Morgunblaðið - 24.01.2013, Blaðsíða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 24. JANÚAR 2013
Lífið getur stund-
um verið svo ósann-
gjarnt. Það fyrsta sem kemur upp
í hugann er: þeir deyja ungir sem
guðirnir elska. Við vorum svo lán-
samar að fá að kynnast Gunna
þegar við vorum að vinna í Int-
ersport, fyrst um sinn hélt hann að
við værum sama manneskjan, en
hann var fljótur að átta sig á því að
við værum tvær manneskjur. Vin-
átta okkar var okkur mikils virði
og þótti okkur afar vænt um þær
heimsóknir sem við fengum í
Grundarfjörð. Hann var traustur
og góður vinur og var afar hug-
ulsamur. Eins og þegar mamma
veiktist spurði hann oftar en ekki
„hvernig hefur mamma það?“
þrátt fyrir að hafa aðeins hitt
mömmu okkar nokkrum sinnum.
Þetta lýsir vel hans innri manni.
Í einni heimsókninni fyrir vest-
an sagði hann okkur frá því sem
hann hefði verið að gera í sveitinni
sinni fyrir norðan, hann var svo
stoltur að hafa tekið á móti lambi,
en fyrst um sinn trúðum við því
varla. Í síðustu heimsókn sinni til
Grundarfjarðar fékk Gunni að vita
að Rósa ætti von á barni, hann
varð alveg rosalega spenntur,
þannig að hún kíkti á hann í Int-
ersport eftir tuttugu vikna sónar-
inn og sýndi honum myndir.
Gunnar
Guðmundsson
✝ Gunnar Guð-mundsson
fæddist í Reykjavík
24. mars 1976.
Hann lést 29. des-
ember 2012.
Útför Gunnars
fór fram frá Garða-
kirkju á Álftanesi
7. janúar 2013
Þá skammaði
hann hana fyrir að
hafa ekki fengið að
vita kynið, allavega
fengið það á blaði svo
að hann gæti fengið
að vita það, því ann-
ars vissi hann ekkert
hvað hann ætti að
kaupa og þyrfti að
bíða með að kaupa
eitthvað. Einnig fékk
Rósa skilaboð frá
Gunna í október 2011, en von var á
barninu í janúar, hvort barnið
gæti ekki bara farið að koma, því
hann gæti ekki beðið eftir því, og
það væri svo mikið að gera í des-
ember og janúar hjá honum að
hann hefði engan tíma í það þá.
Gunni tók alltaf eftir því ef við
vorum búnar að fara í klippingu
eða kaupa okkur ný föt, hann hrós-
aði okkur og sagði okkur hvað
mætti betur fara ef það átti við.
Hann var algjört gull af manni.
Við kveðjum elsku Gunna okkar
með þakklæti og söknuði, megi
guð geyma hann þar til okkar tími
kemur, þá munum við vonandi
hittast á nýjan leik. Við biðjum
guð að styrkja Óla, Sirrý, fjöl-
skyldu og vini á þessum erfiðu tím-
um.
Þínar vinkonur,
Ingibjörg og Rósa.
Elsku fallegi, yndislegi, góð-
hjartaði, jarðbundni, skemmtilegi,
trausti og sjarmerandi vinur minn.
Takk fyrir að vera mér svo góður
vinur og klettur allan okkar tíma
saman. Þú varst mér sem bróðir.
Þú dæmdir hvorki mig né aðra,
þú varst alltaf til staðar bæði í
gleði og sorg. Þú komst mér alltaf
til að hlæja, þú veittir mér öryggi.
Þú einn máttir stríða mér án þess
að særa mig því aldrei var hroki
eða illkvittni á bak við stríðnina.
Þú kenndir mér svo margt í lífinu.
Þegar ég í sakleysi mínu trúði að
allir væru góðir verndaðir þú mig
með því að vara mig við sumu fólki
(sérstaklega karlmönnum). Þú
kenndir mér að dæma ekki aðra,
þú kenndir mér að væla ekki yfir
smámunum.
Þú varst alltaf sannur og hafðir
ekki í þér neina tilgerð – það elska
ég í fari þínu. Við áttum svo marg-
ar góðar stundir saman. Horfðum
á Friends, þú komst til mín í mat
eftir vinnu og naust þess að láta
mig dekra við þig en mér fannst
það líka yndislegt og gaf mér ekki
síður mikið. Ég kynnti fyrir þér ís-
kaffi og þér fannst það svo gott og
við drukkum ófáa ískaffidrykki
eftir það. Við fórum margar ferðir
í gegnum árin á bókakaffi, geng-
um saman Laugaveginn og Skóla-
vörðustíginn, kíktum í búðir og
fórum í sund. Ef mig vantaði álit á
klæðaburði eða hlutum fyrir íbúð-
ina hringdi ég alltaf í þig og þú
skófst aldrei af hlutunum hrútur-
inn minn.
Ég eignaðist annað ljós í lífi
mínu en þig 19. nóvember. Ég
eignaðist fallega dóttur sem ég
skírði seinna Bjarteyju. Mér var
það svo mikið í mun að þú fengir
að sjá hana og snerta hana. Ég
kom með hana þriggja daga gamla
til þín. Ég lagði hana við hlið þér
og tók í hönd þína og lét þig snerta
hendur, fætur og andlit hennar.
Þú hafði áhyggjur af því að hún
myndi detta en ég fullvissaði þig
um að ég héldi í hana líka. Ég lyfti
henni í þá hæð að þú sæir hana í
fókus og tók myndir af okkur sam-
an. Þessa mynd mun ég alltaf hafa
hjá mér og sýna Bjarteyju þegar
hún kemst til vits og ára. Þú ert
frændi hennar og ég mun segja
henni frá þér gullmolinn minn og
því hversu yndisleg persóna þú ert
og hversu kær mér þú ert. Ég var
svo glöð í hjartanu að ná að fæða
hana og koma með hana til þín í
tæka tíð – það var mín heitasta ósk
í þessu lífi og hún rættist.
Eitt kvöldið í nóvember eða
desember kom ég til þín og hélt ut-
an um þig og sagði þér hversu
mikið ég elskaði þig og að þið
Bjartey væruð mér kærust. Síðan
sagði ég þér að ef ég ætti eina ósk
myndi ég óska að þér batnaði. Þá
heyrði ég: „Æj“ frá þér þar sem þú
lást í móki. Ég grét úr mér augun.
Elsku yndislegi og fallegi
Gunnar minn, þú munt alltaf eiga
stað í hjarta mínu og hugur minn
verður alltaf hjá þér á milli þess
sem ég tekst á við þetta fallega líf
sem mér var gefið. Ég hlakka svo
til að verja því með Bjarteyju dótt-
ur minni og þig í hjarta mínu.
Ég elska þig af öllu hjarta. Þín
alltaf,
Kristín Þorvarðardóttir.
Kær samstarfsfélagi og vinur
okkar Gunnar Guðmundsson er
látinn langt fyrir aldur fram. Hann
háði stutta en erfiða baráttu við
krabbamein. Eftir stöndum við
sorgmædd og ósátt við örlög þessa
góða drengs. Gunni, eins og við
kölluðum hann, hóf störf hjá Int-
ersport 2004 við útstillingar, vöru-
framsetningu og verslunarstjórn
enda mikill áhugamaður um
strauma og stefnur innan tískunn-
ar. Alltaf var hann flottur í tauinu
og með sérhvert smáatriði á
hreinu, allt frá sokkum og skyrtu
eða bol að tösku; allt þurfti að tala
saman. Hann var alltaf flottastur.
Seinna meir sá hann um mark-
aðsmálin hjá okkur og var fljótur
að tileinka sér starfshætti sem
kom sér vel að kunna í krefjandi
starfi. Honum féll sjaldan verk úr
hendi. Oft vann hann langt fram á
kvöld og taldi það ekki eftir sér
heldur kláraði þau verk sem þurfti
að gera af mikilli samviskusemi.
Hann var því mjög mikilvægur
okkar fyrirtæki og hans er sárt
saknað. Hann var sælkeri mikill
og ef einhver mætti með eitthvað
girnilegt með kaffinu, vínarbrauð
eða kökur, var Gunni mættur.
Hann var góður vinnufélagi, ljúfur
og rólegur í allri framkomu. Hann
var ákaflega hrifnæmur, heil-
steyptur og vel gefinn strákur sem
hafði skemmtilegan húmor og það
var gaman að hlæja með honum.
Gunni var heimsborgari að eðl-
isfari, hafði gaman af því að
ferðast og gerði töluvert af því
bæði í sambandi við vinnuna og í
fríum sínum. Hann upplifði oft
eitthvað skemmtilegt í þessum
ferðum og sagði okkur sögur þeg-
ar heim var komið. Hvort sem
hann hafði verið á ferðalagi um
Kúbu, Svíþjóð eða í þyrluflugi yfir
Bláa lóninu! Gunni naut lífsins og
það er gott til þess að hugsa nú að
hann fékk mörgu skemmtilegu
áorkað þó svo að vissulega hafi
hann átt margt eftir ógert.
Við þökkum Gunnari fyrir sam-
fylgdina og biðjum guð að blessa
minningu hans. Fjölskyldu hans
vottum við okkar dýpstu samúð.
Fyrir hönd starfsfólks Inter-
sport,
Bryndís Sævarsdóttir og
Laufey Guðmundsdóttir.
„Ég bið að heilsa
London“ var það seinasta sem þú
sagðir við mig með bros á vör.
Elsku afi, allar okkar góðu stundir
eru mér minnisstæðar, hvort sem
það var þegar þú tókst á móti mér
hérlendis þegar ég var pjakkur,
fórum í veiðiferðir, sumarbústað
eða fórum bara í sjoppuna og
fengum okkur pylsu, það var alltaf
gott að koma til þín og Sigrúnar í
Keflavík. Það var alltaf hægt að
treysta á þig, þú varst mér góður
bakhjarl og einkenndi það þig alla
tíð sem þú varst afi minn.
Mér þótti afar vænt um þegar
þú lagðir á þig að koma og heim-
sækja mig erlendis eins og þegar
þú komst alla leið til Japans til að
athuga með strákinn.
Mér þykir vænt um þig, afi
minn, þín verður sárt saknað.
Bjarni S. Dagbjartsson.
Elsku hjartans afi minn. Nú
hefur þú fengið hvíldina. Mér þyk-
ir svo vænt um að hafa verið hjá
þér síðustu dagana sem þú áttir og
eru minningar okkar margar. Ég
minnist daganna sem ég sat hjá
þér á Eirhömrum í Mosfellsbæ,
við gátum setið lengi að spjalla um
lífið og tilveruna. Þú varst alltaf
svo léttur í lund og stutt í hlát-
urinn, alltaf sást þú broslegu hlið-
arnar á lífinu. Það var svo gott að
vera hjá þér, nærvera þín var svo
Bjarni
Dagbjartsson
✝ Bjarni Dag-bjartsson fædd-
ist í Reykjavík 15.
maí 1937. Hann lést
á Landspítalanum
við Hringbraut 2.
janúar 2013.
Útför Bjarna fór
fram frá Fríkirkj-
unni í Reykjavík 18.
janúar 2013.
hlý og góð. Þú varst
mér svo góður og
tókst mér alveg frá
upphafi eins og þínu
eigin barnabarni.
Ég kveð þig elsku
afi minn með mikl-
um söknuði í hjarta
og veit ég að þú ert
kominn á góðan stað,
stað sem þú varst
farinn að þrá.
Nú Guð ég von’að gefi
af gæsku sinni frið,
að sársaukann hann sefi
af sálu allri bið.
Og þó að sárt sé saknað
og sól sé bakvið ský.
Þá vonir geti vaknað
og vermt okkur á ný.
Þá ljósið oss mun leiða
með ljúfum minningum
og götur okkar greiða,
með góðum hugsunum.
(I.T)
Þín
Harpa Valdís.
Það þarf fólk eins og þig
fyrir fólk eins og mig
frá Bláa lóns böðum
að nyrstu sjávarströnd.
Frá vel þekktum stöðum
út í ókönnuð lönd
þarf fólk eins og þig
fyrir fólk eins og mig.
Ef dimmir í lífi mínu um hríð
eru bros þín og hlýja svo blíð
Og hvert sem þú ferð
og hvar sem ég verð
þarf fólk eins og þig
fyrir fólk eins og mig.
(Rúnar Júlíusson)
Ég vil þakka Bjarna fyrir allt.
Margrét Þyri.
Við ætluðum að heimsækja
hana Erlu núna strax eftir ára-
mótin. Það átti að verða eitt af
fyrstu verkum ársins. En tím-
inn, þessi hraðfleygi fugl, lék
okkur grátt og allt í einu var
allt orðið of seint, hún Erla var
dáin.
Þegar við vorum allar í
Gagnfræðaskóla Borgarness
vorum við þrjár eins og órjúf-
anleg heild auk þess sem fjöl-
skyldur okkar voru tengdar
vináttu- og skyldleikaböndum.
Við hittumst utan skóla á
hverjum einasta degi og saman
deildum við leyndardómum
þeim sem fylgja því að vaxa úr
unglingsstelpum til fullþroska
ungra kvenna og tókum þátt í
ástarævintýrum hver annarrar
og þeim sorgum sem ástinni
eru oft samfara. Þessum
sterka vinkvennahópi tilheyrði
líka Dísa, Eydís Guðmunds-
dóttir, sem einnig er látin úr
illvígum sjúkdómi langt um
aldur fram, líkt og önnur náin
vinkona, Sigríður Þórisdóttir.
Meðan Erla átti heima í
Borgarnesi bjó hún ásamt for-
eldrum sínum við hliðina á
samkomuhúsi Borgnesinga.
Þar fóru helstu skemmtanir og
böll bæjarins fram og því var
heimili Erlu sjálfsagður við-
komustaður áður en skemmt-
anir hófust. Stundum var fata-
skápur Erlu tæmdur til að
máta föt og oft lét Erla sig
ekki muna um að draga fram
saumavélina og nánast sauma
flík á staðnum ef svo bar und-
ir, oft með aðstoð sinnar góðu
móður. Í herbergi Erlu var
líka stór spegill þar sem hægt
var að greiða og snyrta hver
aðra eftir flóknum reglum tísk-
unnar. Það var ekki ónýtt að
✝ Erla Kar-elsdóttir fædd-
ist í Borgarnesi 24.
október 1951. Hún
lést á dvalarheimili
Hrafnistu í Hafn-
arfirði 3. janúar
2013.
Útför Erlu fór
fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju 11.
janúar 2013.
geta klæðst slíku
alvæpni ef von var
á draumaprinsin-
um á ballið í sam-
komuhúsinu hand-
an götunnar.
Erla vinkona
okkar var óvenju
glaðlynd mann-
eskja sem kunni að
sjá spaugilegar
hliðar á flestum
hlutum og ekki
síst gat hún gert grín að sjálfri
sér. Það var gott að hlæja með
Erlu. Hún var vinur vina
sinna, viljug að rétta fram
hjálparhönd þegar á bjátaði og
trygglynd svo af bar. Hún var
líka einstaklega handlagin og
allt lék í höndum hennar. Hún
komst þangað sem hún ætlaði
sér, oft með mikilli seiglu og
kjarki og okkur er minnisstætt
þegar við, 15 ára stelpurnar,
„rákum“ litla bónstöð eitt sum-
arið á tímum atvinnuleysis
þegar unglingar í fjárþurrð
áttu ekki á vísan að róa hvað
atvinnu varðaði. Þar var það
Erla, ásamt Dísu, sem var drif-
fjöðrin og taldi kjarkinn í okk-
ur hinar.
Þegar fram liðu stundir
tvístraðist þessi góði vinkvenn-
ahópur eins og oft vill verða
þar sem hver fór sína leið í
nám og störf, ýmist út í heim
eða til Reykjavíkur. Við eign-
uðumst menn og börn og tím-
inn flaug. Alltaf hélst þó þessi
sterki strengur á milli okkar
og þegar við hittumst, stund-
um með löngu millibili, var
alltaf sem við hefðum hist í
gær.
Það er ómetanlegt að hafa
átt vináttu Erlu og við kveðj-
um hana með miklum söknuði
og þakklæti. Það er huggun að
við vitum að þær eru nú sam-
einaðar aftur vinkonurnar, þær
Erla, Dísa og Sigga, lausar
undan þjáningum sínum og það
er sem við sjáum prakkara-
svipinn á þeim.
Það er gott að eiga góðar
minningar sem lina sorgina og
við vottum allri stóru fjölskyld-
unni hennar Erlu innilegustu
samúðarkveðjur.
Gróa og Ása Helga.
Erla
Karelsdóttir
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
GUÐRÚN HARALDSDÓTTIR,
Sóltúni 10,
Reykjavík,
sem lést á Landakotsspítala sunnudaginn
20. janúar, verður jarðsungin frá Dómkirkjunni
í Reykjavík mánudaginn 28. janúar kl. 13.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hennar er bent á líknarstofnanir.
Gunnlaugur Pálmi Steindórsson,
Steindór Gunnlaugsson, Halldóra Lydía Þórðardóttir,
Haraldur Páll Gunnlaugsson, Bolette Møller Christensen,
Bryndís Dögg Steindórsdóttir, Haukur Eggertsson,
Gunnlaugur Egill Steindórsson,
Emilía Björk Hauksdóttir.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð, hlýhug
og vináttu vegna andláts og útfarar okkar
ástkæra sonar, föður, tengdaföður, afa og
bróður,
BJÖRNS HRÓARS AGNARSSONAR
húsasmiðs,
Hjallalundi 18,
Akureyri.
Sérstakar þakkir til heimahjúkrunar, heimaþjónustu og lyfja-
deildar Akureyrar.
Sigurlaug Th. Óskarsdóttir,
Agnar Tómasson og fjölskylda,
Reynir Björnsson, Lilja Jóhannesdóttir,
Árný Björnsdóttir, Daníel Jónsson,
Aníta Lind Björnsdóttir, Jóhann Stefánsson,
Helena Björnsdóttir, Hörður Daníel Harðarson,
Rakel Sveinsdóttir, Jóhannes Ásgeir Eiríksson,
barnabörn og systkini hins látna.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐNÝ SIGURBJÖRG THORDERSEN,
Nína,
Hæðargötu 1,
Njarðvík,
sem lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja
þriðjudaginn 15. janúar verður jarðsungin frá
Ytri-Njarðvíkurkirkju föstudaginn 25. janúar kl. 14.00.
Vigdís Thordersen, Magnús B. Hallbjörnsson,
Stefán Thordersen, Sigurbjörg Björnsdóttir,
Ólafur Thordersen, Brynja Vigdís Þorsteinsdóttir
og fjölskyldur.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar okkar
ástkæra föður, sonar, bróður og mágs,
SIGURÐAR ÞORSTEINS BIRGISSONAR
rafeindavirkja,
Norðfirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks
Fjórðungssjúkrahússins í Neskaupstað,
Landspítala við Hringbraut og í Fossvogi.
F. h. aðstandenda,
Tore, Steinar og Elín Sigurðarbörn.