Læknablaðið - 15.05.1998, Blaðsíða 21

LÆKNABLAÐIÐ 1998; 84
383
vinstri hluta ristilsins (descending). Hér gæti verið
um stökkbreytingar í mismunandi genum að ræða.
Með ættrakningu hafa fundist sex fjölskyldur með
sögu um ristilkrabbamein, sem sýna RER+ svip-
gerð og aukna tíðni magakrabbameina.
íslenski efniviðurinn hefur verið skimaður með
SSCP með tilliti til stökkbreytinga í hMSH2 gen-
inu. Fundist hafa tvær sómatískar stökkbreytingar
en engin kímlínubreyting hefur fundist hér á landi.
Ætla má að sjúkdómurinn finnist í svipaðri tíðni
hér og annars staðar á Vesturlöndum. Sameiginleg
arfgerð fannst hjá einstaklingum í einni fjölskyldu
sem bent gæti til tengsla við hPMS2 genið á litn-
ingi 7p.
Ekki greindist marktækur munur á arfgerðum
ristilkrabbameinssjúklinga og heilbrigðra einstak-
linga þegar skoðuð eru litningasvæði sem bera gen
DNA mispörunarviðgerða.
E-05. Hlutverk integrina í samskiptum
eðlilegra og afbrigðilegra þekjufrumna
úr brjóstavef við nánasta umhverfi
Hihnar Viðarsson, Helga M. Ögmundsdóttir
Frá Rannóknastofu Krabbameinsfélags Islands í
sameinda- og frumulíffrœði
Integrin eru fjölskylda aþ misleitra tvennda (het-
erodimers) sem ábyrg eru fyrir tengslum frumna
við millifrumuefnið. Sýnt hefur verið fram á tap á
tjáningu sumra integrina, meðal annars a;pi, í
brjóstakrabbameinsæxlum og virðist það tengjast
ífarandi vexti. A hinn bóginn hefur fundist aukin
tjáning sumra integrina í góðkynja hnútum og in
situ ductal og lobular brjóstakrabbameinum. Til að
kanna hlutdeild integrina í samskiptum afbrigði-
legra þekjufrumna úr brjóstavef við nánasta um-
hverfi sitt og áhrif umhverfisins á hegðun og vöxt
frumnanna, ræktuðum við ferskan brjóstavef í þrí-
víðum ræktum, sem síðan voru notaðar annars veg-
ar til mótefnalitanna og hins vegar rannsókna á inn-
anfrumuboðflutningi. í þessum hluta rannsóknar-
innar var könnuð tjáning á kollagen/laminin viðtak-
anum a:þi og integrin-einingunum þi, þj, 06, a> og
a: á yfirborði eðlilegra, góðkynja og illkynja
þekjufrumna úr brjósti og sú tjáning borin saman
við tjáningu integrina á yfirborði samsvarandi
vefjagerða ræktaðra in vitro í þrívíðum hlaup-rækt-
um.
Fram að þessu hafa verið litaðar vefjasneiðar úr
fjórum illkynja æxlum, tveimur góðkynja hnútum,
þremur sýnum úr eðlilegum brjóstavef og fimm
sýnum úr vitrogen geli (kollagen I) ræktum. Búast
má við að niðurstöður sem kynntar verða í erindi
byggist á fleiri sýnum. Sýnt var fram á minnkun á
tjáningu flestra integrina og jafnvel algert tap á
tjáningu annarra, til dæmis a:þi, á yfirborði ill-
kynja æxla og virtist sú tilhneiging vera þegar kom-
in fram í góðkynja hnútunum samanborið við eðli-
legan vef. P> og a3 voru þær integrineiningar sem
einna helst sáust tjáð í illkynja æxlunum og virtust
halda því sem næst eðlilegri tjáningu í góðkynja
hnútunum. Enn fremur var sýnt fram á sterka in-
tegrintjáningu á yfirborði þekjufrumna ræktaðra í
þrívíðum hlaupum og verður næsta skref í rann-
sókn þessari að kanna boðflutning í gegnum þau.
E-06. Hormónaviðtakamælingar í
brjóstakrabbameinum. Samanburður
tveggja aðferða við viðtakaákvörðun
Jón Gunnlaugur Jónasson, Sigurrós Jónasdóttir,
Aðalgeir Arason, Helgi Sigurðsson, Bjarni A. Agn-
arsson
Frá Rannsóknastofu Háskólans í meinafrœði,
krabbameinslœkningadeild Landspítalans
Inngangur: Tilgangur rannsóknarinnar var að
bera saman niðurstöður tveggja aðferða við að
meta hormónaviðtaka í brjóstakrabbameinsæxlum.
Annars vegar er um að ræða DCC aðferð, sem hef-
ur verið notuð á Rannsóknastofu Háskólans í
meinafræði síðan 1982 og hins vegar mótefnalitun
á vaxinnsteyptum æxlisvef á vefjasneiðum (IHC).
Efniviður og aðferðir: Rannsóknarefniviður
voru brjóstakrabbamein sem bárust Rannsókna-
stofu Háskólans í meinafræði á tímabilinu nóvem-
ber 1996 til desember 1997. Þegar mögulegt reynd-
ist var tekinn vefur til hefðbundinnar DCC ákvörð-
unar á viðtökum fyrir estrógen og próogesterón og
jafnframt var gerð mótefnalitun á vefjasneiðum.
Alls komu inn í rannsóknina 92 æxli og reyndist
unnt að meta hormónaviðtakamagn við vefjalitun í
öllum tilvikum en ekki tókst að ákvarða með DCC
aðferð magn estrógenviðtaka í tveimur æxlum og
heldur ekki prógesterónviðtaka í sjö æxlum. Gott
samræmi kom fram í rannsókninni milli aðferðanna
tveggja. Betra samræmi fékkst fram í ákvörðun
estrógenviðtaka eða 94% en í ákvörðun pró-
gesterónviðtaka 80%.
Niðurstöður: Spágildisútreikningar sýndu að
næmi DCC aðferðarinnar miðað við IHC aðferð var
96% fyrir estrógen en 76% fyrir prógesterón, en
sérhæfni reyndist 95% fyrir estrógen og 93% fyrir
prógesterón. Næmi IHC aðferðar miðað við DCC
mælingar reyndist 99% fyrir estrógen en 95% fyrir
prógesterón og sérhæfni reyndist 86% fyrir estró-
gen en 68% fyrir prógesterón.
Af alls 175 samanburðarmælingum reyndust 15
vera með andstæðum niðurstöðum eða 8,6%. Þar af
voru 12 niðurstöður ákvörðunar prógesterónvið-
taka, þar sem DCC aðferð reyndist neikvæð en IHC
aðferð jákvæð.
Alyktanir: Niðurstöður þessar eru mjög sam-