Tímarit Máls og menningar - 01.03.1954, Blaðsíða 115

UMSAGNIR UM BÆKUR
105
Eggert Stejánsson:
Lífið og ég.
Útg. ísafoldarprentsmiðja.
Sælir eru latir. Sælar eru beygjur sem
tefja fyrir bflum. í þeim dúr og þvíum-
lík eru hin 10 boðorð Eggerts Stefáns-
sonar, ef þau eru ekki orðin miklu fleiri,
gegn hraða vorrar aldar. Áður en hrað-
inn komst í algleyming var „Tjörnin
miðdepill veraldarinnar. Stjörnurnar
tindruðu, glitruðu og dönsuðu í djúpi
hennar og voru lifandi ljósverur depl-
andi og hlæjandi móti barnsaugunum,
sem störðu niður í djúpið. — — Þama
langt útí henni var hólminn þar sem
huldukóngurinn bjó með drottningu
sinni.“
„Hjartað er fullt, er að springa af
hrifning. Vill útrás, finnur hana, syngur
„Ég veit ekki af hverskonar völdum“
niður götuna í sendiferð fyrir mömmu.
En hvað er þá þetta — hurðin opnast,
inn kemur uniformeraður maður með
staf í hendi. Við þekktum hann allir.
Lögreglan sem var þjóðfélagið. „Heyrðu
drengur minn, ég hef nú tekið eftir þér,
þú ert með hávaða á götunum og óhljóð.
Viltu gera svo vel að hætta því.“
Ilin fyrsta gagnrýni sem söngvarinn
fékk. Síðan má lesa hvemig listin og
hann eiga samleið og hvernig lífið leikur
hann ýmist vel eða illa.
í þessum útdrætti læt ég líða og bíða
þar til hann kemur í íslendingabyggðir
vestanhafs og séra Rögnvaldur Péturs-
son segir: „Heyrðu Eggert ég hef feng-
ið bréf frá skáldinu okkar Stephan G.
og biður hann mig að spyrja þig, hvort
þú viljir ekki koma við hjá sér og heim-
sækja sig.“
Og svo kemur hann til skáldsins: „Á
hlaðinu við lítinn sveitabæ stendur mað-
ur í vinnufötum og háum stígvélum.
Hann er lágvaxinn en fjörlegur í hreyf-
ingum. Hann heilsar mér afar vingjarn-
lega og býður mig velkominn. Ég tek
eftir lifandi fjömgu augnaráði hans,
sem er bæði karlmannlegt og milt og
alltaf afar lifandi og eins og rannsak-
andi. Hann hefur skínandi fagurt bros
sem lýsir upp allt andlitið. — — ég tek
eftir því að á meðan Stephan talar er ég
alltaf í huganum að gera einhvern sam-
anburð — ég fer að hugsa um Yasnaja
Polyana eða Leo Tolstoy, mér finnst hér
vera eitthvað samband.“
Söngvarinn kveður sönggyðjuna dag
nokkurn að viðstöddu fjölmenni í Iðnó,
og ríkir þar sú stemning sem hann kann
að skapa í kringum sig hvort sem er á
sviði eða í bók og tekur hann síðan til
við skriftir, þar sem frá var horfið söng-
gyðjunni. Enn er hann rödd íslands í
bókum sínum, því ísland fylgir honum
hvort heldur hann þráir ísland á ítalíu
eða Ítalíu á íslandi, hann fer til Ítalíu
aðeins til að sjá Island betur.
Hvor er nú meiri söngvarinn eða
skáldið? Persónan er alltaf sú sama
hvort heldur hann syngur í Milanó, Ber-
lín, París, Róm, rétt eins og það væri
Ráðagerði, Bráðræði, Mýrarhús og Hlíð-
arhús hér á nesinu, eða þá hann skrifar
um þessa og hina staði og atvik. Bókina
mætti telja syngjandi frásögn. Smá-
munasemin hefur svo gjörsamlega sneytt
hjá þessu skáldi og söngvara, að hann
hefur sagt: Það er svo um íslenzkt mál
að maður má ekki detta í tjörnina og
segja hjálp, maður verður að segja að-
stoð.“
Eitt ríki í veröldinni var nokkurnveg-
inn hamingjusamt áður fyrr af því þar
var engin stjóm þar til hvítir menn
komu til sögunnar og settu á laggimar