Tímarit Máls og menningar - 01.12.1952, Blaðsíða 29

TIL AUSTURIIEIMS VIL ÉG HALDA
235
Við áttum að koma við í Álasundi og ílugum því austur með land-
inu. Það var sólskin undir Eyjafjöllum. Klukkan 14 mínútur yfir ellefu
flugum við fram hjá Dyrhólaey. Þar var skýjað. Oræfajökull og Oræfa-
fjöllin stóðu í björtum sólarljóma langt í norðri. Fjöllin í Suðursveit
voru næstum hulin mósku.
Það var hætt við ferðina til Álasunds og vélinni beint nær suðri.
ísland var horfið. Á mér hafði gerzt almættisverk. Ég var orðinn alheill
heilsu, aldrei verið fjörugri á ævi minni. í Heklu voru byrjuð lífleg
orðaskipti um mófuglinn og lítinn dreng undir háu fjalli. Lykillinn að
grunntóni ferðarinnar var fundinn.
Allt í einu koma hnykkir á vélina. Er hún að hrapa? Ég horfi út um
gluggann. Nei, hún var að bruna inn í þoku. Það koma oft hnykkir á
flugvélar, þegar þær fljúga í þoku. Ég lít á klukkuna. Hún er nákvæm-
lega eitt. Ég hripa það í blokkina. Svo var tekið aftur til við mófuglinn
og lítinn dreng undir háu fjalli.
Rétt fyrir klukkan hálfþrjú rann vélin aftur út í glampandi sólskin.
Hnykkirnir hættu, og vasaútgáfan af þróunarplani Skaparans vaknaði
til nýrrar þróunar fyrir neðan okkur. Heimsnóttin mikla var liðin hjá.
Klukkan rúmlega þrjú flugum við fram hjá Kristjánssandi. Niðri
undan eyjar og hólmar með húsum, klöppum og trjám. Sex herskip að
ævingum í manndrápum undan Noregsströndum. Þokkaleg efni í eilífð-
arverur! Þá stóð yfir svartamessa Atlantshafsbandalagsins lil sjós.
Svo varð klukkan hálffjögur og við svifum inn yfir Jótlandsskaga.
Ég horfði niður. Jörðin var eins og mislit gólfteppi, sem húsfreyjurnar
höfðu breitt út til viðringar. Klukkan 29 mínútur gengin í sex settist
Hekla á Kastrupflugvöllinn fyrir utan Kaupmannahöfn. Þá var klukkan
þar í landi 29 mínútur gengin í fjögur. Flugið hafði staðið 6 klukkutíma
og 52 mínútur. I Kaupmannahöfn var loft léttskýjað, sólskin og gola og
fremur kalt í veðri.
Fólk úr kínverska sendiráðinu tók á móti okkur á flugstöðinni. Það
fagnaði okkur með frábærum innileik og kurteisi, sem ekki líkist neinu,
sem ég hef séð á Vesturlöndum. Þetta var óvenjulegt fólk, auðsæilega gott
fólk. Evrópumennirnir urðu frumstæðir í námunda þess. Þarna voru þá
fyrstu Kínverjarnir, sem við hittum í ferðinni, og svona voru þeir alls
staðar síðan.
Þeir höfðu bíla meðferðis og keyrðu okkur heim á hótelið, sem við