Helgafell - 01.12.1953, Qupperneq 52

50
HELGAFELL
liind, en í slíkum kvæðum nýtur hann
sín hvað bezt.
------Starfsglaðir menn í stormi og
hrönnum,
sterkir á svelli og vöðvahnellnir,
valdir í sveit og viðbragðsskjótir,
vanir þófinu, frosti og kófi.
Unn þó að geysi æðrulausir,
án þess að gleymist véin heima.
Keppnir við störf og stórum þarfir,
stéttin — blómlegur þjóðarsómi.
Kjarnviðir hrökkva, stálið' stekkur. —
Stöðvaðu, drottinn, veðrahrottann;
sýn oss þá náð, ó, sólna faðir,
sviptu ei þjóð vora slíku blóði. —
Þrymur í kili, þiljur molast,
þysinn stígur og allir hníga.
Starfinu er lokið — strangri vöku;
stuttur er Gýmis háttatími.
En hann á einnig til annan og mjúk-
látari tón svo sem í Ijóðinu Hver er sá?
-----En hver er sá, sem ylinn á,
þann yl í sól og dag
og hlýna lætur hvolfin blá,
er hljómar vorsins lag,
sem yrkir nafnlaust óma þá
og allan lífsins brag?
1951 kom út ljóðabókin Iírímnæt-
ur. Þar sýnir Jakob, að enn er hon-
um ekki farið að förlast, þótt senn séu
fjórir áratugir síð'an fyrsta bók hans
kom ú't. Mörg góð kvæði eru þar. T.
d. má benda á hin glettnu, kaldhæðnu
og gamansömu kvæði Tréð við glugg-
ann, Forkólfur, Sambýli o. fl., og þá
ekki síður hin veigameiri kvæði, t. d.
Fjallagrös og Eyðibærinn. líg get ekki
stillt mig um að setja hér hið skemmti-
lega smákvæði Mjkilf munur;
Hóglæti er háttur Skrautu,
hún er að jórtra í kyrrð',
liggjandi í grænni lautu;
lítils hún skyldi ei virð,
auðug að lífsins lindum,
ljómandi nytja-þing,
saklaus af öllum syndum
og siðspilltri heimsmenning. —
Ofbeldis gammar óðir
árangri miklum ná,
lamandi lönd og þjóðir,
lífið þeir smá og hrjá;
sturlan og styrjardrunur
stofna þeir víða um heim.
Já, mikill er gagnsins munur
á mjólkandi kúnni og þeim.
— — — Þegar litið er vfir Ijóð
Jakobs Thorarensen í heild, vekur það
athygli hve lítið hann yrkir beinlínis
um vandamál samtíðar sinnar, en
liann víkur þó víða að þeim óbein-
línis í mörgum kvæðum. Hann ann
fornum dyggðum og traustleik og
draumórar eru honum að jafnað'i all-
mjög á móti skapi og kemur sú and-
staða hans oftast fram sem góðlátlegt
skop. Hann er í flestu algjör andstaða
hinna svonefndu grátljóðaskálda.
Veldur því Hfsviðhorf hans, karl-
mennskuaðdáun og þó ekki hvað sízt
glettni hans og gamansemi. Hann hef-
ir aldrei tekið sjálfan sig of hátíðlega,
heldur snúið við blaðinu og skopazt
að sjálfum sér. Tilfinningarnar eru
bundnar og fá ekki útrás. Hann ber
þær ekki utan á sér, af því að það er
ekki karlmannlegt, sbr. það sem hann
segir í vísunni. Að gefnu tilefni (i
Hraðkveðlingar og hugdettnr, sem át
kom 1943):