Læknablaðið - 01.10.1971, Síða 50

204
LÆKNABLAÐIÐ
Hópstarf lækna er það starfsfyrirkomulag, sem nú virðist alls stað-
ar vera að ryðja sér til rúms, enda felur það i sér möguleika á víðtækari
og betri þjónustu við sjúklinga, reglubundnum vöktum fyrir læknana,
eðlilegu fríi og námstíma til viðhalds- og framhaldsmenntunar. í
Norður-Þrændalögum hefur verið gerð tilraun með hópsamvinnu í
frekar strjálbýlu héraði. Fyrsti árangur af þessu starfi mun brátt
verða kunngerður, og ríkir áhugi á þeim niðurstöðum. í sambandi
við stækkun sjúkrahúsa hafa launamál og starfsskilyrði verið tímafrek
vandamál læknasamtakanna, en af bessu tvennu eru starfsskilyrðin þó
þýðingarmeiri.
Starfi lækna við göngudeildir norskra spítala hefur verið haldið
algjörlega fyrir utan hinn fasta vinnutíma á spítölunum. Norskir lækn-
ar hafa áhyggjur af þeim breytingum á kjörum lækna, sem nú hafa
farið fram í Svíþjóð.
í nýjum norskum sjúkrahúslögum eru nýbyggingar sjúkrahúsa
lagðar í hendur sveitastjórna (fylkeskommune), en þær hafa ekki yfir
að ráða þeirri þekkingu, sem gerir þeim fært að dæma um, hvernig
reisa eigi sjúkrahús og hvers konar deildaskipting þar eigi að vera.
Heilbrigðisyfirvöld hafa ekki ráðgefandi nefnd á þessu sviði.
Læknasamtökin hafa í huga að setja á stofn eins konar sjúkrahús-
byggingaráð, sem hefur fulltrúa frá hinum ýmsu sérgreinum. Þetta
ráð á að hafa samvinnu við sérgreinafélög norsku læknasamtakanna.
Ráðið á að samræma og meta hugmyndir, sem koma frá einstökum
sérgreinafélögum. Ráð þetta er hugsað sem ráðgefandi aðili fyrir
sveitastjórnir og sjúkrahús í Noregi. í ráði er, að heilbrigðisyfirvöld
setji upp ríkissjúkrahúsráð (statens sykehusrád) og læknasamtökin
eigi þar fulltrúa.
Annað vandamál í sambandi við sjúkrahúsin er rekstur þeirra.
í hinum nýju norsku sjúkrahúslögum er ekki lögð nein sérstök stefna
fyrir hinn faglega rekstur sjúkrahúsa. Læknasamtökin hafa haldið
því fram, að læknar og læknisfræðileg þekking væri nauðsynleg í
sambandi við slíkan rekstur. Yfirlæknisráð eru til við ýmsa norska
spítala, en ekki hafa þau sérstakar reglur, sem yfirvöld hafa staðfest.
(Ræðumaður taldi æskilegt að heyra, hvernig þessum málum væri
hagað á hinum Norðurlöndunum.)
Þá ræddi ræðumaður allmikið um framhalds- og viðhaldsmenntun
lækna, sérfræðiviðurkenningar á Norðurlöndum og gat þess, að í Noregi
væri framhaldsmenntun sérfræðinga að mestu í höndum sérfræðifé-
laganna. Samþykkt var á aðalfundi N.L. 1969 í Voss, að viðhalds-
menntun almennra lækna ætti að verða skylda. Þá ræddi hann nokkuð
um fjárhagsleg vandamál í sambandi við viðhaldsmenntun, svo og
frítíma. Sveitafélög og sjúkratryggingar veita sums staðar nokkurn
fjárstyrk til framhaldsmenntunar lækna.
Þá minntist ræðumaður nokkuð á verkefni, sem snertu þjóðfélagið
í heild og þá einkum mengunarvandamál umhverfisins í sambandi við
nútímaiðnað og stórborgir. í baráttu gegn nautnalyfjaneyzlu, sagði
hann, að læknasamtökin yrðu að taka virkan og ábyrgan þátt og lagði
að lokum áherzlu á það, að læknisstarf og læknasamtökin skiptu
stöðugt meira máli í þjóðfélaginu, til þeirra væru gerðar vaxandi