Tímarit Máls og menningar - 01.03.1954, Blaðsíða 109

TRJÁLAUST LAND
99
morgni gert vart við sig. Og hið gráa takmarkalausa og fábreytta
merski vekur aftur þessa óákveðnu tilfinningu.
Á þessum stað horast sálin, losnar við óþarfa fitu og holdið hreinsast.
Meðan kirkjuklukkurnar, hangandi í gnestandi eikarbj álkum, syngja
morgunsálminn með sínum stóru ströngu munnum, fá októberdögunin
og dómkirkjuturninn og merskið hægt sitt eigið form í manni sem
krafa um mannsæmd í auðmýkt og stolti, of sterk til þess að maður
geti falið þau í viknandi angurblíðu, of hófsöm til að nota þau sem
stall fyrir gullna drauma.
Áfram því: Suður meðfram hæðunum sem náttúran gerði að vatna-
skilum, kóngar að hervegi, prangarar að nautastíg og við að flutninga-
leið. Þetta var haust. En vormorgun yfir hinu grágræna trjálausa
merski fyrir neðan þungan rauðbrúnan dómkirkj uturninn getur líka
átt til þessa sömu heimtandi hreinu hörku.
Halldór Stejánsson íslenzkaði.
LEIÐRÉTTING
í kvæðinu Linditréð í síðasta hefti er síðasta línan rétt þannig:
Þar hugjró jyndir þú.