Tímarit Máls og menningar - 01.05.1955, Qupperneq 65

SKÚLI GUÐJÓNSSON
Bréf úr myrkri
Stundum geta einstök orð, eða setn-
ingar, sem maður heyrir í daglega líf-
inu, eða útvarpi, vakið hjá manni þrá-
látar hugleiðingar, sem sennilega
væru betur óhugsaðar og vafalaust
betur ósagðar.
Titill á sögu, sem ég heyrði í út-
varpi fyrir nokkrum dögum, hefur
orðið þess valdandi, að ég opnaði rit-
vélina mína til að skrifa bréf úr raun-
verulegu myrkri, en ekki gervimyrkri,
eins og áðurnefnd saga er skrifuð í.
Mér varð innanbrjósts, nærri því
eins og manninum sem missti glæpinn
sinn þegar ég heyrði orðin: Bréf úr
myrkri, notuð á svo gálauslegan hátt.
Það hafði einhvernveginn komizt inn
í höfuðið á mér, að við blindir menn
hefðum nokkurskonar einkarétt, að
vísu ólöghelgaðan, til þess að bera
þau í munni.
Og ég hugsaði með mér: Hvernig
væri nú að skrifa einu sinni raunveru-
legt bréf úr myrkri ?
Nú myndi ef til vill einhver vilja
spyrja. Hvernig fer aumingja maður-
inn að því að skrifa í myrkri? Er
þetta ekki tómt plat, lætur hann ekki
einhvern skrifa fyrir sig?
Ýmsir hafa spurt mig að því, hvort
ég notaði ekki sérstaka ritvél, eitt-
hvert galdraverkfæri, sem búið væri
út fyrir blinda menn.
Sem betur fer er málið miklu ein-
faldara í framkvæmd en þessir menn
álíta. Eg nota venjulega Olivette
ferðaritvél og ég lærði á hana með ná-
kvæmlega sama hætti og sjáandi
menn að öðru leyti en því, að ég lét
lesa fyrir mig æfingarnar í stað þess
að lesa þær sjálfur.
Hinsvegar er ekki því að levna, að
ýmsir óþægilegir annmarkar fylgja
því að skrifa í blindni. Það er alltaf
nokkurskonar áhættuspil, — hvort
það tekst algerlega, — sæmilega —
þolanlega — eða allvel, en betra getur
það aldrei orðið.
í fyrsta lagi verður það aldrei vitað
fyrir fram, hvort manni tekst að koma
hugsun sinni þannig á pappírinn, að
hún verði skiljanleg sjáandi mönnum.
175