lengur vera besti vinur
mannsins. Er það þó huggun harmi gegn fyrir
íslenska þjóð að ekki skyldi úrskurður þessi koma
árhundraði fyrr. Hefðu þeir þá eflaust smalarnir
fyrr á tímum ráfað týndir í heiðarþokunni og
ekki rambað á neitt nema rauðan dauðann, ef
blessaðir hundarnir hefðu ekki gelt þá áfram
heim í kot, vopnaðir þriðja skilningarvitinu gegn
þeirri þokuglýju. Hvað verður nú um blinda?
Þeir verða kannski ráfandi um þingsali! Nei, nú
þykir mér ekki tíra á blessuðu tíkarskottinu.
Ráðamennirnir ætla kannski alveg að slökkva þá
tíru? Þeir eru kannski svona hræddir greyin við
að fá hundahár í fínu jeppana."
Olafur var orðinn ráðalaus. Helvítis tíkin var
greinilega ekki á leiðinni neitt og ekki Lady
Queen heldur. Mánuði fyrir kosningar varð hann
svo að heimila sérstaka „stigagangsatkvæða-
greiðslu" eftir átján tíma húsfúnd þar sem Dabbý
Iagði fram svokallaða „íbúaskýrslu". I henni réðst
hún harkalega að embættisfærslum Olafs og
krafðist þess að honum yrði vikið úr embætti. En
samkvæmt þriðju grein húsfélagsreglnanna höfðu
íbúar.Efstaleitis rétt til að fara fram á stigagangs-
atkvæðagreiðslu ef þeir lögðu fram skýrslu af
þessu tagi.
í fúndargerðabók húsfélagsins má lesa að
Olafúr hélt embætti með „fimm atkvæðum gegn
tveimur“ og átti að fá að klára þessar fáu vikur
sem eftir voru af kjörtímabilinu þar sem hann
hefði ekki „brotið beint af sér“. En augljóst væri
að „staða formanns“ yrði heldur „slæm“ í „kom-
andi kosningum“ ef honum hefði ekki tekist að
koma „dýrinú1 út fyrir þann tíma.
8.
Lelli mergj, krimmi og aðaleigandi PÍ$$A
ÍSLAND, sat inni á skrifstofú og var að byrja að
skipta hálfú kílói af spítti niður í einsgramma
poka þegar hann sá út um gluggann hvar Björn
Runólfs fíknólögga kom gangandi að húsi fyrir-
tækisins með sjefiferhund! Fokking helvítis fokk!
Hvernig í andskotanum gat Bjössi vitað að hann
væri nýbúinn að fá sendingu að utan? Hann
panikaði og leit til skiptis á hálfa kílóið sem lá á
skrifborðinu og draslið í kringum sig. Hvar gæti
hann falið það? I skúffúnni? Nei of obvious.
Uppi á hillu? Glætan. En að reyna að troða því
undir skrifborðsstólinn? Nei ekki tími. Og hund-
urinn myndi finna það allsstaðar. Fokk! Hugsa
hratt. Hugsa hratt. Hugsa hraðar... eldhúsið!
Lelli hljóp fram í eldhús. Að næsta opna
hveitisekk, sturtaði spíttinu ofan í hann og
hrærði kröftuglega. Milljón, down the drain.
Hann fékk tár í augun. En harkaði af sér, strauk
fiaman úr sér hveitið og hljóp aftur inn á skrif-
stofú. Það varð allt að líta cool út.
Skömmu síðar birtist Björn Runólfs þungur
á svip í dyragættinni. Hundurinn fylgdi hnusandi
á eftir. Lella fánnst hann þungur á svip líka.
„Voðalega ertu eitthvað fölur Lelli minn.
Alltaf verið að harka,“ sagði Björn hægt.
Lelli setti hendur fyrir aftan bak til að leyna
skjálftanum. „Jájá, alltaf í harkinu. Maður verður
að sprikla."
Björn leit rannsakandi yfir skrifstofúna. „Já,
þetta er harður bransi sem þú ert í Lelli minn, þú
veist það.“
„Jájá ég veit...“
„Og ekki er pítsubransinn skárri skilst
manni.“ Björn leit hvasst á hann.
„Ha? Nei... já pítsu... heyrðu hvað ertu að
gera með þennan hund? Hvað heldurðu að heil-
brigðiseftirlitið segði ef það kæmi núna,“ sagði
Lelli og reyndi að þykjast stressaður vegna hunds-
ins.
Björn leit á hundinn. „Þennan hund? Þetta
er hann Bubbi. Ég er að viðra hann fyrir
Steiner... Það er víst partur af samkomulaginu.“
Björn leit aftur og enn hvassar á Lella.
„Þú kannast við hann er það ekki?“
„Hvern, Franklín?" spurði Lelli sakleysislega.
„Nei Bubba. Tónlistarmanninn,“ sagði Björn
og bætti við annars hugar: „Fínn mjúsíkant, fínn
mjúsíkant.“
Lelli var orðinn ringlaður. Var þetta ný
taktík?
Bjöm starði út í loftið smástund. „Heyrðu
Lelli minn. Hefúrðu eitthvað verið að spá í þetta
sem ég minntist á um daginn?“
„Já ég bara...“
„Þú manst hvernig þetta átti að vera er það
ekki?“
„Ha?... jújú... en.“
„Við í fíknó fáum fríar pítsur og ég vernda
þig fyrir því að Franklín kjafti í mig um þitt...
maukerí.“
Lelli fann fyrir taugakippum í andlitinu.
„Jájá, ég man en...“
„En hvað?“ spurði Björn hvasst.
„En ég bara hef ekki samvisku í það að
múta... opinberum starfsmanni,“ svaraði Lelli
skjálfradda.
Björn þagði. Leit á hundinn. Aftur á Lella og
sagði svo: „Ekki það nei.“
Lelli leit skömmustulega í kringum sig og
sagði lágt: „Nei. Ég býst við að þannig sé það
bara að vera alinn upp af einstæðri móður.“
Björn horfði á hann með vanþóknun. „Þá er
ég hræddur um að þú verðir að kíkja með mér
upp á stöð Lelli minn.“
Björn, Bubbi og niðurlútur Lelli yfirgáfú
skrifstofúna og gengu fram í eldhús. En skyndi-
lega stoppaði Björn. Lelli sá að hann starði rann-
sakandi á opna hveitisekkinn. Fokk!
„Heyrðu Lelli minn,“ sagði Björn, beygði sig
yfir sekkinn og tók upp handfylli af hveitispítti,
„sjáðu aðeins.“
Lelli leit sveittur á hrúguna í lófa fíkniefna-
lögreglumannsinns og sagði hás: „Hvað?“
Björn leit glottandi á Lella. Stráði svo hrúg-
unni á gólfið og bjó til tvær línur. „Hann Bubbi
er helvíti skemmtilega taminn hjá honum
Steiner.“ Björn benti hundinum á línurnar.
„Bubbi sjúga. Bubbi sjúga.“ Hundurinn stökk til
og saug línurnar græðgislega upp í nefið. Björn
brosti. Lelli reyndi.