Helgafell - 01.12.1953, Síða 84

82
HELGAFELL
ná hjarta fólks yfirleitt. Einhver per-
sónulegur þokki er yfir öllum myndum
hans og handbragÖ hans lýsir mikilli
smekkvísi og þroskaðri sjón og tilfinn-
ingu. Hann er einn hinna fáu yngri
málara, sem ekki er abstrakt, og mun
það ein ástæðan fyrir því, hve sýning
hans var fjölsótt og hve margar mynd-
ir seldust.
Sigurður virðist eiga örugga framtíð
sem málari. Hann er nú fyrst fyrir al-
vöru að ná sér á strik.
Sjaldan grær um
oft hreyfðan stein
Þorvaldur Skúlason opnaði í desem-
ber málverkasýningu í sal Ásmundar
Sveinssonar við Freyjugötu. Þar voru
einungis ný málverk og svokallaðar
gouschemyndir, allar frá árunum 1952
—53, nema tvær frá 1951.
Þorvaldur hefur algera sérstöðu
rneðal yngri málara okkar og þróun-
arferill hans á sér líklega ekkert for-
dæmi hér. Hann hefur orðið sjálf-
kjörinn leiðtogi hinna yngri málara,
verið þeim í senn lærimeistari og fé-
lagi, og virtur og dáður af þeim.
Á fyrstu sýningu hans gætti mjög
áhrifa frá fyrsta kennara hans, Ásgr.
Jónssyni. Sýningin í Liverpool í
,,gamla daga“, vakti almennari gleði
hér en flestar sýningar ungra manna,
er síðan hafa komið fram og mynd-
ir hans frá þeim tíma eru mjög eftir-
sóttar hjá listunnendum. Síðan hefur
Þorvaldur víða farið, legið við upp-
sprettulindir heislistarinnar, og tekið
ýmsar stefnur, þó raunar alltaf í eina
höfuðátt, burt frá þeim fyrirmyndum,
sem honum fundust þegar í æsku vera
sér óþægilegur fjötur um fót. En hverju
sinni er hann virtist standa andspæn-
is hinu örlagaríka augnabliki, þegar
stíga skyldi upp á hátindinn, var sem
hann missti skyndilega áhugann, eins
og hann kynni ekki við sig „hefðar
uppi á jökultindi“. Ekkert var fjær
honum en að mála ,,fyrir fólkið“.
Ef Þ.S. gæti cnálað núna myndir í
,,Liverpoolstílnum“, skorti ekkert a
hjá honum um öruggan efnahag og að-
dáun fjöldans.
Það vekur athygli á þessari sýningu
að tvær myndirnar eru gerðar 1951.
Þótt þær séu líka abstrakt, verka þser
með öðrum hætti á áhorfandann og
honum finnst að hann skilji þær bet-
ur, og honum verður jafnvel á að rýna
inn í fletina í leit að könnu eða blórm,
sem reyndar er þar ekki. Skýringin
gæti að einhverju leyti verið sú, að hér
eru fletirnir ekki afmarkaðir á sama
hátt og húsgrunnur eða kindarétt, og
ekki fylltir út með hreinum litum, held-
ur finnur augað hér örlitla hreyfingu,
líkt og flöktandi ljós, er myndar
skugga og geisla. Hér virðist hinn hog-
væri og kúltíveraði listamaður kocna
að meira af tilfinningu, einhverju, sem
er ofar öllum rökum og reikningslist.
En kannske kemur hér bara upp 1