Helgafell - 01.12.1953, Blaðsíða 12

10
HELGAFELL
regluna. Lýsing hennar á innræti og háttum íslendinga er þeim síður en
svo til hróss.
Við bjuggum í litlu, þokkalegu gistihúsi. Fæðið var fábreytt, enda varla
við öðru að búast í svo hrjóstrugu landi, en norski bjórinn var afbragð og
kaffið gott, en út í það var látin sauðamjólk.
Tíminn var naumur, og hófum við' því fljótlega undirbúning ferðar-
innar inn í landið. Gestgjafinn útvegaði okkur túlk, en hann tók svo á
leigu hesta, hestadreng og tjald. Við lögðum af stað frá Reykjavík snermna
morguns í blíðuveðri. Um nóttina gistum við á prestssetrinu Þingvöllum,
skammt frá samnefndu stöðuvatni.
Eftir nálega tveggja mílna ferð á fótinn námum við staðar og litum
til baka. Mikils fara þeir á mis, sem nú á dögum ferðast í bíl eða á hjóli;
þeim getur orðið jafnhættulegt að líta unr öxl og Orfeusi forðum, þótt sá
verknaður hefni sín með nokkuð öðrunr hætti nú en í grísku goðsögninni.
Héðan sást vítt yfir og margt var að skoða. Reykjanesskaginn, þar
sem vitinn er, var lifandi eftirnrynd landslagsins á tunglinu, ef dænra nrá
af myndunr bókarinnar „Um tunglið“ eftir Hasmyth og Carpenter. Þar
var gígur við gíg, en flestir voru þeir litlir unr sig og grunnir, og blikaði á
gígbarmana í sólskininu. í þessunr fjarska virtist skaginn líka jafn-lífvana
og öræfi mánans, hvergi gróðurtó. Framundan blasti við hinn víðáttumikli
Faxaflói og norð'an við hann frenrur lágur íjallgarður, senr smálækkaði niður
að sjóndeildarhring, unz Snæfellsjökull reis í 4850 feta hæð lengst í vestri.
Meira en helmingrrr þessa tignarlega eldfjalls er þakinn ís og snjó, en aflíð-
andi hlíðar þess nrinna dálítið á hið fagra og heilaga fjall Japana, Fusijama.
— Eftir nokkra stund héldunr við svo ferðinni áfranr.
Ég komst brátt að raun unr, að klárinn nrinn var engin asaskepna.
Honunr mun aftur á móti fljótlega liafa skilizt, að ég væri lítill hestamaður
og einnig hitt, að ég gripi sjaldan til svipunnar, en legði því meiri áherzlu
á fortölur. Fyrr kom þó, ef við' drógumst aftur úr, að hann tók allt í einu
á rás og þótti nrér það hin bezta skemnrtun, ef framundan voru sléttar
grundir, en líkaði nriður, ef skeiðvölluriirn var stórgrýttur og í honunr
djúpir götuskorningar. Islenzku hestarnir eru nreð afbrigðum fótvissir, og'
var okkur ráðlagt að leggja taunrana fram á nrakkann og láta klárana ráða,
þegar við færunr upp og niður illfærar brekkur. Þeir kváðu jfnvel eiga það
til að hreyfa sig hvergi, ef taka á af þeim ráðin.
Þegar leið á daginn, þykknaði í lofti og fór að rigna, í fyrstu lítið
eitt, en síðan gerði helliregn. Um kvöldið, þegar við stigum af baki á Þing-
völlum, hneig ég niður. Eftir fyrsta daginn á hestbaki og rigninguna var
ég annaðhvort of stirður eða nráttlaus til þess að geta staðið uppréttur.
Á prestssetrinu voru engir gestir fyrir, svo að við fengunr gistingu, að
öðrum kosti hefðunr við orðið að sofa í kirkjunni.
Ekki var þarna um auðugan garð' að gresja, hvað mat áhrærði, og
urðum við því að grípa til niðursoðna kjötsins, sem við höfðúnr nestað okk-
ur nreð. Við spurðum prestskonuna, hvort hún ætti nokkuð í staupinu.