Tímarit Máls og menningar - 01.03.1956, Síða 65

H ARMKVÆ LASONURINN
guggin og rýr hún var orðin, utan
kviður hennar, sem einn óx og hvelfd-
ist. Því að hin eðlisgrófa sjálfselska
lífsafkvæmisins birtist hér í allri sinni
ósjálfráðu grimmd. Lífsveran í holi
konunnar krafðist olnbogarýmis án
allra ref j a, miskunnarlaus og sérdræg
saug hún kostinn og kraftinn úr Rak-
el, sem bar hana í skauti sér, át hana
upp og skeytti ekkert um greinarmun
góðs og ills; ef hún hefði inátt segja
sitt álit á hlutunum eða haft á þeim
nokkra skoðun, þá hefði það verið á
þann veg, að móðirin væri aðeins
sköpuð henni til dægrastyttingar,
væri ekkert annað en hlíf og lífsbj örg
henni til framdráttar, gerð til þess
eins að vera fleygt sem gagnslausu
hylki eða skel, sem skilin er eftir við
veginn, þegar hún, lífsveran, sú, sem
ein skiptir máli, hefði smeygt sér út.
Að vísu gat hún hvorki sagt þetta né
hugsað, en að þetta væri sannfæring
hennar, á því var enginn vafi, og Rak-
el brosti að þessu afsakandi. Því er
ekki alltaf svo farið, að móðerni í
slíkum mæli jafngildi fórn, og það er
ekki nauðsynlegt að svo sé. En á Rak-
el hafði náttúran látið bitna innræti
sitt, hafði þegar gert það þegar Jósef
fæddist, þó ekki jafn fortakslaust og i
þetta skipti, enda var Jakob nú hálfu
skelfdari.
Hann var mjög reiður eldri sonum
sínum, sérstaklega Símon og Leví,
þessum þvermóðskufullu rosamönn-
um, vegna hryðjuverkanna í Síkem-
borg, því að hann hafði áhyggjur
miklar af Rakel. Aldrei hefði honum
dottið í hug að leggja upp í ferð með
konu sína veikbyggða og vanfæra og
langt komið á meðgöngutíma. Nú
höfðu óhappamennimir synir hans
gert honum þessa bölvun, fyrir hefnd-
ar sakir og sæmdar sinnar. Þeir voru
viti sínu fjær! Einmitt nú þurftu þeir
að drepa menn í bræði og slátra naut-
peningi í illsku. Þeir áttu Leu að
móður, Dína var systir þeirra sam-
mæðra og hennar vegna vógu þeir
menn. Voru þeir kannski að hugsa um
veikburða ástvinu hans eða áhyggjur
þær, er faðir þeirra hafði hennar
vegna? Ekki eina andartaksstund
hafði það flögrað að þeim meðan ber-
serksgangurinn var á þeim. En nú var
ekki lengur til setunnar boðið, hann
varð að búast til brottferðar. Meira
en átta mánar voru gengnir síðan
Rakel trúði honum fyrir því að hún
ætti sín von. Þeir mánar höfðu verið
taldir, það voru Rakelarmánar. Með-
an þeir uxu og minnkuðu óx fóstrið í
kviði hennar, en sjálf gekk hún sam-
an. Það var komið fram á brummán-
uð, á sjötta tungl á himni, hásumarið
ríkti í fullvalda glóð, ekki var tíminn
góður til ferðalags, en Jakobi var
engra kosta völ. Það varð að setja
reiðskjóta undir Rakel, — hann gaf
henni greindan asna til reiðar, svo að
hinn hasti gangur úlfaldans yrði
henni ekki til miska. Hún sat á lend
dýrsins, þar sem það er þýðast, tveir
55