Þjóðlíf - 01.12.1990, Blaðsíða 39

„Þegar vonin, trúin ogkjarkurinn virtust áþrotum, reis einn maðurupp..., staðráðinníað bjóða
örlögunum byrginn“. Foringjadýrkunin átti sér líka rætur ínorrænum menningararíi.
Kennurum er ráðlagt að æfa sig í upp-
lestri, svo að þeir geti lesið fyrir nemendur
sína úr Eddukvæðum og öðrum íslensk-
um fornritum af nægilegri innlifun.
Kennslan á að miða að því að þýsk ung-
menni taki sér Gunnar, Héðin og Njál til
fyrirmyndar og læri að hugsa og finna til á
líkan hátt og ódauðlegar hetjur íslenskrar
sögualdar. Hinir fornu kappar voru fljótir
að snúast til varnar, ef æra þeirra var í
húfi. Þennan þankagang eiga nemendur í
þýskum skólum að læra. Þar með verða
þeir hæfari til að bregðast við þeirri smán
sem Þýskaland mátti þola í kjölfar ósigurs
síns í fyrra stríði. íslenskir fornkappar
eiga m.ö.o. að vekja æskuna til dáða og
glæða með henni trú á vopnaskaki og víga-
ferlum.
Þessi boðskapur var í fyllsta samræmi
við þá söguspeki sem haldið var að nem-
endum í lestrarbókum. Þar var sá vísdóm-
ur borinn á borð, að sigurþjóðirnar hefðu
reynt að þurrka Þýskaland út af kortinu
eftir að fyrri heimsstyrjöld lauk.
„Markmiðið var að gera út af við þjóð sem
hafði varið sig af heiðarleika og sanngirni!
Það átti að gera Þjóðverja að þrælum og
annars flokks þjóð! Þessi örlög voru ætluð
ófæddum börnum þýskra mæðra! Þýska-
land átti ekki lengur að fá að vera til,
Þýskaland átti að líða undir lok . . . “
„Þá, þegar örvæntingin hafði náð undir-
tökum, þegar vonin, trúin og kjarkurinn
virtust á þrotum, reis einn maður upp...,
staðráðinn í að bjóða örlögunum byrg-
inn...“
framhaldi af þeim orðum eru nemend-
ur hvattir til að festa sér í minni, að
nasisminn hafi verið „þýsk örlög“ og þeir
skuli vera Foringja sínum og föðurlandi
trúir fram í dauðann. Þvínæst eru þeir
fræddir á því, að gyðingar hafi eitrað bæði
sálir og líkama Þjóðverja og ekki megi láta
neins ófreistað til að gera þá illu veiru
óskaðlega. I öðrum lesköflum er ágæti
ýmissa stofnana, svo sem SS, rómað, auk
þess sem nemendum er veitt undirstaða í
táknfræði og „helgisiðum“ nasismans. Þar
fær hakakrossinn að sjálfsögðu veglegan
sess, enda talinn arfur frá þeim tíma,
þegar „norrænt blóð var að breiðast út um
heiminn“ .
Baráttan um barnssálina snerist um
fleira en það eitt að innræta þýskum ung-
mennum hollustu við flokkinn og For-
ingjann. Hlutverkaskipan kynjanna, mik-
ilvægi fjölskyldunnar og staða konunnar
skipuðu jafnframt veglegt rúm í þessum
fræðum. Þó að hlutverk konunnar sé fyrst
og fremst að hokra yfir pottunum, getur
hún eigi að síður orðið að grípa til vopna
og hlaupa í skarðið fyrir mann sinn á erfið-
um tímum „líkt og kvinnur germanskra
forfara þjóðarinnar urðu að gera.“ Það er
einnig mikilvægt, að þýskar konur temji
sér skírlífi og tryggð. í þeim efnum geta
þær ýmislegt lært af frænkum sínum, sem
ólu manninn á Islandi til forna. „Islend-
ingasögur sýna okkur stúlkur sem áttu
æruna undir hreinleika sínum.“ Nemend-
ur verða líka að skilja, að Þjóðverjar eiga
hetjulund, herskátt eðli og aðra kosti norr-
ænum uppruna sínum og norrænu blóði
að þakka. Þess vegna verður þjóðin að
vera á varðbergi gagnvart hvers kyns blóð-
ÞJÓÐLÍF 39