Tímarit Máls og menningar - 01.05.1955, Síða 29

KRISTJÁN FRÁ DJÚPALÆK:
ÞRJÚ KVÆÐI
HRÍM
Fjarlœgri sðl,
öllum jramandi,
líf vort er háS
og IjósiS.
Myrkheima til
og án miskunnar,
daganna vagn
oss dregur.
Hugsanir manns
eru hrímperlur,
stuttrar nœtur
á stráum.
HUGGAST VIÐ HÖRPU
Hljómamir ylja
þeim hjörtum, sem njóta vilja.
Hollt er aS hylja
sinn harm ejtir gengin spor.
Dagana lengir,
ó, duniS þiS hörpustrengir.
OrS þurja engir,
sem elska hiS jagra vor.
Raula ég löngum
og róa minn huga söngum.
ÆtlaS er öngum
aS una hér langa hríS.
Tamur er munni
sá tónn, er ég jyrstan kunni.
Allt, sem ég unni
á œskunnar björtu tíS.
Ljújlingur góSi,
margt lag geymir dýra sjóSi.
Allt býr í óSi,
sem ann ég og þrái mest.
Strengirnir kliSa,
þeir stilla vort skap og jriSa.
Gœt þeirra gríSa,
ef gleSinnar röSull sezt.
MORGUNGJÖF
Eitt í skugga blómiS beiS
bak viS lága hólinn.
Morgunsól í hæsta hnúk.
Og þiS komuS nœr og nœr,
niSur fjalliS, þú og sólin.
Fleiri en blómiS birtu og yls
bíSa í dalnum grœnum.
Mœttust skin og húm í hlíS.
Saman komu þú og þaS.
Þú og sólin heim aS bœnum.
Minntist sól við bikarsblöS
blómsins gœjuríka.
Mildur koss í morgungjöj.
Önnur vör í þungri þögn
þráSi kveSju líka.
139