Læknablaðið : fylgirit - 01.08.1978, Síða 10

8
íleiri cn einn læknir. Það er liðin tið, að
nokkur læknir ráði við öll svið læknisfræð-
innar, samvinna og hópstarf er óumflýjanleg
nauðsyn, ef sjúklingar eiga að fá þá þjónustu
sem þeim ber. Nú vinna við spítalann 25
sérfræðingar og 9 ungir læknar í námsstöð-
um, auk þeirra sérfræöinga utan sjúkrahúss-
ins, sem kallaðir eru til ráðuneytis, þegar
þurfa þykir.
Auk þessara klinisku deilda eru svo stoð-
deildir:
Endurhæfingardeild,
Gjörgæsludeild,
Rannsóknadeild,
Röntgendeild og
Svæfingadeild.
Ein er sú deild, sem vér höfum engan að-
gang að, það er langlegudeild.
Margt gamalt fólk kemur hingað bráðveikt,
en þegar ráðið hefur verið við þann sjúk-
dóm hefur það engan stað að fara á. Sumir
sem slasasi' liggja lengi, en gætu verið á
hjúkrunarheimili mest af legutímanum. Mun
láta nærri, að hér séu oft um 20 slíkir sjúk-
lingar. Meðallegudagafjöldi á sjúkling í spít-
alanum er 14 dagar. Það þýðir, að liggi sjúk-
lingur í eitt ár gætu 26 sjúklingar legið í
hans rúmi, væri hægt að vista hann annars-
staðar. Hefði spítalinn aðgang að langlegu-
deild mætti taka við um það bil 500 fleiri
bráðveikum sjúklingum á ári, en nú er unnt
og legudagur á langlegudeild myndi kosta
þjóðfélagið miklu minna.
------ © --------
Áður á tíð greiddu sjúklingar lækni sín-
um fyrir vcrk hans. Voru þeir misjafniega
búnir að standa straum af þeim kostnaði og
mun innheimta margra lækna hafa tekið mið
af því.
1936 voru almannaíryggingar lciddar í lög
ó landi hér og tóku þá tryggingarnar við
grciðsluskyldunni.
Sjúkratryggingar eru óhjákvæmileg nauð-
syn, ef allir ciga að njóta þeirrar þjónustu,
som læknar geta veitt. Við þær framfarir
scrn orðið hafa í læknisfræði á síðari tím-
um er spítalavinna orðin svo dýr, að einung-
is fáir auðmenn gætu veitt sér þann munað
að lcggjast í sjúkrahús ef sjúklingar ættu að
greiða fyrir það úr eigin vasa. Almannatrygg-
ingar eiga að hafa það sjónarmið eitt að
vcita meðlimum sínum þá bestu þjónustu,
sem kostur er. Það hefur forráðaniönnum
trygginga stundum gleymst allar götur frá
því að sjúkratryggingar voru settar á á Þýska-
landi á dögum jarnkanslarans.
Það var þessi gleymska valdamanna, sem
nærri hafði riðið spítalanum að fullu.
Spítölum landsins var greitt ákveðið gjald
á legudag. Það gjald nægði þeim hvergi nærri
fyrir kostnaði. Ríki og sveitarfélög greiddu
hallann af sínum stofnunum, en systurnar áttu
enga leið í vasa skattborgarans. Þær hertu
mittisólina, þær hertu hana inn að hrygg.
Læknum á þessum spítala var þá greidd
þóknun fyrir hvern dag, sem sjúklingur lá í
spítalanum og þeir skiptu henni með sér.
Þessi þóknun var miðuð við, að spítalavinn-
an væri aukastarf, að læknarnir ynnu fyrir
sér með heimilislækningum eða á annan hátt.
Læknum á Landspítala voru hins vegar greidd
föst laun, en ekki voru þau hærri en svo,
að flestir þeirra stunduðu heimilislækningar
jafnframt. Með vaxandi verðbólgu lækkuðu
þessar greiðslur til Landakotsspítala og urðu
ekki nema nafnið tómt. Spítalinn tók vaktir
til jafns við aðra spítala borgarinnar en eng-
ar greiðslur komu fyrir það.
l-lversvegna lögðu systurnar ekki árar í
bát þegar þær vissu aldrei hvort þær hefðu
íil næsta máls? Af hverju hættu læknar ekki
að nota mest af starfsorku sinni á spítalan-
um, þegar þeir fengu ekki fyrir það greitt?
Samstarf systra og lækna hefur alla tíð
vcrið eins og best verður á kosið. Ég held,
að læknar hafi alla þá tíð, sem ég þekki til,
frekar litið á systurnar sem systur sínar en
eins og óviðkomandi fólk, sem ynni við sömu
stofnun. Þetta var líkt og fjölskylda eða
ættbálkur, sem sneri bökuni saman, þegar
að var sótt. Það vildi enginn fella flaggið.
Ef skipið átti að sökkva þá skyldi fáninn
vera við hún.
Læknar spítalans greiddu um þessar mund-
ir laun eins af þremur kandidötum, sem unnu
við spítalann. Laun kandidata hækkuðu,
greiðslur til lækna stóðu í stað og þar kom,
að greiðslur til lækna við spítalann hrukku
ekki fyrir einum kandidatslaunum. Þegar
læknar þurftu að greiða fyrir að fá að vinna
þar, þá sauð upp úr. Þá varð það úr árið 1965,
að yfirvöld féllust á að standa undir halla-
rekstri þessa spítala eins og annarra, en það
skyldi koma á móti, að spítalinn greiddi
læknum sínum laun.