Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.05.2007, Síða 74

EIRIKUR BERGMANN EINARSSON
hefar þá í för með sér hættu á að þjóðarlíkaminn óhreinkist með einhverj-
nm hætti og verði jafnvel framandi sjúkdómtun að bráð. Þá fara menn að
tala um nauðsyn þess að skima efdr berklum og öðrrnn sjúkdómum.
Þessi sérstaki skdningur á íslensku þjóðemi getur sem sé gert það að
verkum að sumir Islendingar óttast stramn innfl}'tjenda, jafnvel þótt inn-
flytjendalöggjöfin hér á landi sé sú strangasta sem þekkist á Vesturlöndum
og jafnvel þótt innflytjendur hafi flutt með sér efhahagslegan áVnning inn
í landið. Til að forðast álíka þjóðfélagsátök og hafa orðið á milli innflttj-
enda og innfæddra í surnum nágrannaríkjtmmn er af þessum sökum sér-
staklega mikilvægt að íslensk stjómvöld beiti sér fyrir jákvæðri samlögun
innfæddra og innflytjenda.
Upplifun útlendinga á íslandi
Údendingar sem dvelja á íslandi hafa margir fundið fyrir andúð í sinn
garð. Sumarið 2007 birti Morgunblaðið til að mynda áhugaverð viðtöl ríð
nokkra sltiptinema við Háskóla Islands. Skiptinemamir vom allir ffá Evr-
ópu og komu aðeins til stuttrar dvalar á Islandi, eigi að síður fundu þeir
fyrir andúð í sinn garð.
Katharina Lena Gross ffá Þýskalandi sagði að líklega væri gengið of
langt að tala um údendingahatm. „Údendingaóvild er nær lagi,“ sagði
hún. Katharina sagðist hafa hitt margt gott fólk og að sér líði vel á Islandi.
„Það kom mér þó á óvart hversu algengt er að Islendingar komi illa ffam
við údendinga,“ sagði hún og bætti við. „I Þýskalandi er nokkuð uni út-
lendingahatur, en yfirleitt er það btmdið við ákveðna hópa sem bera það
með sér, t.d. í klæðaburði. Héma upplifði ég það að alls konar fólk, gaml-
ar konm, unglingar og allt þar á milli, hreytti í mig ónotum. Ég lenti ekki
í neinu reglulega slæmu en ég fann samt sterkt fyrir óvild.“ Katharina tel-
m að verr sé komið ffam við fólk ffá Austur-Evrópu og Asíu en fólk frá
Vesturlöndum. „Þegar ég fer út með pólskum eða rússneskum vinum mín-
um hefur fólk enn minni áhuga á að tala við mig en venjulega.“ Katharina
segist finna fyrir miklu fálæti frá Islendingum þegar þeir heyra að hún tal-
ar með hreim. „Um leið og fólk heyrði að ég talaði með hreim hætti það
að hlusta. Mér fannst það mjög skrýtið.“ Hún bætir við að þetta sé enn
verra fyrir þá sem bera það með sér að vera ekki íslenskir. Hún tók dæmi
af vini sínum sem er af indónesísku bergi brotinn en talar lýtalausa ís-
lensku. Hún segir: „Fólk ávarpar hann iðulega á ensku, og heldur áffam að
tala ensku þótt hann svari á íslensku. Það er eins og það heyri bara eklti
72