Læknablaðið : fylgirit - 15.12.1994, Side 106

96
LÆKNABLAÐIÐ/FYLGIRIT 27
ANGIOTENSINOGEN: A CANDIDATE GENE
V 33 INV0LVED IN preeclampsia '
R. Arngrímsson1. Reynir T. Geirsson-, J.J. Walker^,
S. Purandare4, F. Soubrier1, Y.U. Kotelevtsev4, S.
Björnsson^, H. Bjömsson^, J.M.Connor1. Institute of
Medical Genetics1 and Department of Obstetrics and
Gynaecology^, University of Glasgow, Scotland,
Department of Obstetrics and Gynecology^ and
Agricultural Insitute^, University of Iceland, Reykjavík,
Iceland. and INSERM USó'1, Paris, France.
There is strong evidence to suggest a genetic influence on
the development of preeclamptic disease. Linkage analyses
were done in 22 Icelandic and Scottish families where the
proband had proteinuric preeclampsia (PET) or in 5
instances eclampsia (ET). The affected sib pair and the
affected pedigree member methods were used. The affected
relatives were scored and weighting factors for allele
frequencies and fa.ily size were used. Simulation studiesn
for the datasets were canried out to estimate empirical p-
vaiues.
Using angiotensinogen microsatellites as genotypes, the
affected sib pairs in PET and ET families showed a
significant increase in allele sharing among sibs (T=2.18;
p=0.002). The affected pedigree member method showed
significant distortion of independent segregation of the
marker and the disease in PET families; more marked when
the more homogeneous group of proteinuric PET women
were classifoed as affected (T=3.85; p <0.001), than when
women with PET without proteinuria were also included
(T=2.51; p=0.014). The distortion was also seen in the
combined ET and PET family samples when proteinuric
PET women were classified as affected (T=3.01; p
<0.007), but not when women with PET withoout
proteinuria were included (T=l.58; p=0.067), nor when
the proband had eclampsia.
The results support molecular variation of a locus in the
region of angiotensinogen on chromosome lq as being
involved in a predisposition to preeclampsia in families
with multiple cases of preeclampsia.
V 34
ÓSTÖÐUGLEIKI ERFÐAEFNIS OG P53
BREYTINGAR í BRJÓSTAKRABBAMEINI.
Jórunn E. Eyfjörð1. Steinunn Thorlacius1, Margrét
Steinarsdóttir-. Rut Valgarðsdóttir1. Sólveig
Grétarsdóttir1, Helga M. Ögmundsdóttir1 & Kesara
Anamthawat-Jónsson2.
1 Rannsnknastnl'u Krabbamcinstclags íslands í samcinda- og
irumulíHræði. ng -Liiningarannsóknadcild Rannsóknastofu
Háskólans.
Breylingar í p53 geni koma við sögu í myndun
Ijölmargra legunda krabbameina. Genið. sem er
skilgreint sem æxlis-bæligen, ákvarðar kjarnaprótein sem
nýlega hefur verið sýnl fram á að gegni ntikilvægu
stjónunarhlutverki í frumuhringnum. Verði fruma fyrir
áreiti, geislun eða efnaáhrifum. sem valda skemmdum á
erfðaefninu, á eðlilegt p53 prótein þátt í að stöðva
frumuhringinn til þess að viðgerð á skemmdum geti farið
Iram. Ef p53 er gallað eða það vantar. heldur fruman
áfram í DNA eftirmyndun og skiptingu. Sýnt hefur verið
fram á að þella eykur líkur á mistökum. bæði slökk-
breylingum og litningabrenglum. Flesl krabbamein
myndasl vegna þreytinga í mörgum genum. Ein skýring
á mikilvægi p53 breytinga er sú að þær auki líkur á
öðrum breytingum.
Við höfum rannsakað p53 breylingar, þ.e stökkbreytingar
og óeðlilega próteintjáningu. og borið saman við
óstöðugleika erfðaefnis í æxlissýnum úr íslenskum
brjóstakrabbameinssjúklingum. Óslöðugleiki litninga var
mældur sem: I) Mögnun á æxlisgeni erbB2 (HER2/neu);
2) Tap á arfblendni á lilningi 17 p og q; 3) Breytingar á
litningagerð (karyotype); 4) Brcytingar á lilningum
skoðaðar með flúrljómun, FISH.
Marklæk fylgni reyndist vera milli p53 breytinga og
óstöðugleika litninga mælt með öllum þessum aðferðum.
Ekki hefur áður verið sýnt fram á fylgni við lilninga-
breytingar (sbr.3 og 4) í frumæxlum en niðurstöður okkar
styðja niðurstöður sem fengist hafa úr rannsóknum á
frumulínum. Klón með litningahreytingar fundust
marktækt oftar í æxlum með p53 breytingu (p = 0.04) og
þessi fylgni kom enn skýrar fram þar sem um var að
ræða klón með flóknar lilningabreytingar (p = 0.007).
Við höfum áður sýnt að brjóstakrabbameinssjúklingar
með p53 breytingu í æxlisvef hafa sérlega slæmar
sjúkdómshorfur. Niðurstöður okkar sem sýna að p53
breytingar auka líkur á öðrum breytingum á erfðaefni í
æxlisvef gætu að hlula til skýrt þetla.