Tímarit Máls og menningar - 01.05.1955, Page 82

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
heldur ástfanginn. Honum verður svo mik-
ið um, þegar hann kemst að því að frúin er
„yfirstéttarhóra“ og tekur á móti könum um
helgar, en lýgur því að honum að hún sé
hjá móður sinni, að hann drekkur sig full-
an, flýgst á í illu við vin sinn og ekur um
nótt, illa til reika, norður — heim í sveitina
sína, Skagafjörð og mætir örlögum sínum
fyrir neðan Arnarstapa.
Ragnar er sveitamaður í nánum tengslum
við vor á bæ með polla í túnum, það er mót-
eitur hans gegn ameríkanisma smáborgar-
innar. Og þó hann sjái, þegar hann er að
rækja atvinnu sína, ýmislegt sem er þannig
að „okkur var eins gott að hætta að vera
þjóð“ hvarflar hann alltaf aftur sjónum að
landinu með „vatnsblá ský yfir heiðum" —
landinu mínus könum.
Þessi höfundur kann að gera sögu, lítið'
efni verður kvikt af lífi í höndum hans. En
það er ekki sama hvemig manni er sögð
saga. Sögumaður þarf að gera það hégóma-
laust, með sínum eigin orðum svo hann
verði tekinn alvarlega. A því er hér mikill
misbrestur. Stíll útlends höfundar (eins og
hann birtist í þýðingunni) er hér tekinn
traustataki og horinn fyrir lesendur.
Segi maður sögu og hermi um leið eftir
öðrum manni er hætt við að þeir sem á
hana hlýða trúi henni ekki ef hún er af ein-
hverju öðru en manninum sem eftir er
hermt.
En höfundurinn er ungur og sýnilega
ekki búinn að finna sína eðilegu starfsað-
ferð, svo þetta stendur til bóta.
Hd. St.
192