Sagnir - 01.04.1990, Blaðsíða 26

Eggert Þór Bernharðsson
sérstaklega kápan. Þó notaði hún
oft ódýra tegund af sokkum og
gekk þá í þeim úthverfum. Lykkju-
föllin voru hennar versti óvinur.
Hún gekk oftast í hælaháum skóm,
jafnt á götunni sem innandyra,
sneri þá stundum en hirti sæmi-
lega.25
Eins og jafnan áður þóknaðist
samtímanum að kasta að „Reykja-
víkurstúlkunni" hnútum árið 1939
vegna afstöðu hennar til tískunnar
og áhrifa tískunnar á hana. En til
voru menn sem tóku undir með
Guðmundi Kamban og töldu að
„Reykjavíkurstúlkan" væri
sú manntegund á voru landi
sem mestan þáttinn á í því að af-
þvo siðleysisbraginn, sem bund-
ist hefir ill-rjúfanlegum böndum
við þjóðina aftur í eymd og vol-
æði grárrar forneskju. Á henni
brotnar flóðalda tískunnar, sem
risið hefir einhversstaðar úti á
hinu breiða hafi heimsmenning-
arinnar, og það er hennar hlut-
verk að dreifa gárum og skvett-
um þessarar öldu meðal ungra
kynsystra sinna úti um kaup-
staði og byggðir landsins.26
Þegar heimasætan tæki upp á því
einn góðan veðurdag að láta klippa
hár sitt og liða, skæfi oft á dag
óhreinindin undan nöglunum og
öðlaðist stjórn á limaburði sínum,
þá liði ekki á löngu þar til hún léti til
sín taka almennan þrifnað og um-
gengni á heimilinu og það hvernig
Nærfatnaðcir getur cnginn dn verið
Undirkjólar.
Huxur.
Skyrtur.
Náttkjólar.
Snið, ofni op verð við
allra hæfi.
Stsrðir: 40, 42, 44. 46.
Nr. 46 op 48 eru komin.
FalleRur nærfatnaður í
fallegum umhúðum er
áreiðanlefra kærkomin
jólagjöf.
CfiíC
Ekki var nóg að vera í tískukápum og -kjólum.
Nærfötin urðu einnig að vera skv. „móðnum".
pabbi, mamma og bræðurnir litu
út. í þessum efnum hefði „Reykja-
víkurstúlkan" þegar leyst af hendi
mikið og þarft verk sem ómissandi
milliliður þótt enn væri geysimikið
óunnið í þágu íslenskrar siðfágun-
27
ar.
„Reykjavíkurstúlkan" gat haft
áhrif á fleira en hreinlætið. Sem
borgarstúlka hlaut hún að sækja
fyrirmyndir sínar til erlendra borga
og síðar varð hún fyrirmynd ann-
arra ungra stúlkna í landinu. Allar
vildu þær klæðast, líta út og haga
sér líkt og hún, og venjulega ýktu
þær í eftirlíkingum sínum. „Reykja-
víkurstúlkan" vildi vera tískukona,
hún var hrædd við að vera eftirbát-
ur kynsystra sinna í öðrum lönd-
um. Þessi ótti gerði hana öfgafulla.
Sagt var að þegar Parísarstúlkan
gekk í kjólum sem huldu hnén,
sýndi „Reykjavíkurstúlkan" hnén
en „Húsavíkurstúlkan" þyrði ekki
annað en að kippa pilsunum eilítið
hærra til þess að vera viss um að
hún væri ekki á eftir tískunni!28 Ef til
vill var „Reykjavíkurstúlkan" helst
til gagnrýnislaus á straumsveipa
tískunnar en þá var á það bent að
hún væri afsprengi kynslóða sem
höfðu soltið heilu hungri í þessu
efni og því e.t.v. ekki nema eðlilegt
að hún bæri flest matarkyns að vör-
um sér þegar allsnægtir voru á borð
hennar bornar. Hún varð því að
gæta sín fyrir þeim voða að verða
innantóm tildursdrós sem aldrei á
ævinni fengist til þess að lifa fyrir
neitt annað en falleg föt og sæti öll-
um stundum fyrir framan spegil-
Ástin — Framtíð og fortíð
Árið 1939 var „Reykjavíkurstúlkan"
hrókur alls fagnaðar á skemmtun-
um. Hún mun hafa viljað leggja lag
sitt við það sem hún kallaði „betra
fólk", en það var víst teygjanlegt
hugtak. Hún dansaði vel og gerði
þá kröfu til allra karlmanna að þeir
gerðu það líka. Hún söng ekki mik-
ið og valdi helst lög eins og „Kátir
voru karlar" eða önnur í þeim dúr.
Vín var hún til með að smakka en
þoldi ekki mikið. Aftur á móti var
sagt að hún reykti sígarettur á við
hvern karlmann og fengi því oft

— Fallegt útlit er meira viröi en gull og gimsteinar. —
P a 1 m o I i v e
er besta meðaliö til að viÐhalða fegurð yðar.
Notið eingðngu PALÍTIOLIVE hanðsipuna.
Ávalt fyrirliggjanöi í heilösölu hjá
0. Johnaon & Kaaber,
Reykjavik.
Ekki var furða pótt ungar stúlkur sætu löngum
stundum framan við spegilinn ef fallegt útlit var
meira virði en gull og gimsteinar!
gula fingur. Af gosdrykkjum vildi
hún helst sítrón og appelsín en sæt-
ar rjómakökur eða tertur með kaff-
inu. Henni þótti vænt um dálítið
dekur en ef herrann var blankur
vildi hún gjarnan borga að sínum
hluta, þó ekki á skemmtistaðnum.
Ef herrann fylgdi henni heim var
henni ekkert á móti skapi að hann
reyndi að kyssa hana í bílnum eða í
forstofunni. Tækist það ekki var
það annað hvort fyrir klaufaskap
hans eða að henni féll hann ekki í
geð. „Reykjavíkurstúlkan" mun
ekki hafa slegið hendinni á móti
þannig löguðum smáævintýrum að
ástæðulausu. Hafi hún dvalið lengi
hjá vini sínum og ekki komið heim
fyrr en undir morgunn var hún
sleip að sannfæra pabba og
mömmu um að hún hefði verið á
dansleik í Hafnarfirði og misst af
öllum bílum.
Frá sextán ára aldri og fram yfir
tvítugt hafði „Reykjavíkurstúlkan"
gaman af ástarævintýrum en hún
vildi ekki giftast strax. Henni þótti
gaman að vita um ævintýri stall-
systra sinna og var nösk á að geta í
eyðurnar. Væri hún beðin vel fyrir
leyndarmál gat hún þagað yfir því,
annars ekki. Hún gaf ungum karl-
mönnum auga hvar sem var, jafn-
vel í strætisvagninum, en lét þó
24 SAGNIR