Tímarit Máls og menningar - 01.03.1954, Blaðsíða 118

108
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Einar Benediktsson þýðir:
Einn hleifur brauðs í mund, mín fylgifrú
ein flaska víns, eitt Ijóðakver og þú,
sem syngur hjá mér ein á eyðimörk —
frá auðn til himnaríkis slærðu hrú.
Magnús Ásgeirsson þýðir svo:
Við brauðhleif, fulla flösku og ljóðakver
í íorsælu undir grein, — við hlið á þér,
sem andar söng á öræfanna þögn,
er auðnin Paradís sem nægir mér!
Helgi Hálfdanarson:
Og þar sem skuggsæll blóma-baðmur rís,
með brauð og vín og ljóð ég dvelja kýs
við þína hlið, er ómar óður þinn
um auðnar kyrrð; þar finn ég Paradís.
Heine, Shakespeare, Shelley og Púsj-
kin ættu það fyllilega skilið að ekki
væri of mikið að gera í apótekinu á
Húsavík, en það ættu líka aðrir, m. a.
Walt Whitman, Burns, Verlaine, Rim-
baud og fleiri og fleiri, það er heill ald-
ingarður ljóða sem lesa má sér úr.
Þó að svo margt sé óþýtt af ljóðum þá
sakna ég einna mest nútímans í þessum
ljóðaþýðingum Helga Hálfdanarsonar
og dálítillar kímni. Gaman væri að sjá
hver skil hann gerir þeirri hlið málanna.
Dríja ViSar.
Þorsteinn Valdimarsson:
Hrafnamal
Árið 1942 kom út ljóðabókin Villta
vor eftir Þorstein Valdimarsson, þá rúm-
lega tvítugan að aldri. Þetta var bók
mikillar hrifningar og heitrar æskutil-
finningar, og má þar að vísu, ef vel er
að gáð, sjá örla á því, sem koma skal.
En annars hófst hókin varla yfir hið
betra meðallag hérlendrar Ijóðagerðar á
síðari árum, nema ef vera kynni í einum
tveimur eða þremur kvæðum. Þegar
þessi bók er athuguð, liggur við að
manni finnist það ganga kraftaverki
næst, að höfundur hennar skuli tíu árum
síðar gefa út slíka bók sem Hrajnamál.
I þeirri bók er að vísu líka allmikið af
ljóðum, sem tæpast fara fram úr því að
geta talizt góður miðlungsskáldskapur
og virðast tekin þar með mest til upp-
fyllingar, til þess að hafa efni í mátu-
lega þykka, markaðshæfa ljóðabók. Það
er gamla sagan um skáldið, sem verður
að skrifa til að lifa. Þessi kvæði skulu
ekki gerð hér frekar að umtalsefni. En
að þeim slepptum eru þó eftir hér um
bil þrír tigir kvæða eða rúmlega helm-
ingur bókarinnar, sem undirritaður
myndi vilja telja til fremstu listaverka
íslenzkrar Ijóðagerðar. Svo frábærlega
snjallt er margt í þessum kvæðum. Þar
kemur jafnt til greina snilld formsins og
fegurð tungutaksins, skáldlegt flug
hugsunarinnar og hinn óviðjafnanlegi
yndisþokki ljóðanna. Þessari skáldgáfu
virðast í raun og sannleika fá takmörk
sett. Þetta listamannsskap virðist rúma
öll blæbrigði skáldlegra geðhrifa, allt
milli endimarka ljúfrar ljóðhygðar og
hádramatískra tilþrifa, og það er eins
og hörpu skáldsins verði aldrei strengs
vant, hvenær sem til þarf að taka. Að
formsnilld á höfundur Ilrafnamála fáa
sína jafningja meðal íslenzkra skálda.
Tilraunir hans á sviði ljóðformsins geta
virzt furðu djarflegar, — nýir hættir,
óvenjuleg skipan rímorða og þó einkum
nýstárleg meðferð kliðs og hrynjandi,
og sér þess þó varla nein merki, að um
frumtilraunir sé að ræða. Hin nýju form
spretta fram fersk og fullsköpuð, eins og