Helgafell - 01.12.1953, Qupperneq 36

34
HELGAFELL
Bergþóru Brandsdóttur í síma — það
beið hennar hraðsamtal.
Hraðsamtal ? endurtók Bjarghús-
freyjan svo lágt, að varla varð greint,
og ekki laust við að hún fengi fyrir
hjartað: — Hver þarf svo nauðsynlega
að hafa tal af mér ?“ — Það reyndist
vera séra Björgvin og skilur Bjargföst
það eitt af samtalinu, að eitthvert slys
hafi hent Vilhjálmu, konu prests og að
hún sé horfin. Þau Bjargshjón fara
þegar að Eyri, ásamt Einari Brands-
syni. Þegar þar kemur fá þau greim-
legri fregnir. Hjálma hefur farizt úr
kláfferju yfir jökulána Skjálfá, en ekki
er fullljóst hvort það hefur verið af
slysni, eða e. t. v. viljandi. Síra Björg-
vin og Einar leita meðfram allri ánni,
en verða einskis varir. Björgvin lætur
af prestsstörfum og flyzt að Bjargi og
annast um veturinn kennslu barnanna
þar, en Einar annast búið til fardaga.
Veturinn verður harður, með snjóum
og hafís. Þegar líður að vori hrynja
börnin á Valavatni niður, hvert af
öðru. Að lokum gefst vinnumaðurinn
upp og fer burt, en Sólrún verður ein
eftir í kotinu. Henni er boðið að flytj-
ast að Bjargi, en hún fæst ekki til að
yfirgefa Valavatn. Um vorið fer Björg-
vin með vistir þangað, en kemur ekki
aftur, heldur sezt þar að. Nokkru síð-
ar fara Bjargshjón að Vatni til að vita
hvað þar sé í efni. Þykir þeim Björg-
vin orðinn undarlegur. Telur hann sig
hafa fengið boð, í draumi eða vitrun,
frá konu sinni, hvar lík hennar sé að
finna, en enginn geti fundið það nema
þau Sólrún saman. Ut um sveitina er
margt skrafað um háttu Björgvins.
Oddur á erfitt með að fá sig til að
koma á mannamót, en Bergþóra lætur
sem ekkert sé og ríður til kirkju jafnt
sem áður. Oddur kemst þó ekki hjá því
að fara í kaupstað. Þegar á hólminn
kemur reynist honum ekki jafn erfitt
að mæta m.önnum og hann hafði ótt-
azt. Það verður fylgdarmaður hans,
Brandur Þorleifur, sem lendir í hörðu
við jafnaldra sína í þorpinu.
— Ákveðið hefur verið, að halda
þjóðhátíð á Selvíkureyrum og er
Bjargsfólk sem óðast að undirbúa för
sína þangað, þegar Björgvin og Sól-
rún ríða í garð og eru þá lögð upp *
leitarleiðangur sinn. — Á skemmtun-
ina berst Oddi skeyti um að Björgvin
sé illa haldinn eftir slysfarir. Björgvin
og Sólrún höfðu komið að Skjálfá dag-
inn áður og reynt að komast út á eyri
eina litla, er upp úr stóð í ánni, en ekki
ráðið við ferjuna, og henni hvolft.
Tekizt hafði að bjarga þeicn á land, en
Sólrún þá verið drukknuð. Oddur fer
þegar að Skjálfá ásamt lækni til að
vitja um bróður sinn, en Bergþóra snýr
heim, harmþrungin. — „Bergþóra
Brandsdóttir fékk varla nokkru sinm
að fullu ráðið í, hvernig á því stóð, að
hún — er hún hafði lesið blaðsnepiÞ
inn á Selvíkureyrum og eftir einmana
heimreið sína í síðsumarblíðunni — var
vöknuð til annarlegrar tilveru í veröld,
sem hún naumast kannaðist við. Það
sem eftir var dagsins hafði hún ekki
almennilega getað áttað sig á neinu af
því, er fyrir augu bar. Hvað eftir ann-
að hafði hún stöðvað Fal sinn og ht-
ið í kringum sig: Haldið, að hún vaeri
að villast. Var hún þó frá blautu
barnsbeini þaulkunnug hverju fótmah
vegarins, en jafnvel troðningarnir mn
Eindal villtu á sér sjónir þann dag eða
vildu ekki við hana kannast.“
Oddur og læknirinn fara út á eyrina,
sem þau Björgvin höfðu ætlað til og
finna þar bandhnykla, sem Vilhjálma
hafði haft meðferðis er hún fórst. Þeii