Tímarit Máls og menningar - 01.05.1955, Síða 43

HATTAR
Hann snaraðist að Sveini, þreif í
hekkið á honum, kastaði honum upp
á fiskstæðuna og reiddi hnefann hátt
til höggs. En hann áttaði sig á síðustu
stundu, lét hnefann síga, sleppti
Sveini, sneri sér aftur að borðinu og
hélt áfram að skera hnakkablóðið.
Sveinn skreiddist þegjandi niður af
stæðunni og hljóp út úr húsinu.
Þetta var á útborgunardegi, og um
kvöldið brugðum við Eggert út af
venju okkar og gáfum hvor sína krón-
una til kristniboðs í Kína.
Morguninn eftir mætti Onundur til
vinnunnar eins og ekkert hefði í skor-
izt, og það var ekkert sagt, engum
hefndarráðstöfunum beitt, atburður
gærdagsins virtist eiga að vera
gleymdur, en þegar hinir fóru að setja
á sig vettlingana og brigðin, stóðum
við Eggert með hendur í vösum og
höfðumst ekki að. Eyjólfur stóð fyrir
aftan okkur, og við vissum að hann
hélt á úrinu og taldi mínúturnar. Við
störðum báðir þangað sem Jón bóndi
stóð við pökkunarpallinn og var að
laga sig til undir daginn, troða nær-
skyrtunni niður í víðar vaðmálsbux-
urnar og bretta hina allt of víðu
peysu sína vel og vandlega upp um
mittið; við höfðum ekki augun af
hatti hans. Ég var með hjartslátt og sá
útundan mér að barkakýlið á Eg^erti
gekk upp og niður.
Svo öskraði Eyjólfur: „Tíminn!“
Þá loks fórum við Eggert að setja
á okkur vettlingana og brigðin, en
snerum okkur ósjálfrátt við til hálfs
um leið, af ótta við að verða annars
barðir í hnakkann. En Eyjólfur var
þá að vinda upp úrið með mestu
hægð og spekt. Síðan stakk hann því
á sig. Sveinn á Sömuskoðun stóð hjá
honum og horfði á hann eins og hund-
ur sem bíður eftir því að húsbóndinn
sigi sér. En honum var ekki sigað.
I kaffitímanum þennan morgun var
Hnykkurinn í góðu skapi og býsna
drjúgur með sig.
„Jæja,“ sagði hann, „þarna sjáið
þið hvort maður getur ekki staðið sig
á móti brútalítetinu, bara ef maður
er nógu staffírugur og ákveðinn.
Þarna sjáið þið að Eyjólfur er í raun
og veru ekki annað en hamphaus og
náskata, sem ekkert þorir, bara ef
maður lætur hann grilla svolítið í
sparitennurnar.“
Jón bóndi hélt uppteknum hætti að
sitja einn sér og blanda sér ekki í fé-
lagsskap okkar. Þetta skildum við
Eggert þannig, að hann vildi fullreyna
okkur, áður en hann legði nokkuð til
málanna sjálfur, vildi sannfærast um
dirfsku okkar og baráttuþrek, áður
en hann gengi sjálfur fram á vígvöll-
inn til að bjóða okkur forustu sína og
hefja lokasóknina. Og sýndist okkur
þetta ekki annað en sjálfsögð varúð-
arráðstöfun og vottur mikillar stjórn-
vizku. Eggert leit alltaf öðru hverju
153