Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.04.1931, Side 67

VERNDARVÆTTIRNAR VIÐ
VOGGU BARNSINS.
Eftir Johannes Linnankoski.
Vinir mínir á Jokipaltio höfðu
«i&nast litla dóttur. Út af fyrir
kvað þetta ekki vera neitt ó-
Venjulegt atvik, en til vina minna
kom það eins og stjörnuhrap á
^inimri nóttu, eða elding úr heiðu
°iti, eða hvernig við nú bezt
€etum komið orðum að því.
, Vinir mínir höfðu nefnilega
verið í hjónabandi í fimmtán ár.
g hver drenghnokkinn hafði
°niið á fætur öðrum, en Evu-
óótti;
v®nti;
nr
Clrin, sem beðið var með eftir-
ngu, uppáhald hverrar móð-
°S ánægja hvers föður, hafði
jj.. rei látið á sér kræla. Og svo
vÞnu smám saman sætt sig
þ og hætt að vonast eftir
ekt- Sem örla&asyðjurnar gátu
1 unnt þeim að eignast.
á kom hún einn dag fljúg-
ekki dyrunum- Auðvitað
__. c teim algjörlega að óvörum
Pað væri of mælt —, en án
þess þau vissu eða væntu þess,
að það yrði stúlka. Og svo óvænt
var það, að þegar ljósmóðirin
brosandi gaf til kynna, að stúlku-
barn væri í heiminn borið, varð
húsfreyjan á Jokipaltio stygg við
og sagði: „Þér gerið gys að mér“
— og hún endurtók það: „Hvers
vegna gerið þér gys að mér?“
Veslings meinhæga ljósmóðirin
var að því komin að bregðast reið
við, byrsta sig og segja: „Það
er nú samt stúlka, þótt hún
ætti að klæðast í danskjól strax
í kvöld“. Og þá varð úr því grát-
ur og gleði, gleði og grátur, og
að síðustu eintóm fagnandi gleði.
Og gleðin breiddist mann frá
manni, fyrst auðvitað til föðurs-
ins, svo til vinnuhjúanna, næstu
nágranna, og lengra og lengra,
sí og æ lengra. í allra augum sá-
ust einlæg fagnaðartár. Því að
þótt mennirnir ali á öfund innst
11