Hermes - 01.12.1988, Qupperneq 81

79
þessu?“
„Ekki fer mikið fyrir því,“ sagði dóttirin. „Frystihússtjór-
inn lætur sig hafa það að ganga hér um göturnar í verka-
mannagalla, þegar honum býður svo við að horfa, og kaup-
félagsstjórinn kvað vera á harðahlaupum á eftir spottanum
á bryggjunni, þegar Breiðin er að leggjast að.“
„Þetta er allt orðið svo ódannað,“ áréttaði gamla konan.
„Mér er eiður sær, að hér sjáist lengur nokkur dula á stöng,
nema þessi fáni okkar, og öll verzlunin fyrir löngu komin
undir kaupfélagið og þessa smákaupmenn hérna. Eg þekki
ekki þetta pláss fyrir sama stað og þegar ég var ung. Þegar
hann Gregorsen bjó hérna í húsinu.“
„Gregorsen?"
„Gregorsen - hann var hérna í hvalnum. En svo drifu þeir
sig með allt saman til Afríku. Síðan hef ég verið hér.“
„Ertu ekki orðin þreytt, marnrna?" spurði dóttirin.
„Viltu ekki, að ég hjálpi þér til þess að standa upp?“
„Iss, hvað ætli ég sé orðin þreytt, telpa. Eg held ég dóli
stundum lengur hérna í stólnum en þetta. Nei, ég er ekki
vitund þreytt."
„Hún er svo fjarskalega dugleg,“ sagði dóttirin og beindi
orðum sínum til okkar.
Ég var enn með augun á myndunum, þessu óvenjulega
samsafni manna, sem líkast til höfðu flestir einhvern tíma
verið gistivinir mæðgnanna.
„Þú verður að sýna honum landmælingamennina - kap-
tein Lauritzen og lautenant Smith,“ sagði gamla konan, líka
minnug á Danina, þegar talið hafði einu sinni borizt að
þeim. „Það voru nú hreint og beint kavalérar. Ég man varla
huggulegri kvöld en þegar þeir sátu hér yfir púnsi í stofunni
þeirri arna, kapteinninn blessaður og lautenant Smith.
Hvenær voru þeir hér síðast, Kristín?“
„Þeir voru hér viðloða öðrum þræði í nokkur surnur,"
sagði dóttirin. „Bráðskemmtilegir menn, báðir tveir.“
„Eins og við getum ekki gruflað upp árin,“ sagði gamla
konan. „Varð ekki hann Jens þinn tuttugu og sex ára núna
í vor?“
„Nú þori ég ekki annað en láta köttinn út,“ sagði dóttirin
með áherzlu. „Ég held hann sé farinn að krafsa þarna bak
við stólinn þinn.“
„Getur það verið?“ svaraði gamla konan og leit um öxl
sér yfir gleraugun. „Hann er bara eitthvað að þefa í kringum
sig, skarnið.“
En dóttirin bar ekki fullt traust til hans. Hátterni hans
Nú rumskaði högninn og reis geispandi á fætur, teygði
rækilega úr sér og fór að sleikja á sér loppurnar. Erindrek-
inn sló ösku úr vindli sínum, og ég lét augun renna yfir
myndirnar á þilinu gegnt mér. Ég nam staðar við fremur
ungan, breiðleitan mann með mikið, liðað hár.
Dóttirin sá, hvert ég horfði.
„Þetta er verkfræðingurinn, sem mældi fyrir gömlu
bryggjunum hér á árunum," sagði hún, strauk lokk frá enni
sér og færði sig nær þilinu. „Hann var hjá okkur sumartíma
- danskur. Ó, hann var svo indæll piltur. Hann sendi okkur
jólakort í mörg ár.“
„Hvort það nú var!“ skaut gamla konan inn í. „Og þessar
líka fallegu jólakveðjur. „Min söde Kristin“ og „elskvær-
dige Mor“ - þannig voru ávörpin einlægt.“
„Já, mamma. Þeir voru alltaf svo kurteisir og elskulegir,
Danirnir.“
„Nú - það var með honum, sem þú gekkst á Hjálminn,“
hélt gamla konan áfram. „Það þótti nú sögulegt - ekki kom-
ið í tízku þá, að kaupstaðarstúlkur væru að prfla upp í fjöll,
he-he.“
„Jú, á sunnudegi einu sinni. Hann vildi endilega fá ein-
hvern með sér. - Er ekki vissara ég láti köttinn út?“
„Hvað ætli þess þurfi?“ svaraði gamla konan. „Hann ger-
ir viðvart eins og hann er vanur, ef hann á erindi út.“
„Jæja, kannski,“ sagði dóttirin.
hafði vakið tortryggni hennar, og hún tók ekki annað í mál
en drífa hann út.
„Jæja, jæja,“ sagði gamla konan. „Við skulum þá láta
hann út. Og þó er það alveg einstakt, hvað þetta dýr er
þrifið,“ bætti hún við og leit til okkar. „Honum væri
brugðið, ef hann færi að gera skömm af sér hér inni.“
Dóttirin tók högnann í fangið, klóraði honum svolítið í
kverkinni með vísifingrinum og fór með hann fram í gegn-
um veitingastofuna. Erindrekinn leit til mín, ýtti stólnum
frá borðinu og stóð upp. Við borguðum veitingarnar, þegar
konan kom inn aftur, keyptum vindlastokk í nesti, og
kvöddum gömlu konuna með virktum. Dóttirin fylgdi okk-
ur fram í dyr.
„Það er einhver skollinn að læsingunni," sagði hún afsak-
andi. „Þetta lendir í útideyfu hjá manni að láta gera við
svona lagað.“
Það hafði heldur birt til hafsins, en þokan hékk enn niður
undir miðjar hlíðar. Fiskibátur kom öslandi inn víkina, sjá-
anlega með talsverðan afla. Tvær vinnubúnar stúlkur leidd-
ust eftir götunni með pískri og hlátrum.
Við gengum niður þrepin. Konan kom á eftir okkur út á
dyrapallinn og skyggndist um.
„En synd, að það skuli vera þessi þoka,“ sagði hún.
„Hjálmurinn er svo dásamlegur í björtu. Ó, það er svo
yndislegt þar uppi.“