Læknablaðið - 15.01.1999, Qupperneq 33

LÆKNABLAÐIÐ 1999; 85
29
Table I. Comparison of calcium mediated PTH suppression between patients with secondary hyperparathyroidism (2°HPT), normal
individuals and those with primary hyperparathyroidism (1°HPT) and familial benign hypercalciuric hypercalcemia (FBHH).
2°HPT(N=19) Normal (N=12) 1°HPT (N=9) FBHH (N=12)
Initial intact PTH level (pg/ml) 769±83.5 19± 2.2 81 ±13 38±11
P=0.0003 P=0.0003 P=0.0003
Initial ionizcd calcium concentration (mmol/L) 1.16±0.02 1.24±0.0I 1.46±0.02 1.42±0.02
P=0.009 P<0.0001 P<0.0001
Changes in ionized calcium concentration (mmoI/L) 0.20±0.016 0.18±0.007 0.16±0.005 0.17±0.01
P=0.12 P=0.04 P=0.15
Final PTH suppression (% of initial PTH level) 39.8±4.47 19.4±1.81 49.8±6.35 19.1±2.49
P=0.0009 P=0.21 P=0.001
Slope of PTH-calcium suppression curve -4.8±0.53 -9.0±1.02 -4.5±0.74 -9.6±1.11
P=0.00l P=0.72 P=0.0006
Data is prescnted as mean ±standard error of the mean. All P-values represent comparison between the 2°HPT and the other groups using Bonferoni's correction
for multiple comparisons.
sterkt samband við stærð góðkynja æxlisins
sem fjarlægt er. A hinn bóginn hefur hægri
hliðrun á ferlinum hefur verið þýdd sem truflun
á kalsíumskynjun kirtlanna (26). Hér á eftir
verður greint frá hluta rannsókna höfundar og
samstarfsmanna við Duke háskólasjúkrahúsið
á meinlífeðlisfræði afleiddrar kalkkirtlaofvirkni.
Efniviður og aðferðir
Til að varpa ljósi á hlutverk truflaðrar kalsí-
umskynjunar og kalkkirtlastærðar við afleidda
kalkkirtlaofvirkni bárum við saman kalsíum-
bundna kalkkirtlavakabælingu í 19 blóðskilun-
arsjúklingum með afleidda kalkkirtlaofvirkni á
ýmsum stigum, 12 heilbrigðum einstaklingum,
níu sjúklingum með æxlisbundna kalkkirtlaof-
virkni og 12 sjúklingum með arfgengan há-
styrk kalsíums (28). Hjá sjúklingunum með af-
leidda kalkkirtlaofvirkni var framkvæmd blóð-
skilunarmeðferð gegn skilunarvökva með há-
um kalsíumstyrk (1,75 mmól/L). Það leiðir til
hækkunar á kalsíumstyrk í blóði meðan á með-
ferðinni stendur. Kalsíum- og kalkkirtlavaka-
styrkur blóðs var mældur í byrjun og eftir 2, 5,
10, 20, 30, 60, 90, 120, 150 og 180 mínútur. Hjá
öllum hinum var kalsíumstyrkur blóðs aukinn
með kalsíumglúkónatdreypi, fyrst 0,025 mmól
af kalsíumjónum/kg á einni klukkustund og
síðan 0,05 mmól/kg yfir aðra kukkustund.
Kalsíum- og kalkkirtlavakastyrkur blóðs var
mældur í byrjun, og eftir 5, 10, 15, 30, 45, 60,
75, 90, 105 og 120 mínútur (26). Kalsíum-
kalkkirtlavakaferill var reiknaður fyrir hvern
einstakling. Með því að taka náttúrulegan
logaritma (ln) af kalkkirtlavakagildum (þar
sem upphaflegt kalkkirtlavakagildi var sett sem
100% og hvert hinna túlkað sem
hundraðshlutfall af því) var hver einstakur
ferill gerður línulegur með línulegri
aðhvarfsgreiningu (mynd 2). Jónað kalsíum
var mælt með sértækri jónaelektróðu (ion-
specific flow-through electrode, Radiometer
ICA, Copenhagen Denmark) og kalkkirtlavaki
með mótefnageislaaðferð (immunoradiometric
assey, Allegro kit, Nichols Institute, California,
USA). Meðal sjúklinga með afleidda kalk-
kirtlaofvirkni var kalkkirtlastærð metin með
ómskoðun og í þremur tilvikum segulómun.
Þessir fjórir hópar voru bornir saman með
tilliti til upphaflegs kalkkirtlavaka og kalsíum-
styrks sem og breytinga á kalsíumstyrk blóðs.
Þá var líka athugaður munur milli hópanna á
hallatölu og X-ás stöðu ferlanna (hliðrun) og
með tilliti til endanlegrar kalkkirtlavakabæl-
ingar við lok kalsíumhækkunar (sem hundraðs-
hlutfall af upphaflegum styrk kalkkirtlavaka).
Allur samanburður var milli afleiddrar kalk-
kirtlaofvirkni hópsins og hinna þriggja hóp-
anna og mismunur var athugaður með T-prófi
fyrir tvö þýði. Bonferroni aðferð var notuð til
að leiðrétta P-gildi vegna þessara þriggja sam-
anburða. Einnig var framkvæmd einföld og
fjölþátta aðhvarfsgreining hjá sjúklingum með
afleidda kalkkirtlaofvirkni til að kanna sam-
band kalkkirtlavakabælingar og annarra þátta,
þar á meðal fosfatstyrks, kalsíumstyrks við
upphaf rannsóknar, breytinga á kalsíumstyrk
og kirtlastærðar.
Niðurstöður
Samanburður sjúklinga með afleidda kalk-
kirtlaofvirkni við aðra hópa með tilliti til kalsí-
um-kalkkirtlavakaferils: Sjúklingar með af-
leidda kalkkirtlaofvirkni höfðu langhæstu kalk-
kirtlavakagildin í upphafi og voru marktækt
frábrugðnir hinum hópunum (p<0,001 fyrir
alla samanburðina). Meðaltal kalkkirtlavaka-
styrks í blóði var 769±83,5 pg/ml hjá þessum