Uppeldi og menntun - 01.01.2014, Blaðsíða 37

Uppeldi og menntUn/icelandic JoUrnal of edUcation 23(1) 2014 37
Hanna ragnarsDÓTTir og HiLDUr BLönDaL
boðið. Vada sagði: „Við skildum ekki hvað var verið að kenna. Það var skrýtið fyrir
okkur. En með tímanum náðum við því. En það hefði mátt gera það öðruvísi.“ Að-
spurðar um hvaða umbætur þær teldu að helst þyrfti að gera á náminu, nefndu þær
m.a. að mikilvægt væri að nemendur í alþjóðlega náminu og aðrir nemendur væru
að hluta til saman í námskeiðum. Viola sagði um þetta: „Ekki alltaf búa til þína eigin
eyju.“ Hún vísar hér til þeirrar hættu að nemendur í alþjóðlega náminu einangrist og
fari á mis við mikilvæg samskipti við aðra nemendur skólans.
Framtíðarsýn og áform: Að láta gott af sér leiða
Margar kvennanna höfðu áform um hvernig þær vildu byggja á reynslu sinni af nám-
inu og nýrri þekkingu í því að skapa öðrum tækifæri. Valerie vildi aðstoða ungmenni:
„Ég vil skapa alþjóðlegt lærdómssamfélag. Hjálpa ungu fólki að finna sig. Ég vil miðla
einhverju af þeim upplýsingum sem ég hef og þannig getum við öll lært saman.“ Vida
lýsti framtíðaráformum sínum þannig að hún sæi fyrir sé tvær ólíkar leiðir að loknu
meistaranáminu. Önnur væri að starfa við menntarannsóknir og kennslu í háskóla því
hún væri sannfærð um að það nám sem hún átti að baki væri líka mikilvægt fyrir aðra
og að hún gæti ekki samvisku sinnar vegna haldið því út af fyrir sig. Hin leiðin væri
pólitískari þar sem hún vildi gjarnan starfa t.d. með frjálsum félagasamtökum sem
sinna menntamálum og var ástæðan að hennar sögn:
Alþjóðlega námið hefur haft dálítið undarleg áhrif á hvöt mína til að halda áfram
námi; ég fæ sífellt meira á tilfinninguna að ég vilji gera ´eitthvað raunverulegt´, gera
eitthvað fyrir aðra og ekki eingöngu fyrir sjálfa mig!
Vanda sagðist vilja halda áfram, fara í doktorsnám og gera rannsóknir. Hún sagðist
vilja stuðla að umbótum í sínu heimalandi, helst breytingum á menntakerfinu öllu.
Vanda sagðist þegar vera búin að hafa samband við aðila í menntakerfinu í sínu
heimalandi og viðra hugmyndir sínar við þá. Hún talaði jafnframt um þá hvatningu
til náms sem hún hafði alla tíð fengið frá föður sínum sem sé sterkur málsvari þess að
hvetja stúlkur til náms, eitthvað sem var ekki sjálfgefið í heimalandinu. Hún sagði:
Hann er ýtin manneskja, hann er alltaf að reka mig áfram. Þegar ég lauk BA-náminu
sagði hann: ´Fínt, en hvenær byrjarðu í MA-náminu?´, svo ég byrjaði á því og nú
þegar ég er að ljúka því spyr hann hvenær ég ætli að byrja í doktorsnáminu.
Hún segir hann líka hafa verið duglegan að hvetja aðra feður til að senda dætur sínar
í skóla og vísaði hann þá gjarnan til þess hversu vel hans eigin dætrum hafði vegnað
máli sínu til stuðnings.
Vera lýsti reynslu sinni þannig að námið hafi algerlega breytt viðhorfum hennar og
framtíðaráformum, hún hefði ekkert nema jákvætt að segja um alþjóðlega námið og
að hún vildi óska þess að fleiri innflytjendakonur vissu af því.
Konurnar ræddu einnig um hvort þær myndu mæla með náminu við aðra og í
frásögn Vidu kom eftirfarandi fram:
Ég myndi mæla með náminu við vini mína af því að með því að stunda það öðlast
maður ekki eingöngu akademíska þekkingu, heldur einnig það sem er sennilegra enn