Tímarit Máls og menningar - 01.03.1956, Qupperneq 72

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
skauti, því að hann var kominn að
köfnun. Rakel kom ekki lengur upp
hljóðum og hneig í ómegin. Hana
mæddi mjög blóðrás, það örlaði ekki
lengur á slagæð, blóðið seytlaði treg-
lega, hætti síðan að renna. Þó auðn-
aðist henni að líta líf með barninu og
hún brosti. Hún lifði eina stund eftir
þetta. Þegar Jósef var leiddur til
hennar kenndi hún hann ekki.
Þegar himinninn roðnaði í austri
og morgunbjarmann bar á andlit
hennar opnaði hún augu í síðasta
skipti. Jakob laut yfir hana og hún
horfði framan í hann, kipraði saman
augun lítið eitt og hjalaði:
„Nei-sko, þarna er einhver ókunn-
ugur á ferð! Hvers vegna skyldirðu
annars mega kyssa mig? Er það
vegna þess að þú ert frændi minn
langt að kominn og við erum líka
börnin hans langalangalangafa? Nú
kysstu mig þá, og smalarnir hjá
brunninum dilluðu sér af kátínu: lu,
lu, lu!“
Hann kyssti hana í seinasta skipti
titrandi. Hún hélt áfram að hjala:
„Heyrðu, þú veltir fyrir mig stein-
inum með karlmannsafli, Jakob, elsk-
an mín. Veltu honum nú frá hellinum
aftur og legðu dóttur Labans til hvílu,
því nú er ég að fara frá þér. Ó, hvað
allri byrði er af mér létt, barnabyrði,
lífsbyrði, og það er að koma nótt, —
Jakob, bóndi minn, fyrirgefðu mér að
ég var svo lítið frjósöm og ól þér bara
tvo sonu, en ég gaf þér samt tvo, Jós-
ef, hinn signaða svein, og harmkvæla-
soninn, litla snáðann, æ, ég á svo bágt
að þurfa að skiljast frá þeim. Og ég á
líka svo bágt að skilja við þig, Jakob,
elskan mín, samfarir okkar voru svo
góðar. Nú verðurðu að glíma við lífs-
gátuna án hennar Rakelar. Berðu þig
nú að því að leysa hana og vertu sæll.
— Og fyrirgefðu mér, að ég stal hús-
goðunum hans pabba míns,“ sagði
hún svo lágt að varla heyrðist. Þá fór
dauðinn höndum um ásjónu hennar,
og hún var liðin.
Jakob benti konunum að hætta að
þylja særingar sínar. Þær vörpuðu
sér til jarðar. Hann sat sem fyrr undir
höfði hennar og tár hans féllu hljóð
og án afláts á brjóst henni. Eftir
nokkra stund spurðu þær hann, hvort
nú skyldi gera börur og flytja hina
framliðnu til Bet-Lakem eða Hebron
og gera þar gröft hennar.
„Nei,“ sagði hann, „hér var upp-
hafið, hér skal það verða fullkomnað,
og þar sem Hann vann sitt verk, þar
skal hún hvíla. Takið henni gröf hjá
múrnum þarna. Sækið fínspunnið lín
úr farangrinum og sveipið hana, finn-
ið merkisstein og gerið kumbl yfir
gröfina til minningar um hana. Síðan
mun ísrael halda áfram för sinni, án
Rakelar og með barnið.“
Meðan mennirnir tóku gröfina
leystu konurnar hár sitt, flettu klæð-
um frá brjóstum sér, hrærðu vatnið
62