Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.03.1954, Blaðsíða 80

Tímarit Máls og menningar - 01.03.1954, Blaðsíða 80
70 TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR Hann æpir í hverri stormhviöu, glottir ógnandi upp úr hálflokaðri kjötdós og hlær af storkun innan úr hinum, sem enn eru lokaðar. Brauðið og smjörlíkið, jafnvel málningin — það elur allt á þeim sára sting. Unz listamaðurinn fær æði. Hann grípur hníf, sker þykka brauð- sneið, nuggar einu horni hennar utan í smjörlíkisstykkið og gleypir hana hálfa. Hann lemur kjötdós ofan á rúmstólpann af alefli, svo að hún hrekkur upp, krafsar úr henni gómsæta munnfylli með dofnum fingrum; brjálaður maður. Þarna svelgir hann á andartaki allan þann mat, sem átti að nægja honum í viku, eða þangað til hann kæmist með mjólkurbílnum til þess að verða sér úti um meira. En vitfirringin hefur gripið hann. Hann rótar öllu til, sem fyrir honum verður í myrkrinu, fellir um koll nýja listaverkið sitt, stappar niður fætinum til þess eins að hræða músarangann og ógna þeim myrkraöflum, sem eru honum óvinveitt og vilja hann dauðan. (Listamaðurinn á Stormssveipsstöð- um! Þeir sögðu fyrir sunnan, að hann myndi áreiðanlega ekki þola það til lengdar að vera urn kyrrt á slíkum stað. Þeir vantreystu honum alltaf, höfðu lengstaf haft horn í síðu hans. Enda flýði hann þá, flýði upp í óbyggðir undan þeim; öllum. Þegar hann fór sögðu þeir, að hann myndi annað hvort yfirgefa bæinn og leggja á flótta, ellegar drepa sig — eins og sumir ábúendurnir hefðu gert). Hann hamast, rótar til og rekur upp dýrsleg vein. Svo finnur hann ekki verkinn lengur, og æði hans er nú varla í þeim tilgangi gert að vinna bug á hungri. Hann þarf aðeins að fá útrás. Hann er búinn að þreyja einn óhugnanlega lengi. Hann hefur alltaf verið einn, síðan hann gjörðist málari — og aldrei jafn einmana og hér á þessum stað. Hann og músin. En hvað er nú orðið af músinni? Nú sést hún ekki! Nú er bezt hún éti! Loksins fær hún tækifæri til að kýla vömbina! Hann rek- ur upp rosahlátur. En svo finnst honum, að það sé í rauninni ekki hann einn, sem hlær, heldur séu það tveir — eða fleiri. Og hann grípur fastataki í rúmstólpa til þess að kæfa hlátur sinn. En það var víst eng- inn að hlæja annar en hann; nei; engum öðrum til að dreifa. Og þegar hláturshviðan er liðin hjá, þá rennur af honum æðið. Hann sezt. Og honum er óðar ljóst, að hann er nú að heita má matarlaus; eldurinn dauður. Ekki hafði maðurinn þó farið hingað til þess að veslast upp. Hann var ekki að fremja sjálfsmorð. Hann hræddist dauð- ann. Hann hafði setzt hér að til að lifa — um aldur og ævi. Hann er
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124

x

Tímarit Máls og menningar

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.