Hermes - 01.12.1988, Blaðsíða 63

61
fyrir að þetta skyldi ekki hafa verið Ieyft
meðan hún var í skólanum.
„Já, þannig snerust þau yfirleitt, eftir að
þau voru farin. Þá fannst þeim þetta gott
og sjálfsagt, og voru allra manna reiðust
ef einhvers staðar var slakað á. En við
vildum hafa menningarlegan blæ á skóla-
heimilinu. Við ákváðum strax að allt
skyldi líta vel út og vera þokkalegt.
Annað sem við ákváðum líka alveg í
upphafi var að hafa góð samskipti við
sveitungana. Þá datt okkur í hug að
halda nágrönnunum veislu 1. desember
ár hvert. Og það var engin spurning í
okkar huga: Ef við höldum veislu, þá
höldum við veislu. Það verður að vera
það besta og fínasta, hugsuðum við með
okkur. Það kom meira að segja fyrir að
við fengum kokka til að hjálpa okkur,
svo að þetta gæti orðið verulega fín
veisla, og ekkert til sparað. Við létum
Sambandið borga fyrir hvern einasta
gest. Það lenti aldrei á nemendunum, þó
þeir héldu það lengi vel. En nemendurn-
ir sáu um skemmtiatriðin.
Ég lagði mikið upp úr því að gestir sem
að garði bar, bílstjórar, fólk sem leitaði
heim að Bifröst undan veðri, eða hvað
það nú var, það fengi veitingar og viður-
gjörning, líkt og það hefði fengið á hverj-
um öðrum sveitabæ. Til þess höfðum við
auðvitað risnu. Guðmundur gerði undir
eins grein fyrir því, að við vildum hafa
risnu, þannig að þessir hlutir lentu aldrei
á nemendunum.
Ég þekkti það sjálf annars staðar frá,
að kæmi einhver á skólastað var ekki hirt
um að bjóða í bæ eða bera honum hress-
ingu. En ef það kom maður á sveita-
heimili var ekki við annað komandi en
ganga til stofu og þiggja fínustu veiting-
ar. Ég sagði við sjálfa mig: Af hverju
skyldi þetta heimili hér ekki geta séð um
að fólki sé boðið inn, og að það fái kaffi
- eða mat ef þannig stendur á?
Ég er enn að hitta fólk sem segir: „Ég
man þegar ég kom að Bifröst, hvað ég
fékk góðar móttökur." En þannig vild-
um við líka hafa það. Við vildum að
þetta væri rausnarheimili, já, heimili en
ekki stofnun. Umfram ailt: „ekki
stofnun", segir Guðlaug með áherslu.
„Það er allt í lagi, og getur verið ágætt,
að hjón taki að sér svona verkefni eins og
við Guðntundur gerðum saman, að vera
skólastjóri og húsmóðir. En þau mega
ekki vera illgjörn. Það er alveg skilyrði.
Þá gætu þau æst hvort annað upp óend-
anlega út af smámunum og eyðilagt allt
saman. Fólk verður að vera góðgjarnt.
2 Þórir Páll Guöjónsson var um árabil kennari á Bifröst.
Hann er nú kaupfélagsstjóri Kaupfélags Borgfirðinga í Borg-
arnesi. - Þórir Páll og Helga voru auk þess bæði nemendur
við skólann á sínum tíma.
En það er eins og ég sagði áðan: Þetta
var engin dyggð hjá mér að ef ég væri ill-
gjörn væri þetta ekki heimili, heldur
sundrað samfélag og guð má vita hvar
það lendir. Þau halda að þetta hafi verið
mín góðmennska, en svona var það nú.
Ég er ekki að segja, að ég sé neitt ill-
fygli,“ - og nú verður Guðlaug kímileit
og kankvís. „En svona var þetta. Ég
reyndi að hugsa stórt, ekki vera smá-
smuguleg." Og hún er orðin alvarleg
aftur.
„En nýir siðir koma með nýjum
herrum. Fyrsta árið eftir að við fórum
tók Helga Karlsdóttir, kona Þóris Páls2
að sér húsmóðurstarfið. Eftir fyrsta árið
bauðst henni svo annað starf við
Jóhanna G. Erlingsson
Sál mín
Sál mín er sem dúfan hvíta,
blíð, hljóð
lotningarfull.
Sál mín ersem moldin mjúka,
mögnuð, frjó
gróandi.
Sál mín er sem lindin tœra,
hrein, streymandi
uppspretta.
Sál mín er sem hafið bláa,
djúp, kyrr
dulúðug.
Sál mín er sem hvolfið víða,
ósýnileg, ósnertanleg
óendanleg.
Sál mín er sem eldur heitur
ólgandi, skírandi
eyðandi.
Sál mín er sem örninn fleygur,
upphafin, voldug
vængjuð.
Sál mín er sem Guð sjálfur
óskýranleg, óeiginleg
almáttug.
Sál mín ersem alvitund
alsköpuð, alvitur
algleymi.
Sál mín, ó sál mín!
Hví er ég eigi
sem þú?
skólann, sem hún hafði meiri hug á. Þar
með var starf húsmóður að Bifröst lagt
niður.Einhvern veginn var það svo að
það þótti ekki þess virði að halda því
áfram. En þá voru líka komnir nýir siðir
og nýir tímar. Það verður líka að líta á
það.“
Kannski eru það réttu lokaorðin. Nú
eru fjórtán ár liðin síðan Guðmundur
skólastjóri brautskráði sína síðustu nem-
endur frá Bifröst, fjórtán ár frá því að
Guðlaug lét af húsmóðurhlutverkinu að
Bifröst. Þar með lauk kapítula í sögu
skólans. Blaði var snúið og nýr kafli
hófst; nýir tímar.
Við Guðlaug fáum okkur meira kaffi
upp á það.
Jóhanna C. Erlingsson. Útskr. 1949. Skrif-
stofumaður í Reykjavík. Hefur tekið þátt í
ýmiskonar félagsstörfum. Hún hefur ort
talsvert af Ijóðum og söngtextum. Ljóðið
Sál mín hefur ekki birst áður.
Mynd eftir Eggert Pétursson.