Tímarit Máls og menningar - 01.05.1955, Síða 27

SVÖR VIÐ SPURNINGUM
í kringum það, sundra borgum þess og löndum, brenna það sjálft upp lifandi.
Og flest bendir til þess að þær hræður sem eftir kynnu að hjara yrðu geldingar
einir og skrímsl.
Yfirgengilegust er þó smán vor Islendinga, lítillar friðarþjóðar á úthafsey,
að hafa léð máls á hlutdeild í þessu sjálfsmorðsplani kapítalismans, afhent
arfheilagt friðarvígi vort til framkvæmda djöfullegum áformum hans, selt
frumburðarrétt vorn fyrir gulli sleginn dauðadóm. Því hefji heimsráðaklíka
milljarðamæringanna á annað borð nýja styrjöld mun saga íslands öll.
En mannkynið lætur ekki gullhákana svívirða sig endalaust. I krafti síns
veikasta lífs, síns yngsta barns, rís það nú upp í milljónatali og heimtar að
allar þessar vítissprengjur verði eyðilagðar — og að engin slík verði smíðuð
framar á jörðunni. í þessa fylkingu eigum vér Islendingar að skipa oss. Með
því eina móti getum vér bætt fyrir þann glæp sem oss hefur hent: að fela land
vort „styrkleika“ tortímingarinnar á vald. Sá „friður“ sem oss er búinn í skjóli
vetnissprengjunnar — það er friður dauðans.
137