Morgunblaðið - 28.03.2013, Blaðsíða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. MARS 2013
Það er óendan-
lega margt sem kemur upp í hug-
ann þegar öðlingurinn hann Þor-
valdur er annars vegar. Hann var
sérfræðingur í að koma auga á
möguleikana í yfirborðinu. Hann
hafði einstakt lag á að kitla bæði
og klípa í kvikuna. Þá sömu og
hrærist bakvið hlutverkin sem
hafa okkur stundum alltaf á valdi
sínu. Notkunarreglurnar og þess-
ar hönnuðu og marserandi ímynd-
ir sem þrýsta sér inn í lífið. Þor-
valdur ferðaðist fumlaust á milli
skuggsæls barnaskógarins og al-
Þorvaldur
Þorsteinsson
✝ Þorvaldur Þor-steinsson
fæddist á Akureyri
7. nóvember 1960.
Hann lést á heimili
sínu í Antwerpen
23. febrúar 2013.
Þorvaldur var
jarðsunginn frá
Hallgrímskirkju
15. mars 2013.
veg upp að auglýs-
ingaskiltinu milli pot-
taplantnanna hjá
Baðhúsi Lindu. Hann
náði okkur í sviðnu
reykköfunarrými
Slökkviliðsins og
leiddi okkur beinustu
leið inn á reykelsis-
mettað sjálfshjálpar-
námskeið á sviði
Borgarleikhússins.
Það var stutt í af-
hjúpandi og hlýja kaldhæðnina hjá
okkar manni, skínandi myrkrið og
margrætt brosið. Hann kenndi
okkur að setja spurningarmerki
við það sjálfsagða, upphrópunar-
merki fyrir aftan það augljósa og
gæsalappir báðum megin við ým-
islegt sem við gefum okkur. Gáfur
eru til að gefa og Þorvaldur var
gjafmildur. Nærandi veran, ögr-
andi og hvetjandi samræðurnar.
Hann var með mörg spil á hendi.
Og sífellt með önnur upp í erminni.
Í venjulegum spilastokk eru 52
spil. Nákvæmlega jafn mörg og
árin sem Þorvaldur lifði þegar
hann yfirgaf sviðið og læddist út í
belgíska vorið. Það er alveg í hans
anda. Sjónarsviptirinn er mikill og
söknuðurinn sár. Hann lifir áfram
í margbrotnum verkum sínum.
Takk fyrir framlag þitt til listar-
innar.
Haraldur Jónsson.
Í dagslok þér mætir hans ævi merk,
þess meistara í sköpun og spuna.
Þá veistu að lífið er listaverk.
Lengi skal manninn,
lengi skal manninn muna.
(H.F.)
Innileg samúð til ástvina.
Hildur Friðriksdóttir
Horfinn er og farinn yfir móð-
una miklu elskulegi og góði dreng-
urinn Þorvaldur Þorsteinsson.
Kynni okkar hófust þegar Sigrún
fósturdóttir hans og yngsti sonur
okkar, Sigurbjörn, fóru að búa
saman. Ávöxtur þess sambands
kom fljótlega þegar barnabarnið
okkar hún Arney Ingibjörg fædd-
ist. Arney var skírð á fæðingar-
deildinni og það var stoltur afi
Þorvaldur sem hélt henni undir
skírn. Við minnumst þess, að lok-
inni athöfninni, þegar Þorvaldur
afi las fyrir okkur eftirfarandi:
„Í morgun barst drottni sjálfum,
dálítið skeyti frá dálitlum afa,
sem langaði fyrir sitt leyti,
að biðja hann með hendinni mjúku
sinni,
hlúi að litlu fallegu stúlkunni minni.
Ég veit það Guð, þú gæta þarft að
mörgu
en gættu þó best að Arneyju Ingibjörgu-
.“
Alveg er ég viss um að Guð
hlustaði á þig, þrátt fyrir að hafa
svo mikið að gera og hefur gætt
Arneyjar okkar vel.
Ég minnist þess þegar fallega
góða stúlkan okkar tók sín fyrstu
skref á söngbrautinni. Þú sast allt-
af á fremsta bekk til að geta hlust-
að nógu vel á sönginn. Oftast sá ég
tár koma úr augunum þínum
vegna þess að afastelpan þín söng
og syngur svo einstaklega fallega.
Kæri vinur Þorvaldur. Við
hjónin þökkum fyrir að fá að
kynnast þér. Ekki erum við í vafa
um, að núna situr þú við hlið
þeirra sem á himninum búa.
Guð blessi alla ástvini þína.
Birna og Dagbjartur.
Baldur var löngum tengdur
mér í taumi, misjafnlega strengd-
um eins og gerist og gengur með
starfsfélaga á stóru vinnusvæði í
stóru fyrirtæki. Hann reyndi um
tíma að koma mér til manns og
kenna mér að starfa sem rafvirki
og enn síðar að kenna mér prakt-
íska tæknifræði. Ekki veit ég
hvernig mat þessa góða kennara
varð, en það veit ég að sjálfur verð
ég þakklátur til hinstu stundar.
Um Baldur vill ég viðhafa sorg-
arstef Hannesar Hafstein við
systurlát: „Þú hafðir fagnað með
gróandi grösum og grátið hvert
blóm, sem dó. Og þér hafði lærzt
að hlusta unz hjarta í hverjum
steini sló.“ Þetta ljóð hefur svo
sannarlega oft í hug komið þegar
ég kveð samferðamenn sem miðl-
uðu og gáfu mér yl og birtu og
fræddu mig með sínum sjónar-
miðum og lífsreynslu, og gerðu
mér þannig kleift að klífa bratt-
ann. Já, tónar ljóðsins eiga einkar
vel við nú þegar Baldur er horfinn
✝ Baldur Helga-son fæddist í
Reykjavík 12. nóv-
ember 1922. Hann
andaðist á hjúkr-
unarheimilinu
Sunnuhlíð 2. mars
2013.
Útför Baldurs
fór fram í Kópa-
vogskirkju 21.
mars 2013.
yfir móðuna miklu.
Baldur var gef-
andinn í öllu sam-
starfi. Hann var
framúrskarandi
ræktunarmaður.
Hans innra sjálf var
verkfærið sem til
þurfti, röskur var
hann, en þolinmóður
skapari í öllu því um-
hverfi þar sem rækt-
un skorti. Honum
hafði lærzt að hlusta unz hjarta í
hverjum steini sló og virða ríki
náttúrunnar og hafði skýra skoð-
un hvernig best væri að henni
hlúð. Skógrækt átti hug hans og
hjarta og var hans helgasta
áhugamál. Það sanna hans mögn-
uðu störf hjá skógræktarfélögum
Kópavogs og Íslands. Heiðurs-
félagi var hann í félaginu í Kópa-
vogi. Baldur var líka einn af frum-
herjum Tæknifræðingafélagsins
og gegndi þar mörgum trúnaðar-
störfum.
Já, Baldur var alltaf að rækta
og bjarga því sem bjarga varð í
öllum sínum störfum og starfs-
hléum. Hvar og hvenær sem var.
Baldur hafði sem betur fer oft
fagnað með gróandi trjám en líka
grátið hvert tré sem dó, en hann
var líka með hug og hönd í annarri
ræktun og þá ekki síst ræktun
mennskunnar. Hann ræktaði
nefnilega líka þá sem hann stýrði í
starfi og leik eða voru honum sam-
ferða á lífsleiðinni. Þetta allt átti
rót í hans miklu skyldurækni,
vandvirkni og viðveru sem kastaði
hreinlega birtu, yl og krafti á allt
umhverfi þeirra sem með honum
unnu eða voru honum samferða.
Hann sannaði svo sannarlega, að í
hverju lífsins spori getur maður
verið manns gaman, en samt mætt
keikur að alvöru og gáska lífsins,
án hjálparmeðala akademískra
hagræðingarfræða eða úr öðrum
áttum. Allir þeir sem ég þekki og
nutu ræktunar Baldurs bera þess
merki að hafa notið hans leiðsagn-
ar. Ríkidómur RARIK liggur
fyrst og fremst í arfi Baldurs og
líkra starfsmanna. Já, verkefni
Baldurs var hvorki meira né
minna en að rafvæða Ísland og
reka rafveitukerfið svo gagn og
sómi væri að, svo eftir væri tekið
og út spyrðist, og það tókst. Það
var gaman að upplifa þetta ævin-
týri, oft við dimmu og kulda, hér
við ystu nöf með Baldri og öllu því
skapandi og hæfileikaríka Rarik-
fólki, sem hafði lært að hlusta unz
hjarta í hverjum steini sló eins og
segir hér í upphafi.
Drengur góður er fallinn,
þakka allt og allt.
Kæra Anna og synir. Innilegar
kveðjur og samúð í sorg.
Erling Garðar Jónasson.
Fallinn er í valinn heiðursmað-
urinn Baldur Helgason rafmagns-
tæknifræðingur. Baldur starfaði
því sem næst allan sinn starfsferil
hjá Rafmagnsveitum ríkisins
(RARIK) eða frá 1952 til febrúar
1990. Með honum er genginn mik-
ill hæfileikamaður sem tók virkan
þátt í uppbyggingu rafvæðingar á
Íslandi. Baldur var lengst af, eða
til 1984, rafveitustjóri á afar um-
fangsmiklu orkuveitusvæði RA-
RIK, sem náði frá Almannaskarði
um Suðurland og Vesturland og
norður í Tröllaskaga, að undan-
skildum Vestfjörðum. Baldur var
auk þess aðstoðarmaður rekstrar-
stjóra eftir að það embætti var
stofnað.
Baldur á miklar þakkir skildar
fyrir framlag sitt í framgangi RA-
RIK á starfsævi sinni. Þetta voru
miklir umbrotatímar, m.a. var
unnið að rafvæðingu sveitanna og
gerð byggðalínu og stóð Baldur
þar vel sína vakt eins og honum
var lagið. Áhugi hans og metnaður
fyrir starfinu var eftirtektarverð-
ur og minnast hans margir með
miklum hlýhug og aðdáun.
Síðustu 6 árin hjá RARIK
starfaði Baldur sem innkaupa-
stjóri þar sem þekking hans á
hinni margháttuðu efnisflóru í raf-
veiturekstri nýttist til hins ýtr-
asta.
Að starfsdegi loknum varð
skógræktin hans daglega við-
fangsefni, en hann var formaður
Skógræktarfélags Kópavogs um
árabil.
Fyrir hönd RARIK og fyrrver-
andi samstarfsmanna hans vil ég
þakka Baldri fyrir allt hans fórn-
fúsa starf fyrir fyrirtækið og þá
vináttu og hlýju sem hann sýndi
samstarfsfólki sínu alla tíð. Jafn-
framt sendi ég fjölskyldu hans
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur. Blessuð sé minning Baldurs
Helgasonar.
Tryggvi Þ. Haraldsson.
Baldur Helgason
Elsku besti afinn okkar.
Við trúum því varla ennþá að
þú sért búinn að kveðja okkur. Og
tíminn sem þú fékkst að vera með
okkur á sjúkrahúsinu hinsta sinni
var allt of stuttur. Við huggum
okkur við það að þú sért kominn á
betri stað, þar sem þú gengur
heill og aftur kominn á fullt með
Dísu ömmu vinkonu þína og
tengdamömmu þér við hlið.
Þegar við hugsum til baka og
Tómas Ævar
Sigurðsson
✝ Tómas ÆvarSigurðsson
fæddist á Akranesi
23. desember 1939.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 20. jan-
úar 2013.
Útför Tómasar
fór fram frá Akra-
neskirkju 29. jan-
úar 2013.
rifjum upp minning-
arnar okkar um þig
er ótal margt sem
kemur upp í hug-
ann. Það sem okkur
fannst einkenna þig
var drifkrafturinn,
uppátækjasemin og
húmorinn þinn. Þú
varst líka alltaf svo
góður og vildir alltaf
allt fyrir aðra gera.
Það var alltaf
mikil ferð og mikill drifkraftur í
kringum þig. Það var mikið tekið
af þér þegar þú fékkst heilablóð-
fallið fyrir 14 árum, en þinn kar-
akter skein samt alltaf í gegn þó
þú kæmist ekki lengur á hundraði
eins og áður. Við munum eftir því
þegar þú fékkst rafmagnsstólinn
til að fara um á hér innanbæjar,
það var bara eins og áður, allt sett
í botn. Ferðin á þér var slík að þú
tókst sjaldnast eftir þegar við
reyndum að veifa þér eða heilsa.
Þú varst líka alltaf svo uppá-
tækjasamur, eins og þegar þú
tókst upp á því þegar Tómas Æv-
ar nafni þinn hafði orðið votur í
fuglaleiðangri með þér þá settir
þú sokkinn hans á loftnetið á bíln-
um til að þurrka hann. Svo var
bara keyrt heim og við krakkarn-
ir fylgdumst spennt með sokkn-
um eiginlega alla leiðina, eða
þangað til hann fauk af loftnet-
inu. Þetta vakti þvílíka lukku og
þá sérstaklega hjá nafna þínum.
Uppátækin þín eru fjöldamörg,
annað var þegar þú tókst upp á
því að festa grænt veiðinet utan á
gluggana á herbergjunum okkar
seint í desember. Þrátt fyrir
vonskuveður léstu þig hafa það að
festa netin á gluggana. Netin
voru full af nammi og góðgæti
sem var orðið vel kælt þegar við
fundum það um morguninn. Nú
síðustu ár tókstu svo upp á því að
taka þátt í mottumars á hverju
ári.
Þú fylgdist alltaf svo vel með
öllu sem var að gerast í kringum
þig og last svo mikið. Þess vegna
áttir þú örugglega svona mikið af
sögum og sagðir líka alltaf svo
skemmtilega frá. Svo var líka
alltaf mjög stutt í húmorinn hjá
þér. Þú geymdir vel í minni þínu
skondnar sögur og brandara. Svo
sagðir þú snilldarlega frá þeim
þegar gott færi gafst.
Okkur fannst líka eftirminni-
legt hvað þú varst alltaf mikill
sælkeri. Þér þótti sko ekki slæmt
þegar eitthvert gúmmelaði var á
boðstólum. Við munum líka svo
vel eftir því þegar við fengum að
fara með þér í siglingu á Haraldi
Böðvarssyni á sjómannadaginn.
Þá fengum við að kíkja í klefann
þinn og þar áttir þú venjulega
skúffu stútfulla af nammi, meira
að segja var óopið páskaegg þar í
eitt skiptið. Það vakti mikla
lukku. Við vorum líka mjög sátt
við það þegar þú fórst í bakaríið
fyrir okkur og lést útbúa sérstak-
lega fyrir okkur snúða með extra
miklu súkkulaði á.
Allar minningarnar sem þú
hefur gefið okkur verða geymdar
í huga okkar og hjörtum. Þannig
munt þú lifa með okkur áfram.
Þín er sárt saknað. Guð geymi
þig, elsku besti afi okkar.
Fyrir hönd barnabarna,
Silvía Sif.
✝
Útför elskulegrar systur okkar og mágkonu,
KRISTÍNAR BRAGADÓTTUR,
Efstalandi 4,
Reykjavík,
sem lést á heimili sínu laugardaginn 16. mars
fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík
miðvikudaginn 3. apríl.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Geðhjálp.
Angela Baldvins, Stefán Valur Pálsson,
Grímhildur Bragadóttir, Haukur Guðlaugsson,
Baldur B. Bragason, Esmat Paimani,
Halldór Bragason,
Steingrímur Bragason, Sesselja Einarsdóttir,
Kormákur Bragason, Þórdís Pálsdóttir,
Matthías Bragason, Gréta Gunnarsdóttir,
Þorvaldur Bragason, Ólöf Sighvatsdóttir.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna andláts og
útfarar elskulegrar eiginkonu minnar, móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
HALLDÓRU KRISTINSDÓTTUR,
Neshaga 14,
Reykjavík.
Ólafur Þórhallsson,
Þorbjörg Ólafsdóttir, Jón M. Benediktsson,
Ólöf Þórhildur Ólafsdóttir, Necmi Ergün,
Júlíus Heimir Ólafsson, Vigdís Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
VirðingReynsla & Þjónusta
Allan sólarhringinn
www.kvedja.is
571 8222
82o 3939 svafar
82o 3938 hermann
Elsku afi. Eitt sinn sagðir þú
við mig að tími væri það eina sem
þú óskaðir eftir. Klukkustund
hérna og klukkustund þarna sem
hægt hefði verið að nýta betur. Þú
sagðir að þegar maður færi að eld-
ast þá væri tíminn orðinn óvinur
manns. Það ætti ekki að eyða tím-
anum fyrir framan sjónvarpið,
heldur nýta hann í að gera eitt-
hvað sem skilur eftir minningu og
væri uppbyggilegt.
Á þeim tíma sem þessi orð voru
sögð áttaði ég mig ekki alveg á
hvað þú áttir við, en þessar sam-
ræður hafa hinsvegar setið í mér
síðastliðna daga. Ég skil núna
hvað þú áttir við, þar sem það er
ekkert sem ég þrái meira núna en
meiri tíma – bara smá, bara
nokkrar mínútur til þess að segja
þér að frá mínum bæjardyrum séð
hefðir þú ekki getað nýtt tímann
betur. Hvort sem um er að ræða í
starfi eða leik, frístundum eða að
hjálpa öðrum, þá var tíminn vel
nýttur. Ég sé það núna að göngu-
ferðir um Suðurnesið snérust ekki
eingöngu um útiveru heldur var
þetta þín aðferð til að nýta tímann
á marga vegu, hreyfing, spjall,
kennsla, fræðsla og leikur allt á
sama tíma. Á verkstæðinu var það
sama, samræður, kennsla um
vandvirkni í handverki með smíði
t.d. á sverði sem ég gat svo farið út
Lúðvík Hafsteinn
Geirsson
✝ Lúðvík HafsteinnGeirsson fæddist
á Bjargi á Akranesi
12. maí 1914. Hann
lést á dvalarheimilinu
Holtsbúð, Vífils-
stöðum, 16. mars
2013.
Útför Lúðvíks fór
fram frá Seltjarnar-
neskirkju 22. mars
2013.
að leika með. Þessi
viskufræ sem þér
tókst að sá í mínu
uppeldi eru búin að
skjóta rótum og stórt
tré vaxið með miklum
og sterkum greinum.
Núna er síðasta
sandkornið í þínu
glasi runnið í gegn og
ekki hægt að snúna
glasinu við og byrja
upp á nýtt. Það eina
sem ég get gert er að horfa á mitt
glas og muna þín orð, elsku afi
minn, um að 100 ár fara fram hjá
hraðar en nokkurn grunar. Þú
kenndir mér að ég eigi að nýta
tímann minn vel með vinsemd og
virðingu fyrir mér sjálfum og sam-
ferðafólki mínu í gegnum lífið.
Ég lét innramma fjögur heil-
ræði sem eru mér mjög mikilvæg
og hef ég reynt að tileinka mér
þau, þú átt eitt þeirra og féllu
þessi orð í einu samhengi um tíma
þar sem ég vildi meina að þú værir
búinn að lifa löngu og góðu lífi:
„Lífið er alltof stutt, svona miðað
við hvað maður er dáinn lengi,“ og
lokaðir þú þannig þessari umræðu
hjá okkur.
Maður lærir svo lengi sem mað-
ur lifir var einhvers staðar sagt og
ef ég ætti að draga einhvern lær-
dóm af því að þú ert farinn í þitt
síðasta ferðalag væri það eftirfar-
andi: Snerting ykkar ömmu, hvort
sem er í handverki, samræðum
eða nærveru, hefur gert það verk-
um að þið munuð aldrei deyja. Þið
munuð lifa í hjörtum barna,
barnabarna og vina.
Ég sakna þín ofsalega mikið og
mun leggja mig allan fram við að
fara eftir þínum heilræðum og
reyna að bera nafn þitt vel.
Þinn nafni, vinur og frændi,
Lúðvík.