Tímarit Máls og menningar - 01.12.1952, Blaðsíða 32

238
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
af sér! Ekki að hafa ákveðna meiningu um nokkurn hlut! Vera allur
blátt áfram!
Klukkan nokkru fyrir sex komu tveir bílar frá sendiráðinu eftir okk-
ur, og klukkan sex gengum viS inn í heimkynni þess úti í Hellerup. Þar
voru stórar og skemmtilegar stofur, skreyttar kínverskum listaverkum.
Kínverjarnir tóku á móti okkur meS miklum innileik. Fyrst var talaS
nokkra stund, aSallega um ferSalagiS austur og í Kína. SíSan hófst
höfSingleg veizla, margir réttir, fínir á bragSiS, góS vín. Svo var sýnd
kínversk kvikmynd. SíSan var aftur talaS dálitla stund.
Kurteisi Kínverjanna var undraverS. En hún verkaSi ekki eins og
venjuleg kurteisi. Hún verkaSi eins og meSfædd eSIisgáfa, óþvinguS,
yfirlætislaus, einföld, hjartanleg. Hún verkaSi nákvæmlega eins og Árni
prófastur Þórarinsson hafSi lýst fyrir mér framkomu kurteiss manns.
Þarna sá ég aSra frúna sitja meS hnéshótina ofan á hnénu. Þetta var
allt ennþá náttúrlegra og einfaldara en viS höfSum búizt viS.
Klukkan tíu kvöddum viS þetta indæla fólk, og sendifulltrúinn og
ritari hans og konur þeirra fylgdu okkur til dyra. Svo var ekiS heim á
hóteliS. Kínverska stjórnin hefur ekki sendiherra í Kaupmannahöfn
heldur sendifulltrúa. Sendiherrann er í Stokkhólmi.
Eftir veizluna gengum viS okkur út í svo nefnda Eskildsgötu, ekki langt
frá hótelinu, til þess aS skoSa morShús. ViS námum staSar á móti nr. 32
og horfSum upp á húsiS. Þar hafSi kona veriS myrt nóttina áSur. ÞaS er
einkennilegt aS horfa á hús, sem manneskja hefur nýlega veriS myrt í.
En viS sáum ekkert óvenjulegt á veggjum eSa í gluggum þessarar bygg-
ingar.
ÞaS er mikiS um manndráp í Kaupmannahöfn á þessum tímum, og
danskur maSur sagSi mér, aS þar væru framin tvö sjálfsmorS aS jafn-
aSi á hverjum sólarhring. Svona upplyftandi verkar Marshallshjálpin
og AtlantshafsbandalagiS á Kaupmannahafnarbúa. Ein af hinum sálar-
veiklandi afleiSingum þeirra eru loftvarnarbyrgin, þessar lifandi manna
grafir, sem teknar hafa veriS um alla Kaupmannahöfn. Þar hefur hver
íbúi borgarinnar daglega sína gröf fyrir augurn altilbúna, ef óskadraum-
urinn rætist.
Klukkan aS ganga tólf gengum viS til náSa. Þá opinberaSist atvik,
sem var mjög einkennilegt. Þegar ég fór aS klæSa mig á sunnudags-
morguninn, fann ég hvergi teygjuna af vinstri skyrtuerminni minni. Ég