Tímarit Máls og menningar - 01.05.1955, Síða 55

HATTAR
komulaus og ein mannvera getur orð-
ið í hvassviðri. En hatturinn var horf-
inn. Virðing, tign og áhrifavald Jóns
hónda úr Klungravík hafði í einu vet-
fangi sokkið til botns.
Og það kvað við hlátur, hár og
ofsalegur, líkastur siguröskri villi-
manns. Það var Eyjólfur verkstjóri
sem hló. Sveinn á Sömuskoðun hló
með honum. Og þegar Jón hafði loks
dregizt alla leið í skjólið til okkar,
sagði Eyjólfur milli hláturshviðanna:
„Þú ert ekki maður til að ganga
með hatt, Jón minn góður, allra sízt
í stormasamri tíð.“
„Já,“ sagði Jón, „það er alveg satt
sem þú segir. Ég hefði átt að vera bú-
inn að fá mér húfu.“
Þegar Eyjólfur hafði opnað húsið
og við vorum komnir inn, tók hann
Jón afsíðis og ræddi við hann eins-
lega stundarkorn. Síðan gekk Jón að
pökkunarpallinum, tók vettlinga sína
og setti þá upp. Klukkuna vantaði
ennþá nokkrar mínútur í sjö. Því næst
tók Jón brigði sitt og batt því á sig.
Við hinir horfðum allir á hann. Síð-
an fórum við að dæmi hans. Þegar
Eyjólfur öskraði „Tíminn!“ í þetta
sinn, vorum við allir búnir að setja
upp vettlingana og binda á okkur
brigðin.
Og morgunninn leið.
Eyjólfur verkstjóri stóð yfir okkur
allan tímann, jafnvel í kaffinu líka, og
við sáum ekki betur en hattur hans
hefði verið burstaður upp síðan í gær.
Óll nef voru tóbakslaus, nema auðvit-
að forréttindanefið á Sveini á Sömu-
skoðun. Enginn skrapp frá, ekki einu
sinni Önundur klaki með sína erfiðu
blöðru. Við unnum eins og skepnur.
Skellirnir í ljósamótornum glumdu
niður til okkar af skelfilegri styrjald-
arofsa en nokkru sinni fyrr. Þórður
í Sveinsbæ taldi á vigtina með sínum
gamla embættishátíðleik og heyrði
ekki til sjálfs sín. Jón bóndi stóð og
saumaði utan um pakkana af sveita-
mannslegri nákvæmni, yfirbragðið
eins og á reyttum pelíkan, og dapur-
leiki nísti hjarta okkar Eggerts í hvert
sinn sem við litum til hans. Sveinn á
Sömuskoðun kastaði þrisvar salti
framan í Önund klaka, og Önundur
sagði ekki orð við því, við hinir það-
an af síður. Kristilegt umburðarlyndi
hafði aftur haldið innreið sína í þetta
hús, þar sem verkaður var saltfiskur
handa ítölum.
Þegar við héldum heim í hádeginu,
hafði storminn lægt. Við gengum
saman í einum hóp ofan brekkuna
eins og leið lá inn í bæinn, fimm
verkamannablækur með gamla, velkta
og skyggnisbrotna sixpensara, og
einn sköllóttur sveitamaður berhöfð-
aður. Svo vorum við komnir að húsi
Jónasar Skálans sem stóð afsíðis eitt
sér innst í bænum byggt í fornum
165