Tímarit Máls og menningar - 01.05.1955, Síða 38

TÍMARIT máls og menningar
Eyjólfs verkstjóra hélt áfram að ríkja
með sama miskunnarleysi, ógn og
skelfingu yfir þessu umkomulausa
samfélagi sixpensara.
Einn maður var þó í náðinni hjá
Eyjólfi verkstjóra. Þessi maður hét
Sveinn, og kölluðum við Eggert hann
okkar á milli Svein á Sömuskoðun,
því að hann var alltaf á sömu skoðun
og Eyjólfur og skreið fyrir honum.
„Já, það er alveg satt sem þú segir,“
sagði Sveinn þegar Eyjólfur hafði
hellt yfir okkur skömmunum. Hann
var uppfullur með illgirni og skepnu-
skap, og var mér sagt hann hefði orð-
ið svona fyrir mörgum árum þegar
hann eignaðist eitt sinn trillu, fram
til þess tíma hefði hann ekki verið
neitt mikið verri maður en almennt
gerist. En hann fiskaði aldrei í haldið
sitt, enda var hann víst óskaplega sjó-
hræddur, og sögðu menn að vindur-
inn hefði aldrei getað staðið svo
beint upp í loftið að hann þyrði á sjó.
Minnsta kosti fullyrti Eggert hnykk-
ur að hann hefði aldrei hætt sér lengra
út en svo, að hann gat pissað í land.
Og sannaðist það á Sveini sem ég hef
oft rekið mig á bæði fyrr og síðar, að
því meiri rolur sem menn eru á sjó,
því meiri er kjafturinn á þeim í landi.
Svo þegar trillan hans Björns á Grund
varð forlís þarna undir Blóðbökkun-
um í Djúpaskarðsveðrinu fræga, þá
seldi Sveinn sína trillu og gaf sig aft-
ur algjörlega að landvinnu.
Sveinn var hnúturinn á svipu öku-
mannsins. Eyjólfur hafði hann í alls-
konar snatti, en atti honum jafnframt
fram til verstu óþokkaverkanna gagn-
vart okkur og lét hann njósna um okk-
ur þegar hann þurfti sjálfur að
bregða sér einhverra erinda inn í bæ.
Þá var það venjan hjá Sveini að læð-
ast að borðinu til okkar, taka hand-
fylli af salti og kasta því framan í Ön-
und klaka. „Það verður að salta heil-
agleikann, svo að hann skemmist
ekki í þessum úldna félagsskap,“ sagði
Sveinn og hló andstyggilega. Sveinn
var skvaplega vaxinn og feitur, ann-
álaður aumingi til vinnu, sagður ekki
kvensterkur. En Onundur tók þessu
jafnan með kristilegu umburðarlyndi
og sagði aldrei orð þó við sæjum að
hann sveið ægilega í augun og var
lengi á eftir blindur af saltinu frá
Sveini. Við hinir létum þetta líka af-
skiptalaust, þó okkur Eggert að
minnsta kosti langaði mest að taka
Svein og hýða hann, því við vissum
að slíkt hefði kallað yfir okkur reiði
Eyjólfs verkstjóra, og það var at-
vinnuleysi í bænum.
Sveinn var svakalegur sóði. Tó-
baksbann Eyjólfs náði auðvitað ekki
til hans, enda var hann alltaf að taka
í nefið, og snýtti sér innan í húfuna
sína, og þegar hann setti hana upp
hrundi tóbakið yfir andlitið á hon-
um. Hann var sagður lúsugur, og þó
hann væri jafnan allur af vilja gerð-
ur að flaðra upp um Eyjólf, þá gætti
148