Tímarit Máls og menningar - 01.05.1955, Qupperneq 35

HATTAR
islaus það sem eftir var dagsins, og
um kvöldið voru stígvélin hans orðin
full af salti.
Stundum þegar mikið lá á að pakka
svo nóg væri tilbúið þegar fisktöku-
skipið kæmi, lét Eyjólfur okkur jafn-
vel vinna í kaffitímunum, og einu
sinni þegar Eggert hnykkur mannaði
sig upp í að gera athugasemd við
þetta, þá sagði Eyjólfur að hann mætti
fara heim, ef hann gæti ekki látið vera
að rífa kjaft. — ,,og þarft ekki að
koma aftur. Og þá geturðu haft eins
langan kaffitíma og þér sýnist.“ Þetta
var venjan hjá Eyjólfi, þegar hann
vildi píska okkur áfram, að hafa í hót-
unum um að reka okkur heim, og
fylgdi þá jafnan þessi sama athuga-
semd: „og þarft ekki að koma aftur,“
— en það var atvinnuleysi í bænum.
Og auðvitað guggnaði Eggert og
vann möglunarlaust í kaffitímanum
eins og við hinir: „Eg held það sé nóg
í ykkur helvítis kaffiþambið, þó þið
hundskizt til að vinna þessar skitnu
fimmtán mínútur og bætið með því
svolítið upp það sem þið hafið svikizt
um,“ sagði Eyjólfur. Sjálfur var liann
veikur í maga og mátti ekki drekka
kaffi.
Það var líka helzt, að við svikjumst
um. Sannleikurinn var sá að við þorð-
um varla að líta upp úr fiskinum allan
daginn og unnum eins og skepnur.
Við þorðum ekki einu sinni að
skreppa frá, þó við ættum lífið að
leysa, enda hafði Eyjólfur lagt blátt
bann við því. Þetta bann hans bitnaðí
harðast á Önundi klaka, því að vegna
einhvers innanmeins þurfti hann að
létta á sér miklu oftar en venjulegt er.
Einu sinni hafði hann ekki getað stilll
sig, heldur skroppið frá, þegar hann-
hélt að öllu væri óhætt og Eyjólfur
staddur einhversstaðar inni í bæ, ern
hverjum skyldi hann þá mæta í dyrun--
um nema Eyjólfi sjálfum. Eyjólfur
rak liann auðvitað öfugan að borðinu
aftur og skammaði hann undir drep
og lauk máli sínu á þessa leið: „Ég
ætla bara að lála þig vita það, Önund-
ur klaki, að annað hvort útvegar þú
þér nýja blöðru og hættir þessu rápi.
eða þú mátt fara heim og þarft ekki að
koma aftur.“ — Eftir þetta gerði Ön-
undur enga tilraun til að skreppa frá,
og vissum við að hann kvaldist oft
mikið, því að hann var auðvitað enn
með sína gömlu blöðru.
Eyjólfur hafði líka bannað okkur
að taka í nefið í vinnunni. „Ég held
það séu nógu fyrirferðarmikil og ó-
þverraleg á ykkur andskotans nefin,
þó þið séuð ekki með þau úttroðin af
tóbaki yfir fiskinum,“ sagði hann.
Sannleikurinn var þó sá, að nefið á
honum var tiltölulega stærra en nefið
á nokkrum okkar hinna, og miklu
ljótara, því að einhverntíma þegar
hann stundaði sjó á sínum yngri ár-
um og verið var að leggja línuna,
hafði einn krókurinn slengzt upp í
miðsnesið á honum og rifið það úr,
svo að nef hans var ásýndum eins og
TÍMARIT MÁLS OG MENNINCAH
145
10