Tímarit Máls og menningar - 01.05.1955, Síða 66

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Sérstaklega þarf maður að biðja guð
að varðveita sig, ef sjáandinn er um
leið hárviss gagnrýnandi.
í raun og sannleika get ég tekið
undir með Pílatusi sáluga og sagt:
Það sem ég hef skrifað, það hef ég
skrifað. — Það sem einu sinni kemst
á pappírinn verður að standa þar eins
og það kemur fyrir af skepnunni, því
verður ekki breytt. — Það vegur ekki
nema að litlu leyti á móti þessum ann-
marka, þótt ég af veikum mætti reyni
að hugsa áður en ég skrifa.
Þegar ég heyri það sem ég skrifa,
verður mér oft innanrifja eins og
manni, sem heyrir sína eigin rödd af
stálþræði í fyrsta sinn. Ég hafði hugs-
að mér þetta nokkuð á annan veg og
mér finnst þá stundum, að mér myndi
hafa tekizt að stýra fram hjá einhverj-
um þeirra skerja. sem ég finn að ég
hef steytt á, ef ég hefði séð hvað ég
var að gera.
í öðru lagi getur maður svo átt á
hættu að fremja ýms veigaminni af-
glöp við skriftirnar, sem geta eyðilagt
allt verkið ef illa tekst til. — Komið
getur fyrir, að maður gleymi að færa
línubilið og skrifi ofan í sömu línu
tvisvar. — Stundum getur komið fyr-
ir að bandið fari í ólag án þess að
maður verði þess var og þá skrifar
maður og skrifar án þess að nokkuð
sjáist á pappírnum. — Hinar mein-
lausari stafavillur teljast ekki til stór-
slysa, en eru þó einna skammarlegast-
ar til frásagnar, því þær á að vera
hægt að varast að miklu leyti með
nægilegri aðgæzlu — en sú dyggð er
víst ekki gefin mér nema af skornum
skammti.
Þegar ég missti sjónina fyrir tæp-
um níu árum, var það ein hugsun,
sem greip mig öðrum fremur ónota-
lega: — Nú getur þú aldrei skrifað
framar.
Ég hef hlotið þann hvimleiða eigin-
leika í vöggugjöf, að ef mér finnst ég
þurfi að segja eitthvað, þá hef ég eng-
an frið fyrir guði og samvizku minni
fyrr en ég er búinn að segja það.
En nú átti þessu að verða lokið.
Ég hafði átt góðan lindarpenna.
Við vorum vinir og ég gat trúað hon-
um fyrir öllu, sem mér stóð huga
næst. En eftir að ég missti sjónina
gátum við ekki unnið lengur saman.
Nokkrar tilraunir voru gerðar í þá
átt, en þær enduðu allar með leiðind-
um, og nú tek ég aldrei á penna, nema
þegar embættismennirnir fá mér ein-
hverja stauta til þess að pára nafnið
mitt, svo sem eins og á skuldabréf,
víxla. tékka, kvittanir, skattskýrslur
og þess konar drasl. Stundum- heyri
ég að þeir verða eitthvað mæddir yfir
því, að nafnið hafi ekki lent á réttu
striki, eða það hallist, því allt verður
að vera rétt og hallalaust. sem skrifað
er í embættisnafni.
Hinu ber svo ekki að leyna, að ég
var alltaf vantrúaður á að mér tækist
176